René Weterings – Eindelijk weer goed zicht!

Het was weer tijd om te duiken en eindelijk…het zicht was weer eens goed. Duik onder met Duikreporter René.

Duik 586
De woensdag werd een dinsdag en de dinsdag werd weer gewoon de woensdag. Zo flexibel zijn Goof en ik wel met het plannen van onze wekelijkse duikavond. We gaan voor een nachtduik bij Anna Jacobapolder, de aantrekkingskracht van de Oosterschelde werkt ondanks enkele eerdere tegenslag toch onverminderd door.

Het leven naast het duiken is voor ons beiden vanzelfsprekend veel belangrijker, het duiken is immers maar een hobby. Toch laten we ons ook weer niet zomaar uit het veld slaan. Afspraken zijn er om verzet te worden toch? Deze week is zo’n week, maar uiteindelijk gaan we wel weer gewoon. Ik wacht Goof plichtsgetrouw op, op de parkeerplaats van ons inmiddels vaste rendez-vous punt. We gooien de spullen in mijn auto en binnen no-time zijn we weer onderweg.

Het laatste stuk richting Anna Jacobapolder voelt altijd als een groot stuk “niemandsland”, ik vind het in ieder geval maar een dooie boel. En eigenlijk staat het restaurant er ook maar een beetje plompverloren bij, echt sfeer heeft het allemaal niet. Maar dat maakt nu niets uit, het is toch pikkedonker! Ik parkeer mijn auto op de westelijke arm van de oude veerhaven, zodat we straks gemakkelijk vanaf de kop te water kunnen gaan.

Het water is als een spiegel en wordt slechts af en toe verstoord door golven die de grote binnenvaartschepen veroorzaken. Verder heerst er een oorverdovende stilte. De maan is aan de hemel te zien, het is helder. Ik zie het sterrenbeeld Orion en besef me ineens dat dit wel een ultiem plekje is om een keer de nachtelijke hemel te fotograferen. Hier is geen enkele vorm van lichtvervuiling te bekennen.

Goof laat me voor de duik nog even snel zien wat hij vandaag als snack voor na het duiken heeft meegenomen. Het zijn huisgemaakte gehaktballen! Nou daar ben ik wel voor te porren, dus hup…snel te water, des te eerder kunnen we daar van genieten, denk ik nog. Maar haast hebben we natuurlijk helemaal niet. Het water ziet er vanaf de kant al vrij helder uit en alle omstandigheden maken het een aangename avond, dus we hebben er zin in.

We wensen elkaar een goede duik en duiken onder. Ik merk dat er al een afgaande stroming staat, dus de kentering moet dan net voorbij zijn. Geen probleem hier, maar ik kies er wel voor om tegen de lichte stroming in te duiken. Ik zwem over met zeepokken bedekte stenen en er staan wat plukken wakamewier en andere wiersoorten. Het ziet er mooi uit in het toch wel goede zicht. Op de bodem kruipen wat krabbetjes rond en ik probeer loodrecht vanaf de kop van de haven te duiken. Dit lukt aardig, maar het duurt voor mijn gevoel best lang voordat ik een helling zie en wat dieper kan gaan. Opeens zie ik een prachtige zeedonderpad boven op een steen liggen, met de vinnen breed uit. Ik aarzel geen seconde en pak mijn camera, vandaag heb ik de vijfenveertig millimeter lens bij me dus ik moet wat afstand houden. In dit geval niet erg, zo stoor ik deze mooie vis het minst. Mijn flitsers positioneer ik zodanig dat ik niet te veel van het aanwezige stof belicht en druk een aantal keer kort na elkaar af. Het ziet er op de display goed uit, de zeedonderpad schiet er vandoor. Ik duik verder richting het diepere deel van de duikstek.

Net als ik iets dieper wil, schijn ik met mijn lamp op een fel witte massa aan de zijkant van een steen. Als ik iets beter kijk, zie ik dat het om het legsel van een rosse sterslak gaat. De vermoedelijke eigenaar zit op nog geen tien centimeter afstand, verdekt opgesteld tussen de plukjes wier. Ik maak wat foto’s van het legsel en probeer ook de slak er nog even op te zetten. Maar dit lukt me niet naar tevredenheid, dus ik houd het voor gezien en daal verder af. Het valt me op dat het landschap hier echt heel mooi is, op deze kant van de veerhaven had ik nog nooit eerder gedoken. Dat moet ik maar eens vaker doen!

Tussen de oesters zie ik diverse vlokkige zeenaaktslakken, grote en kleine. Het duurt echter even voordat ik er één vind die ik kan fotograferen. Hooiwagenkrabben staan stoer boven op de oesters en ik moet er van glimlachen. Met hun onhandige uiterlijk zijn het toch altijd leuke fotomodellen en ik vermaak we weer een aantal minuten. Er schiet een visje weg, maar ik zie niet wat het is. Geen aandacht meer aan schenken, die vind ik toch niet meer. Een enkele kreeft is aan de wandel op zoek naar een prooi, door het goede zicht kan ik hem vanaf een flinke afstand volgen. Deze dieren gaan nooit vervelen eigenlijk, vanavond is het de enige die ik zie.

Al bijna een uur ben ik aan het genieten in dit water van vier graden Celsius, maar die kou maakt me nu niet uit ondanks dat ik toch wel erg frisse handen begin te krijgen. Een goed moment om maar eens om te draaien en wat ondieper te gaan. Langzaam aan laat ik me naar het oppervlak drijven en probeer nog even een foto van een felgekleurde zeedonderpad te maken. Dit lijkt me dezelfde zeedonderpad, die ik aan het begin van de duik ook zag, maar toen zat hij of zij er mooier bij. Ik maak wat mysterieuze foto’s door onbedoelde schaduwval, het lijkt me voor nu prima. Tijd om er uit te gaan, want ik zit nu zo’n beetje aan de westkant van de haven en dat betekent dat ik er wel uit kan nu. Ik steek mijn hoofd boven water en zie dat het mistig geworden is, wat kan het weer toch snel veranderen in een dik uur!

Achter mij zie ik Goof ook boven water komen, een stuk verder vanaf de kant wel. Als we alle spullen weer hebben ingepakt is het tijd om te vertrekken. Onderweg genieten we heerlijk van de, door Goof zijn vrouw gemaakte, gehaktballen. Nou Jantine, dat mag vaker hoor, want ze smaakten heerlijk, bedankt!

Max. diepte 8.5m, temp. 4gr.C., zicht 3-4m, duikduur 66min.