René Weterings – Eindelijk een zeepaardje gezien!

Na de mislukte poging van afgelopen vrijdagavond om het zeepaardje bij Zoetersbout te vinden, zag ik wederom diverse schitterende foto’s op Facebook verschijnen van collega duikers die ze op zaterdag en/of zondag gevonden hadden. Ik kon mezelf dus niets anders indenken dat nog maar eens een poging te gaan doen, dit keer met Gijs.

Op Facebook had ik al gelezen dat wij niet de enigen zouden gaan zijn, maar dit keer vond ik dat totaal niet erg. Want laten we eerlijk zijn, als zo’n zeepaardje door andere duikers wel gevonden wordt, dan is de kans voor mij ook veel groter. Normaal gesproken is het natuurlijk vele malen leuker om zo’n zeepaardje op eigen kracht te vinden, maar die trots zet ik voor 2012 volledig opzij en ga voor safe.

Blijkbaar was ik zo enthousiast voor de duik dat ik wat vergeetachtig werd. Na 7km bedacht ik mezelf ineens….”heb ik mijn cap en handschoenen wel bij me?”. Ik ben dus snel gestopt om dat even te controleren en ja hoor, ze zaten niet in mijn kist. Dus snel terug naar huis en nog een poging….

Op de parkeerplaats van Zoetersbout stonden de auto van Merel en Peter al geparkeerd en Gijs was er ook al. Merel en Peter lagen al in het water, dus wij zouden spoedig volgen. Als ik iemand vertrouw in het vinden van dat zeepaardje, dan zijn zij het wel! We kleedden onszelf dus snel aan en op de trap trokken we onze vinnen aan. Op dat moment kwamen Merel en Peter weer even boven en ik vroeg nog of ze het zeepaardje hadden gezien. Ze hadden duidelijk niet door dat ik het was, want ik kreeg maar een half antwoord. Ze zullen wel gedacht hebben…”heb je weer zo’n zeepaardjes jager”. Klopt…!

We doken meteen naar rechts en gingen op zoek naar de oude sepiatentjes waar het zeepaardje steeds gezien wordt, of in ieder geval in de buurt van deze sepiatentjes. Ik wilde mijn camera even goed instellen en monteerde de macrovoorzetlens en maakte wat testfoto’s. Ineens zag ik een onbekend lamplicht naast me en het bleek Peter of Merel te zijn, die wellicht dachten dat ik het zeepaardje gevonden had. We doken verder en dus waren we in ieder geval met 4 ervaren duikers aan het zoeken. Dan moet het toch lukken zou je denken?

We speurden alles af, maar helaas geen zeepaardje. Ik had de moed na bijna een uur al wel opgegeven en we waren ook weer richting de trap gegaan. De laatste 15min had ik ook de lampen van Merel en Peter niet meer gezien, dus mijn hoop was vervlogen. Een laatste keer bekeek ik het oude sepiatentje en zag Gijs even niet meer. Die lag aan de andere kant van een paar duikers, dus die zou ik zo wel weer gaan zien. Het zicht was dermate goed dat ik hem van redelijke afstand goed kon zien.

Daar vond ik ook nog een redelijk bijzonder slakje, want mijn oog viel op een blauwtipje. Een slakje wat ik nog nooit gezien heb zo ver in de Oosterschelde. Ik kon verder geen eitjes ontdekken, dus ik vermoed dat het hier gaat om een enkel exemplaar dat net even te ver is afgedreven.Toen ik nog eens goed naar hem keek, zag ik dat hij zijn lamp snel op en neer bewoog in de richting van waar ik eerst zat. Hij wist dus niet dat ik 2m dieper zat. Meteen had ik het gevoel….ze hebben het zeepaardje gevonden! En ja hoor, toen ik de 2 onderwaterfotografen benaderde, waar Gijs achter lag, zag ik meteen waarom ze daar lagen.

Het zeepaardje!!! Eindelijk, ik deed het bijna in mijn broek van enthousiasme.

De fotografen die erbij lagen gaven elkaar heel netjes de kans om wat foto’s te maken. En ook ik kreeg ruimschoots de kans. Zo kan het dus ook mensen! Je hoeft elkaar niet omver te duwen om er ook bij te kunnen. Dat is althans wat ik her en der las in de verhalen van het zeepaardje bij de Zeelandbrug dit jaar.

Het zeepaardje zat er niet echt handig bij en mijn positie ten opzichte van het zeepaardje was ook niet ideaal voor de foto’s. Ze zat bijna continu met haar hoofd in gebogen positie en daardoor waren haar oogjes niet te zien. Ik zeg steeds “haar”, want er is duidelijk geen buideltje te zien onder haar buik en in het geval van de zeepaardjes zijn het de mannetjes die de jongen in een buideltje dragen.

Toch kon ik een paar leuke foto’s maken en op een gegeven moment ging 1 van de fotografen ook weer weg. Dat gaf even iets meer ruimte. Het was in ieder geval een geluk dat dit zeepaardje mooi op 1 plaats bleef zitten. Heerlijk, wat heb ik hier lang op gewacht zeg. Het heeft me dus uiteindelijk 6 duiken gekost om dit diertje te vinden.

Mijn manometer gaf nog maar 60bar aan toen ik het zeepaardje gevonden had, dus toen ik na een kwartier of twintig minuten nog eens keer was dat nog veel minder. Gelukkig zat het zeepaardje maar op 4,5m diepte, dus zo hard ging het ook weer niet en ik had nog voldoende om naar boven te kunnen . We zaten immers heel dicht bij de instap.

Na zo’n 98min seinde ik Gijs dat het genoeg was en waren we binnen 1 minuutje weer bij de instap. Inmiddels had ik het ook redelijk fris gekregen, want ik had nog steeds mijn dunnen 3mm handschoenen aan en dat wordt nu toch wel wat te koud. Toch is dan een duik van 98min niet slecht.

Op de parkeerplaats heb ik nog wat na gekletst met Merel en Peter en met Gijs. De andere onderwaterfotograaf bleek een bekende van Facebook en de Aquashot avonden te zijn, het was Erik. Hij had mij blijkbaar overdag ook al gebeld om af te spreken voor het duiken. Maar die oproep had ik gemist. Leuk om hem ook even weer te spreken.

Met een grote glimlach op mijn gezicht reed ik naar huis. Heerlijk voldaan, mijn duikjaar kan niet meer stuk. Dit was de kers op de taart!!!

Maximale diepte 8,5m, temp. 12gr.C., zicht 2-4m, duikduur 98min.