René Weterings – De draad weer oppakken

Een hoop gedoe zonder echte beloning, zo ervoer René de laatste tijd het duiken in Nederland. Na vele maanden afwezigheid in de Zeeuwse wateren was het in juli eindelijk zo ver: er is weer gedoken! 

Datum: 20-7-2024
Duiklocatie: Bergse Diepsluis

322 dagen…dat is het aantal dagen tussen de vorige duik in de Oosterschelde en de duik die vandaag gaat komen. Ik schrok er zelf van toen ik mijn digitale logboek nog eens teruglas. De vorige duik in Nederland is overigens ook al weer 186 dagen geleden…wat vliegt de tijd zeg!

Al best een hele tijd is bij mij de drang om te gaan duiken in Nederland dalende. In 2021 piekte het nog met 84 duiken in Nederland, waar dat in 2022 en 2023 nog niet eens de helft was. 2024 begon nog goed met een gezellige nieuwjaar duik in het Grevelingenmeer, maar daarna was ik mijn ‘mojo’ echt helemaal kwijt. Koud water, weinig te zien, slecht zicht, een hoop gedoe zonder echte beloning, zo ervoer ik de laatste tijd het duiken in Nederland. Vanaf 2007 begonnen en op mijn manier voldoende kunnen duiken in Nederland, was voor mij de manier om naast mijn drukke werk en het gezin een uitlaatklep te hebben en mijn passie voor onderwaterfotografie te kunnen bezigen. Wat nou precies de reden is weet ik ook niet, maar het zal een combinatie van factoren zijn. In ieder geval heb ik fantastische duiken gemaakt tijdens mijn OW-Fotoreis in Egypte (#fotoreisegypte2024) en weet ik zeker dat ik duiken en onderwaterfotografie nog steeds heerlijk vind!

Gelukkig is daar Jeroen Thoolen, die mij over de streep trok om samen af te spreken aan de waterkant en weer eens een duik te maken. Normaal gesproken ga ik een week voor ik op vakantie vertrek al niet meer het water in, maar in dit geval wilde ik deze strohalm om het duiken in Nederland weer op te pakken, met beide handen aangrijpen. Natuurlijk heb ik niemand nodig om een duik te gaan maken, maar het is vele malen gezelliger voor en na de duik. We spraken af om gewoon simpelweg naar de Bergse Diepsluis te gaan, op de warmste dag van het jaar tot nu toe. Op vrijdagochtend lagen al mijn spullen klaar, zodat ik de rest van de vrijdag met het gezin lekker naar Zeeland kon gaan om te ontspannen.

Zaterdag werd ik voor mijn wekker wakker en zat ik om 7.00u al aan het ontbijt en keek ik Ziggo Race Café nog even terug, want de Formule 1 is ook een van mijn passies geworden de laatste jaren. Onderweg naar Zeeland kreeg ik het oude gevoel al weer een beetje terug. Even mijn duikflessen nog vullen met verse lucht, want lucht van meer dan 6 maanden oud inademen lijkt me geen goed plan.

Op de parkeerplaats tref ik, naar verwachting, Patrick aan en ook Jeroen is gearriveerd. We kletsen even bij en trekken snel onze pakken aan, voordat het echt te heet wordt. Ik ga gewoon in mijn droogpak, want daar voel ik mezelf het prettigst bij als ik soloduik.

Het wordt al druk bij het water als we de trap afdalen. Ook met zwemmers dit keer. Het water voelt als vanouds en ik laat mezelf in de kwallensoep zakken, we gaan hierna ieders onze eigen weg. Het zicht is matig en meteen bekruipt mij het gevoel van ‘het zal toch niet weer zo’n duik worden?’. Mijn claustrofobie helpt niet bij de beleving van duiken met minder zicht, maar gelukkig wordt het snel beter. Jeroen duikt nog naast me, maar al snel zijn we uit elkaars zicht en zoek ik op mijn gemak naar wat leuks op de sepiastokken. De bodem is hier oostelijk van de trap nog steeds een grote zwart woestenij en ook hier word ik echt niet vrolijk van. Maar de kwallen in het water geven de boel wat sfeer en bij een van de sepiatentjes vind ik een paartje sepia’s! Yes, dat had ik even nodig en ik besluit om hier mijn duik gewoon lekker af te maken.