René Weterings – Babysepia maakt de duik!

Een duik met heel veel onderwerpen voor een fotograaf! Maar dat ene diertje was precies wat de duik net even dat beetje meer gaf.

Duik 623
Het is weer woensdag, tijd voor een duik. Maar dit keer zonder mijn vaste buddy Goof. Ik besluit weer eens lekker relaxt bij de Bergse Diepsluis te gaan scharrelen in de hoop op sepiola’s of andere mooie diertjes.

Het waait vandaag wel wat stevig uit het zuidwesten en ik lees in de app van de Duikersgids dat het zicht bij de Bergse Diepsluis niet zo heel goed is. Toch ga ik maar gewoon kijken, het is hoog water en dan heb je altijd een flink stuk meer landschap om van te kunnen genieten. Het ondiepe deel is altijd vol leven namelijk. Ik bouw mijn camera set dit keer met de 45mm macrolens op, want de 60mm macrolens was vorige week net iets teveel van het goede voor de sepiola’s. En ook met de 45mm kan ik dan prima uit de voeten.

Vorige week trok ik de siliconenseal kapot van mijn rechter mouw, gelukkig had ik toen ook mijn droge handschoenen bij me. Natuurlijk ben ik weer vergeten om tussentijds ergens nieuwe seals te bestellen…beetje jammer weer René! Dus ook vandaag mag ik mijn droge handschoenen niet vergeten mee te nemen. Ik laad mijn spullen in en vertrek. Onderweg naar Zeeland vermaak ik me in mijn eentje met wat muziek en de mooie lucht die ik in het westen zie, ik krijg steeds meer zin!

Als ik bij de Bergse Diepsluis arriveer, zie ik dat de wind inderdaad golfslag veroorzaakt, dus het mindere zicht is dan wel logisch. De parkeerplaats is al “gezellig druk” en als ik mijn auto geparkeerd heb, komen er nog een flink aantal auto’s bij. Ik besluit dat ik straks maar een richting op ga, waar de meesten niet voor kiezen om zo de drukte een beetje te ontwijken. Nog even een slokje water en dan kleed ik mezelf aan. Net als vorige week heb ik weer materiaal, ik trek bij beide handschoenen de afdichtingsring los uit de montagering…@#%& !!! Hier krijg ik het warm van…maar na wat geprul zitten ze weer op hun plaats en kan ik eindelijk naar het water.

Ik ga via de trap naar het water om dan naar links te duiken. Als ik onder duik voel ik het water mijn rechter mouw in lopen en ga meteen weer naar boven. Wederom een hoop gevloek en getier natuurlijk en ik zie ook meteen het probleem. De handschoen had nog een vouw bij de afdichting, wat natuurlijk een open kanaaltje vormt. Gelukkig krijg ik de handschoen los en kan ik hem nogmaals monteren, dit keer zonder vouwen. Pfff, gelukkig maar anders had ik de duik kunnen vergeten.

Eenmaal terug onder water zie ik dat het zicht vandaag inderdaad niet helemaal top is, maar voor wat macrofoto’s moet dat wel lukken. Op het zand zie ik de vele grondels wegschieten en in de waterkolom zwemmen talloze Amerikaanse ribkwallen die goed aan de maat zijn. Het water is stoffig en ik heb al vrij snel mijn lamp nodig om wat te kunnen onderscheiden in deze groen/bruine waas, op acht meter diepte is het toch al best donker vandaag, dat was vorige week bij ’t Koepeltje wel anders. Als ik wat verder van de trap verwijderd ben, klaart het gelukkig een beetje op.

Er staan veel weduweroosjes mooi overeind met hun tentakels netjes naar buiten en ik besluit nog eens een poging te doen om ze op een andere manier te fotograferen. Ik stel mijn flitsers in en ga aan de slag. Als ik weer eens opkijk, zie ik dat ik gadegeslagen word door een joekel van een zeebaars. Deze prachtige vis heeft zich op slechts een meter afstand van me “geparkeerd” en begint pas weer met bewegen als ook ik wat meer bewegingen maak. Wat een gave vissen zijn dit toch, jammer genoeg zijn ze er maar een beperkte periode. Ik vervolg mijn weg en doe mijn trucje bij nog een aantal weduweroosjes, maar het wil niet echt lukken zoals ik het wil.

Onderwerpen genoeg zou je zeggen, maar toch heb ik vanavond niet de echte inspiratie die ik zou willen hebben. Ik zie op het zand veel kleine platvisjes, maar die willen vanavond niet op de foto. Ook zijn er veel kleine zeenaalden en wandelen er her en der wat strandkrabben. Slakjes zie ik niet, hooiwagenkrabben dan weer wel, die zitten er ook genoeg. Het is wel vol leven hier, dat maakt deze duikstek toch wel aantrekkelijk, eerlijk is eerlijk.

Gelukkig word ik door de natuur een handje geholpen en zie ineens een klein propje onder me weg schieten. Hé een sepiola denk ik nog, maar als ik nog eens goed kijk, zie ik dat het een baby sepia is. Het diertje is vrij nieuwsgierig en laat zich goed bekijken. Ik hoef niet echt moeite te doen om het te volgen en af en toe zwemt hij brutaal tegen mijn lenspoort aan. Een paar foto’s kan ik maken met twee flitsers, maar dan heb ik voor de tweede keer pech vanavond. Het flitskabeltje breekt van de flitser af en dus ben ik genoodzaakt om met slechts één flitser verder te gaan. Maar goed, ook dat is mogelijk, even een andere positie kiezen.

Met twee tentakels omhoog denkt de kleine sepia mij af te schrikken waarschijnlijk, zo jong en toch al zo dapper! Maar ik laat me door het twee centimeter grote diertje echt niet afschrikken en geniet met volle teugen. Af ten toe komt hij mooi voor de lens en willen de foto’s lukken, maar door zijn beweeglijkheid kan ik het merendeel van de foto’s thuis weer richting de prullenbak verwijzen. Toch ben ik tevreden en moet ik na bijna anderhalf uur toch echt richting de kant volgens mijn manometer. Ook had ik mijn vrouw beloofd op tijd weer een berichtje te sturen, zodat ze weet dat ik weer boven water ben. Het is mooi geweest zo.

Na 91 minuten kom ik het water uit en wandel tevreden naar de auto. Mijn rechter mouw is natuurlijk kletsnat en snel trek ik alles uit om weer mijn gewone kleding aan te trekken. De tussenstop richting huis is bij het vulstation De Schakel en met een nieuwe voorraad lucht in de twee twaalf liter flessen, kan ik weer gaan bedenken waar ik de volgende duik zal gaan maken….

Max. diepte 8,5m, temp. 20 gr.C., zicht 1-3m, duiktijd 91 min.