Oppassen voor zeehondsdolheid!

Ben jij er al mee besmet? Ja? Pas dan wel op. Zeehondsdolheid is namelijk niet altijd zonder gevaren.

Elk jaar zijn er verschillende momenten waarop duikers gegrepen worden door hun hobby. Een vreemd en onbeheersbaar gevoel maakt zich van je meester. Wellicht heb jij ook al eens last van de sepiagekte, zeepaardenkolder, meervallenkoorts of slakkengriep. Sinds anderhalve week zijn verschillende Belgische en Nederlandse duikers ook besmet met zeehondsdolheid. Een verschijnsel dat gepaard gaat met een enorme drang om in Zeeland te gaan duiken, juist op die ene locatie waar een speelse zeehond met regelmaat de duikers opzoekt. Ik ben in ieder geval goed gegrepen door dit verschijnsel, een gevoel dat nog eens versterkt is door de filmpjes en foto’s die ik voorbij heb zien komen. Duiken met een zeehond staat al jaren hoog op mijn wensenlijstje…  en nu kan het in ons eigen Zeeland!

Speels, bewegelijk en snel

Aan de waterkant blijk ik natuurlijk niet de enige duiker te zijn die is gegrepen door deze dolheid. De prachtige beelden hebben de drang bij meer mensen aangewakkerd. Uit het water komen teleurgestelde duikers, “helaas, wij hebben hem niet gezien”. Tijdens de duik voel je die euforische spanning. “Doet ie het of doet ie het niet?” Nou ik kan je zeggen, hij doet het! Vanaf het moment dat de zeehond ons heeft gevonden, zit ik in een mix van emoties. Het is enorm gaaf om te zien hoe snel en behendig het speelse beest zich beweegt. Steeds weer duikt hij ineens op, komt hij uit het niets en dringt hij zich nieuwsgierig aan je op. Maar bij dat speelse en nieuwsgierige gedrag bijt hij ook van zich af. Hij lijkt willekeurig in van alles te bijten. Hij bijt in de vinnen van een van mijn buddy’s, trekt hard aan de pockets op het been van een droogpak. Bij mij is mijn duikmes eerst de klos, hij bijt in het bandje en trekt er hard aan. Dan ineens zit hij achter mij, en begint aan mijn cap te trekken. Niet zachtzinnig trouwens. Ik begin mij af te vragen of ik dit allemaal echt leuk vind. Ik draai mijn camera en maak wat selfies,  de beelden spreken voor zich…

Niet zonder gevaar

Het is niet aan mij om te oordelen of je moet toegeven aan de zeehondsdolheid en of je een ontmoeting met deze zeehond wel moet willen. Persoonlijk heb ik het als een onvergetelijk moment ervaren, een moment dat ik zeker niet had willen missen. Toch vraag ik mij ook af of dit speelse en toch wel harde spel ook niet heel makkelijk anders had kunnen aflopen. Ik heb een cap af kunnen schrijven en  zijn tanden of klauwen hebben wondjes op mijn hoofd achtergelaten. Een van mijn buddy’s heeft de gaten in zijn droogpak. Iedereen moet voor zichzelf uitmaken of hij dit kan en wil meemaken. Maar laten we nu wel vast afspreken dat het straks niet de schuld van de zeehond is als er iets gebeurt wat je niet wilt.

Wil je de bewegende beelden van onze ontmoeting zien?
Kijk dan ook naar het Duikreport van Jackie Oomen.