Pauline de Blocq van Scheltinga – ONK Lentekriebels

Nadat ze heeft zich ingeschreven voor het Nederlands Kampioenschap Onderwaterfotografie, zijn er alleen nog maar een paar zonnestralen nodig om Pauline de duikkriebels te geven. In dit Duikreport neemt ze je mee op een eerste oefenduik! 

Datum: 22 maart 2019
Duiklocatie: Sint Annaland en Bergse Diepsluis

Nick en ik hebben vandaag afgesproken om weer eens een dagje samen de hort op te gaan. Er moet hoognodig perslucht worden aangevuld in lijf en leden – na de Noodkreeft van januari hebben wij niet meer met elkaar gedoken. De nekseal van mijn pak is ietsje strakker gemaakt en wordt meegenomen door Marleen, die ook een neopreen droogpak heeft gekocht bij dezelfde leverancier. Nick heeft nog een vierde buddy uit zijn grote duikmaatjeshoed getoverd dus duiken Marleen en ik samen en Nick met Nanne.

Na mijn inschrijving voor het ONK krijg ik alweer de kriebels. Hoe werkt mijn camera ook alweer? En waar liggen de batterijen en oplaadsnoeren eigenlijk? Ik raap alles bij elkaar en test.
Flitser aan: check.
Focuslamp aan: check.
Camera aan en afdrukken: check.
De focuslamp gaat uit, de flitser flitst; nu ik nog. Oefenen, oefenen, oefenen: zowel boven als onder water.

Dus dikke wanten of niet? De plomp in met die hap! Ik stel alles van tevoren in op de P-stand omdat ik vandaag de snotolf hier bij Sint Annaland wil vastleggen. De snotolf geeft deze keer helaas niet thuis dus probeer ik diverse landschapjes, maar dat werkt niet goed uit. Het voelt wel fijn om de draad weer opgepakt te hebben. Onderwaterfotografie is leven in het hier en nu. Ja, nóg meer dan duiken met mijn loep al is. Het lijkt wel alsof ik het heb gemist; moet niet gekker worden of ik ga het nog ècht leuk vinden ook.
Een vrij zwevend harlekijnslakje is mooi om te zien. Het landt midden in een Japanse oester en hoewel de foto niet lukt is het een leuke waarneming. Ik ben de enige die er eentje heeft gezien, zo blijkt na de duik, terwijl ze bij de brug nog volop worden waargenomen. Mooi hè, één Oosterschelde met een enorme dosis diversiteit.

Nick gaat altijd over de logistiek en de catering. Wat willen we? Dan regelt hij dat. Nou, wij willen in de zon op een terras en Nick gidst ons naar het Wapen van Roosevelt. Wij zijn al voorzien door zelf meegebracht brood en drinken, maar bestellen diverse warme en koude drankjes. Een bak nacho chips en heerlijke dosis zon sluiten naadloos aan. Niet vergeten om de zonnebrandlotion weer standaard in te pakken.
Nanne valt bijna in slaap en krijgt een por van Nick. Ach, laat hem toch lekker! Ik ben mijn hoorapparaten vergeten mee te nemen en het kost veel energie om alles te volgen, dus schakel ik ook even af. Mij wordt de por bespaard. Gelukkig maar.

Hierna gaan wij vullen bij de winkel van Sub Ocean Services. De zaak is per direct gesloten, wat zal de reden zijn? De vulautomaat bij de winkel doet het niet. Hij neemt wel mijn muntjes maar slaakt niet meer dan wat het meest lijkt op een diepe zucht en houdt het voor gezien. Gelukkig heeft Tholen meer vulstations dus rijden wij door naar de benzinepomp en kunnen daar allemaal onze flessen vullen.

Op naar de Bergse Diepsluis. Marleen en ik gaan samen en spreken af dat als wij elkaar kwijtraken, wij beiden de duik van maximaal een uurtje individueel afmaken. En als we elkaar per ongeluk een keertje niet kwijtraken, dan gaan we dat expres doen. Want wat is er lekkerder dan er vandoor gaan en in je eentje met je camera de boel afspeuren?

Het platform is mooi begroeid. Anjelieren steken prachtig af tegen de groene achtergrond. Jammer genoeg krijg ik het er niet goed op. Ik waag een poging om met de dikke wanten de stand van P naar macro te zetten en verdraaid, dit lukt! Dat had ik niet gedacht; nu kan mijn feestje echt beginnen. Marleen en ik duiken al een minuut of tien samen – hoogste tijd om elk ons eigen ding te doen. Zij zwaait en gaat er traag vandoor, ik blijf nog even hangen. Een platvisje van postzegelformaat springt als een vlo telkens een stukje verder. Zo word ik meegenomen naar het zand en laat ik het platform achter mij. De ondeugd is schattig om te zien, maar niet vast te leggen. Ik zie hem met het blote oog wel maar door het scherm van mijn camera vormt het één geheel met de zandbodem.

Ik duik richting het ondiepere gedeelte en maak wat foto’s van een anemoon. Mooi, die dansende tentakels om het mondje heen dat er ongeveer net zo uitziet als de nacho-knagende duikmaatje zojuist op het terras. Een garnaal piept tevoorschijn tussen twee zakpijpjes door. Wij gapen elkaar aan en liggen allebei doodstil. Geweldig, ik kan het focusveld van mijn camera gemakkelijk wisselen, scherpstellen op het oog en foto’s nemen. Volgens mij is het gelukt, wat denk jij?

In het ondiepe gedeelte struikel ik over de paardenanemoontjes, hoe leuk is dit! De ene zit potdicht, de ander staat mooi open en toont de prachtige blauwe balletjes. Echt, ik heb er nog niet veel gezien en het is heel lang geleden. Gelukkig krijg ik ze mooi te pakken.

Net voordat ik de handel wil opbergen stuit ik op een pissebedachtig dier. Wat dit nou is? Een vlokreeftje? Is het zo’n diertje wat ik thuis weleens tegenkom, spartelend op mijn nog natte duikpak? Deze lijkt veel groter en zit iets te verorberen. Ik hoor het graag als jij weet wat het is.

Na wederom een uurtje te hebben gedoken komen wij elkaar allemaal tegen bij de trap. Het enige wat Marleen en ik te mekkeren hebben is dat wij niet zo’n sukkel hebben die de duiksets over de dijk heen sjouwt…

Tot water!