Om kippenvel van te krijgen

Soms weet je het gewoon. Dit is het moment van de dag. Maar soms kun je beter niet op de dingen vooruitlopen.

Terug in het hotel na drie duiken wist ik het zeker. Eigenlijk wist ik het vanochtend voor 12 uur al. Ik zet het zelfs op Facebook…mijn moment van de dag – de eerste duik op Power Station, een prachtige drop-off, met aan het einde van de duik een koraaltuin op circa 10 meter waar je niet uitgekeken raakt. En dan vooral de laatste 15 minuten.

Alle duikers zijn al terug naar de oppervlakte. Ik lig nog alleen in de koraaltuin (ja, ik hoor het commentaar al). Relaxt zweef ik boven prachtige harde en zachte koralen. Het lijkt wel of de vissen denken dat alles wat mens is, alweer het water uitis. Ze schrikken niet als ik langzaam dichterbij kom. Een paartje koraalvlinders blijft rustig poseren voor de camera, deze keer zwemmen ze eens een keer niet weg. Een puffervis heeft een plekje gevonden op een koraal. Rustig kijkt hij me aan, wiebelt een beetje met zijn vinnen, maar vluchten doet hij niet. De lichtval is prachtig, ik vind het haast jammer dat ik geen kieuwen heb en in deze wereld kan blijven.

Tja, dat was het mooiste moment dacht ik. Maar het werd nog indrukwekkender. We stonden bij de, naar later bleek, gisteren door de koning heropende moskee in Aqaba. Prachtig verlicht met erachter de door de ondergaande zon gekleurde lucht. Alleen dat was al kippenvel – zo mooi. We raakten over de moskee aan de praat met een man. Na een paar minuten vroeg hij of we ook binnen in de moskee wilden kijken. Natuurlijk! Maar ik ook dan? Hij ging de imam vragen of ik de gebedsruimte van de mannen mocht betreden. Het mocht! Voor de moskee kreeg ik een ghimar over mijn hoofd – best wennen zo’n tunnelvisie. In de gebedsruimte waren tientallen mannen nog aan het bidden. Het voelde als een heel speciaal moment. Kippenvel dus. Los van alle positieve bekijks die ik had.