Mijn eerste haai en de grootste haai

In 2009 ga ik voor drie weken naar mijn droombestemming: de Galapagos-eilanden. Bij aankomst wordt er meteen gemeld dat er walvishaaien zijn gespot in de weken daarvoor, maar het enige wat ik denk, is: niet ervan uitgaan dat we ze zien. We zijn op Galapagos en dan mag ik niet teleurgesteld raken als een paar dieren er niet zijn. Dus ik probeer rustig te blijven en me te focussen op het andere geweldige leven daar. Om bij de boot voor de eerste week te komen moet ik over meerdere zeeleeuwen stappen, omdat ze de volledige breedte van de steiger bezetten en niet van plan zijn om opzij te gaan voor ons. Meteen al geweldig!

Na een proefduik in de haven, waarbij we al worden vergezeld door zeeleeuwen, gaann we te water bij de eerste duikstek. Tijdens de briefing vertelt de duikgids heel nonchalant dat er daar altijd witpuntrifhaaien liggen te slapen. Ik denk weer: rustig blijven, misschien zijn ze er niet. Maar we zien vast andere mooie dingen. Eenmaal onder water zwemt er na een aantal minuten opeens een witpuntrifhaai naast me. Het is een haai! Een echte haai! En ik zwem ernaast! Ik gebaar naar mijn man en samen kijken we hoe het kleine haaitje rustig voorbij zwemt. Op het moment dat deze uit zicht zwemt, kijk ik naar mijn handen. In een daarvan houd ik een fototoestel vast. Oh ja…  Na al die jaren eindelijk mijn eerste haai… vergeet ik een foto te maken. Een stukje verderop liggen meerdere groepjes witpuntrifhaaien naast en over elkaar. Maar welke is nu MIJN haai? Van allemaal maar een foto gemaakt.

We varen in een paar dagen naar het hoogtepunt van deze week: Darwin Island. Op het briefingbord staat een indrukwekkend lijstje: hamerhaaien, galapagoshaaien, zijdehaaien en walvishaaien. De adrenaline giert door mijn lijf en probeer dan maar eens rustig te blijven. Dat lukt dus niet. Daarnaast is het ook geen makkelijke duik. Je maakt een negatieve entree en gaat direct naar 30 meter diepte. Er is heel veel stroming. De gids had vooraf verteld dat de boot altijd de groep zal volgen, dus als je de gids kwijtraakt, dan komt niemand achter je aan en het eerste land dat je dan tegenkomt, is Japan…. Oké, no pressure.

Zodra we in het water zijn, worden we omringd door heel veel haaien. Maar ze zwemmen rustig langs en blijven op minimaal een paar meter afstand vanwege onze bubbels. Dus tijd om foto’s te maken. Ik heb dan nog een simpele camera, dus die kan niets met de blauwgekleurde haaien in blauwgekleurd water. Alleen maar onscherpe foto’s. Maar ik blijf het toch proberen. En er zijn genoeg haaien die langs komen, dus alle kansen. Je weet niet waar je je camera naar moet richten. Mijn man wijst een aantal keer naar een hamerhaai, maar meestal kijk ik op dat moment ook naar een of meerdere hamerhaaien. Ze zijn overal!

Op het moment dat er een hamerhaai heel dichtbij me komt, begint mijn man weer naar een andere plek te wijzen. Ik denk: ja, ik heb hier ook al een haai! Maar dan wordt het wijzen wel heel dringend. Prima, dan probeer ik wel een foto te maken van ZIJN haai. Ik draai me om en kom oog in oog met een walvishaai die recht op ons afkomt. Volgens de gids 12 meter groot. Met afstand het grootste dier dat ik ooit heb gezien. Een prachtig dier en ook deze haai zwemt rustig langs. Op een armlengte afstand. Heel spectaculair. Maar een stukje meezwemmen is ook hard werken. Recht tegen de stroom in is het vermoeiend om ook maar op je plaats te blijven. Maar je blijft druk vinnen om zo langer bij de haai te kunnen blijven. Die heeft geen enkele moeite met de stroming. Heel gracieus rustig met de metersgrote staartvin heen en weer. Zo ongelooflijk mooi!

In de dagen erna maken we nog meer duiken bij Darwin. We zien 8 walvishaaien, waarvan een ‘kleintje’ van 6 meter. En oneindig veel hamerhaaien. We hebben geen beste foto’s, maar onze herinneringen zijn geweldig!