Mooi Moalboal

Marloes en Frank zijn in Moalboal met een missie: ze willen frogfishes in alle kleuren van de regenboog op de foto zetten. Zou het lukken? Of laten ze zich toch weer afleiden aan de westkust van het Filipijnse eiland Cebu?

Het regent in Moalboal. En niet zo’n beetje ook: het valt met bakken uit de lucht. Delen van de straat staan blank en we zien hoe mensen met emmers het water uit hun huizen scheppen. Als het hier regent, regent het goed!

Maar het geeft tegelijk een vrolijke sfeer: de meeste mensen schuilen bij elkaar onder de zeilen van de restaurantjes, anderen lopen simpelweg in zwembroek door de regen en stampen door zo veel mogelijk plassen. Een ander heeft niet eens de moeite genomen om haar zwemvest uit te doen. Of zou ze bang zijn voor nog veel meer regen? De regen bederft de sfeer hier zeker niet.
Al snel maken we deel uit van de gezelligheid wanneer we zelf op zoek gaan naar iets te eten. De paar droge tafels onder een zeil voor een kleine hut waarin gekookt wordt, worden gedeeld en men schuift nog even in zodat wij er ook bij kunnen.

Maar achter de wolken schijnt de zon, blijkt ook hier weer. Een regenboog straalt boven zee als we de volgende ochtend op de veranda aan het ontbijt zitten. Een paar lokale kinderen spelen op het strand. Een mooi uitzicht op de vroege morgen.

Talisay Point

We gaan duiken op Talisay Point. Deze duikplaats ligt dicht bij de duikschool en met de boot zijn we er binnen een paar minuten. Nog voor we in het water liggen, hebben we al drie schildpadden aan de oppervlakte gezien. Maar het is niet wat we zoeken – we willen de frogfish vinden.

En dat blijkt niet lastig. Een geel exemplaar met een masker van rode lijnen trekt als eerste onze aandacht. Deze heeft het begrip ‘camouflage’ nog niet helemaal begrepen.
Binnen enkele minuten volgt een tweede frogfish. Hoewel deze knalrood is, is hij of zij al verder in de camouflagecursus. Onze gids moet twee keer wijzen voor we hem zien. Als hij zich verplaatst, kun je je niet meer voorstellen dat je hem vlak daarvoor bijna niet zag. Ik herhaal mijn ‘frogfish-mantra’ : als een spons naar je knipoogt, is het waarschijnlijk geen spons. Sponzen met voetjes komen ook weinig voor.
De ogen en opvallende vinnen die de vis als voetjes gebruikt, zijn het best herkenbaar en dus het makkelijkst te zoeken. De rode is zo vriendelijk voor ons op een betere plek te gaan zitten en ons de tijd te geven hem op de foto te zetten.

Geel en rood hebben we, wat wordt de volgende kleur? We zoeken verder, maar worden afgeleid door het vele andere leven dat er te zien is. Frogfishes zijn echt mijn favorieten, maar er is ook zo veel ander moois…

De gids gebaart een paar keer dat we moeten komen, omdat er verder op nog een frogfish moet zijn. Na 40 minuten geeft hij het op – twee fotografen op sleeptouw nemen is een zware klus. Zeker twee die vooraf roepen dat ze voor de frogfish gaan, maar ondertussen ook bij ieder naaktslakje blijven hangen. Hij blijft rustig bij ons hangen en zoekt met ons mee naar klein leven.

Als we na 70 minuten ons hoofd boven water steken, lacht hij: «Too much to see here!». En daar zijn we het helemaal mee eens. Ooit krijgen we onze bucketlist met frogfish in alle kleuren van de regenboog af. Maar nu willen we ook de rest zien.

Huisrif

We zitten heerlijk op de veranda en kijken uit over zee. Ondanks dat we al twee duiken hebben gemaakt en we laat op de avond nog een nachtduik willen maken, slaat bij mij de onrust toe. Ik wil gewoon onder water kijken! Bij de duikschool loop je eenvoudig het water in en daar begint meteen rif. De drop-off bevindt zich rond de zes meter diepte. Juist dit gebied rond de drop-off is ontzettend interessant. Kleine visjes schieten tussen de koraalformaties door en lijken een choreografie aan te houden om het bladkoraal in en uit te zwemmen.
Ineens zie ik een klein groen sponsje dat naar me knipoogt tussen het bladkoraal: daar is er weer een! Maar met een groothoeklens lukt het echt niet om deze kleine froggie vast te leggen. Ik weet nu waar hij zit, misschien zit hij straks of in de komende dagen op een betere plek!

Plotseling wordt het donker. Een rare ervaring midden op de middag. Ik zit op slechts zes meter diepte en het licht wordt vrijwel geheel geblokkeerd door een enorme school vis. De beroemde school sardientjes van Moalboal bevindt zich hier op het huisrif. Wat een indrukwekkend gezicht hoe deze miljoenen visjes dicht op elkaar de mooiste patronen zwemmen.
Terwijl ik rustig probeer uit te ademen om niet te grote bellen te veroorzaken, blijf ik kijken. De sardientjes storen zich niet aan mijn aanwezigheid en sluiten mij in. Overal om me heen zie ik een zilveren, bewegende muur. Ze houden een ruimte van ongeveer een meter om me heen vrij, waardoor ik het gevoel heb dat ik in een zeepbel zit. Alles om me heen beweegt en er komt nog maar weinig licht van boven. Dan schieten de vissen boven me allemaal tegelijk opzij en zie ik de oorzaak van de onrust. Twee snorkelaars kijken met grote ogen naar beneden naar de school sardienen. Ik vermoed dat ik met net zulke grote ogen omhoog keek.

Vliegtuigwrak

Het vliegtuigwrak staat op de planning. Al eerder waren we hier in de buurt, maar toen gingen we meteen de diepte in voor de pygmee-zeepaardjes. Nu duiken we op het wrak.

In tegenstelling tot de vorige keer dat we hier waren, stroomt het flink. Het zicht is minder goed en we moeten flink zwemmen om bij het vliegtuig te blijven. Samen zijn we er snel uit – we zoeken de bescherming van het rif op en kijken of we nog een zeepaardje kunnen vinden. Het is even zoeken en we bekijken met een lamp verschillende waaierkoralen, maar dan is het raak. Een piepklein roze zeepaardje kijkt ons aan, verscholen in het waaierkoraal met exact hetzelfde patroon. Sommige frogfishes kunnen nog wat van leren van deze camouflagekunstenaars!

We stijgen langzaam langs het rif op. Op een zanderige richel waar we onze veiligheidsstop maken, krijgen we gezelschap van een schooltje catfish. Deze grappige visjes schooieren met z’n allen de zandbodem af op zoek naar iets te eten, waarbij ze over elkaar heen buitelen om als eerste bij het lekkerste hapje te zijn. Ze stofzuigen het hele zandplaatje af en schieten er dan vandoor, op zoek naar een nieuw pop-uprestaurant.

Moalboal blijft ons verrassen. Van de spectaculaire duiken rond Pescador Island en de afwisselende rifduiken voor schildpadden en frogfishes tot het ondiepe Goby Point met haar zeeslangen en het huisrif met haar mandarijnvisjes en school sardienen. Een bijzondere bestemming!

Lees ook:

Duikparadijs Moalboal

Moalboal algemeen

Moalboal is een plaatsje in het zuidwesten van het Filipijnse eiland Cebu. Er is een vliegveld op Cebu, waar vanuit Amsterdam op gevlogen wordt, meestal met een tussenstop in Singapore of Hong Kong. Vanaf het vliegveld is het nog 3 uur met de auto naar Moalboal.

De duikscholen in wat Moalboal genoemd wordt, bevinden zich niet in het dorp zelf, maar op het 5 km verderop gelegen Panagsama Beach.

De munteenheid op de Filipijnen is de Filipijnse peso. In de straat met duikscholen en restaurants is een pinautomaat, die echter niet altijd werkt. In Moalboal zelf zijn verschillende banken en pinautomaten, vanaf het strand zijn deze snel bereikbaar met een (brommer)taxi of tricycle (brommertaxi met zijspan).

In de hoofdstraat bij de duikcentra zijn vele restaurants en bars, waar je goed kunt eten en drinken.

Kenmerkend voor de meeste duiken zijn steile wanden, schildpadden, scholen kleine vis en kleurrijke koralen. Ook is er veel klein leven zoals frogfish, krabben en garnalen. Alle duikplaatsen zijn binnen 15 minuten varen te bereiken, ook die bij Pescador Island.

Frank en Marloes doken met SeaQuest Moalboal. Dit duikcentrum biedt minstens vier duiken per dag aan met verschillende duikplaatsen, waarbij veel rekening wordt gehouden met de wensen van de duikers. Het huisrif heeft een school sardienen en een grote groep mandarijnvisjes. Er wordt dagelijks naar Pescador Island gevaren en ook ‘early morning’-duiken en nachtduiken behoren tot de mogelijkheden.
Sumisid Lodge is de bijbehorende accommodatie, hoewel je natuurlijk ook bij SeaQuest kunt duiken als je ergens anders verblijft. Sumisid heeft 8 kamers, waarvan 4 met airconditioning en 4 met alleen een ventilator. Ontbijt wordt geserveerd op de veranda direct aan het strandje. ’s Avonds zijn de zonsondergangen fenomenaal.