Modern visje
Grof zijn er twee soorten vissen. Zij die veel eitjes produceren, en de andere die weinig eitjes produceren. Vissen die veel produceren, kijken er niet zo nou naar om.
De mannetjes en vrouwtjes ontmoeten elkaar ergens in de waterkolom en wanneer de vrouwtjes hun eitjes vrijlaten, proberen de mannetjes deze te bevruchten. Lang niet alle eitjes raken bevrucht en zij die wel bevrucht raken, moeten het nog maar zien te overleven, zwevend door de oceanen. Vissen die maar weinig eitjes produceren, doen er alles aan om deze te laten uitkomen. Mooi voorbeeld in Nederland is het Stekelbaarsje. Deze maken een nest van waterplanten en alg waarin de eitjes worden gelegd en de mannetjes bewaken dit nest alsof hun leven ervan afhangt. De Statiaanse versie van de stekelbaars is de geelkop-kaakvis. Om te beginnen maken deze bouwvakkers een holletje in het zand om zich te beschermen tegen rovers. Met hun slijm stabiliseren de wanden van dit hol als echte stukadoors en zorgvuldig geplaatste kiezels en schelpen zorgen ervoor dat hun hol niet instort. Deze ijverige visjes zijn constant in de weer om hun holletjes te perfectioneren, met als enige gereedschap hun bek. Met regelmaat zie je ze hun holletje induiken om ingestort zand te verwijderen en dit vervolgens weer naast hun hol uit te spuwen. De zorg voor hun broed gaat zelfs nog een stap verder dan de stekelbaars. De mannetjes broeden de bevruchte eitjes uit in hun bek. Wat is een betere plek dan tussen papa’s kaken? Wanneer er gevaar dreigt verdwijnen ze vliegensvlug met eitjes en al in hun hol en om veilig de nacht door te komen sluiten ze wanneer het gaat schemeren hun hol met een kiezel af. Even voor de goede orde: het zijn de mannetjes die voor hun broed zorgen, de dames kijken er niet naar om. Modern visje!
