Mirjam van der Sanden – De lionfish-hunt

Die middag werden we op tijd verwacht bij de duikschool. We gingen dit keer niet duiken om naar het prachtige Curaçaose onderwaterleven te kijken. Nee, we gingen op jacht, op Lionfish-hunt.

De tafel waar we informatie kregen lag al vol met indrukwekkende speren, spannend. We beginnen met een presentatie, waarom nu jagen op zo’n mooie vis. Deze vis is hier op Curaçao ( en de rest van de Caraïben) een zogenaamde exoot. Dat wil zeggen hij hoort hier niet. De Lionfish of Koraalduivel is een zeer succesvolle jager en eet in zijn leven vele rifbewoners. Deze rifbewoners zorgen dat het rif gezond blijft door de daar aanwezige algen op te eten. Als ze nu worden weggevangen door deze succesvolle exoot, gaan er meer algen komen en gaat het ook slechter met het rif.

Vervolgens kregen we uitleg over de jacht. Lionfish bezitten zeer giftige stekels, dus voorzichtigheid tijdens de jacht is zeker belangrijk. Wij wijzen de prooien aan en de gids jaagt. Ik moet er eerlijk gezegd ook niet aandenken om zelf te gaan jagen, na de verhalen over hoe je, je voelt na een steek van een Lionfish.

Omdat je zo’n giftige stekelige vis niet zomaar in een net mee kan nemen hebben ze speciale vangbuizen gemaakt, de Zookeeper. Deze plastic buis is aan de bovenzijde voorzien van een omgekeerde trechter met inkeepingen. De Lionfish kan er wel worden ingestopt, maar hij kan er niet meer uitzwemmen of de jager steken.

De vissen zelf zijn niet giftig dus na afloop van de jacht, worden de vissen naar een lokaal restaurant gebracht en daar klaargemaakt en opgegeten door de groep. Zo wordt de lokale bevolking bekend gemaakt met het eten en klaarmaken van de schadelijke Lionfish en de lokale restaurants worden ook nog eens gesteund.

Helemaal klaar voor de jacht vertrekken we met de boot naar het jachtgebied. Daar aangekomen springen we overboord. Ik kijk naar beneden om het rif te zien, oeps geen rif, geen bodem te zien, het is hier best diep. Ik vorm samen met mijn dochter Mees van 13 een buddypaar en mijn man Bas gaat samen met onze zoon Marijn van 15 naar beneden. Samen met Mees besluit ik eerst richting de kust te zwemmen, als we de bodem kunnen zien dalen we af. Degene waarmee wij op pad gaan is Scott Harrell een van de voorzitters van “World Lionfish Hunters Association”. Helaas duikt hij veel te diep naar mijn zin dus gaan Mees en ik met de andere jager mee. Marijn en Bas gaan wel met hem mee op jacht en onze zoon blijkt een zeer goede Lionfish-spotter te zijn. De ene naar de andere Lionfish verdwijnt in de Zookeeper van deze ervaren jager. Wij doen ook aardig ons best en net als we een hele grote zien blijkt het Amerikaanse stel dat ook mee duikt door hun lucht heen te zijn. De gids en tevens jager gaat met hun mee omhoog. Wij sluiten nog even aan bij Bas en Marijn en als dan ook deze jager door zijn lucht heen is het einde duik.

Op de duikschool aangekomen wordt de buit bekeken en de vangst is goed. Een derde jager is met een Oostenrijkse duiker nog dieper gegaan en heeft een enorme Lionfish gevangen. De meetlat wordt erbij gehaald want dit zou weleens een record kunnen worden. Helaas 2 cm te klein. Deze grote jongen heeft heel wat rifvissen opgegeten, maar nu vormt hij geen bedreiging meer.

’s Avonds ontmoeten we elkaar allemaal weer in het lokale restaurant en genieten we van een bord heerlijk klaargemaakte Lionfish. Zelfs onze zoon, die toch echt niet van vis houdt, zit te smullen. Na wat biertjes komt iedereen los en wordt het een zeer gezellige avond.