Mijn eerste diepzeeduik | Floor (b)logt
“Ik voel me heel klein. Ik ben in een heel andere wereld. Na 1100+ duiken blijkt maar weer dat ik nog geen fractie heb gezien van wat ‘de zee’ herbergt.” Duik mee in het logboek van Floor.
Kleine verhaaltjes
Floor Driessen is duiker – recreatief duiker, beroepsduiker en marien bioloog. Haar logboek heeft zich in de loop der jaren flink gevuld met een verscheidenheid aan duiken, allemaal met een verhaal.
In april 2023 was ik op Curaçao, ik maakte er met een onderzeeër(tje) een duik naar 300 meter. Het idee om zó diep te gaan, alsook de (eigen risico)formulieren die ik moest tekenen gaven wel wat spanning. Eenmaal aan boord verdwenen ze. Ik verwonderde me over het landschap en de onvoorstelbare hoeveelheid ‘zee’ op onze planeet. Ik voelde me heel klein. Ik was in een heel andere wereld. Na 1100+ duiken inclusief deze, blijkt maar weer dat ik nog geen fractie heb gezien van wat ‘de zee’ herbergt.
Briefing
Net als bij een normale duik bespreken we vooraf o.a. de duikdiepte, route, veiligheid en een korte risicobeoordeling. Geen bijzonderheden: de zee is ‘best kalm’ en alle apparatuur is getest. Het is zonnig – maar op de afgesproken maximale duikdiepte merk ik dat straks niet. We gaan de bergrug volgen, vanuit de haven via een L-profiel tot 300m.
Vaak kan ik me een beeld schetsen tijdens de briefing. Dit keer heb ik een illusie die gebouwd is op het filmfragment in ‘Titanic’ en beelden uit de indrukwekkende documentaire ‘Last breath’. Ik heb gezonde zenuwen, vooral om spectaculair diepzeeleven te treffen. Ik zeg mijn piloot dat hij me nooit te veel kan vertellen. ‘Mijn’ piloot’? Ja! De plek voor een tweede passagier had zich niet gevuld. Mijn schuimen koffiebekertje mag ik met stiften versieren. Ze steken hem vóór de duik in een netje buiten de sub: “Dat wordt je souvenir”.
Daar gaan we!
Ik klim erin en neem plaats in een enorme fisheye dome. Ik kan bij m’n voeten naar de bodem van de haven kijken en boven me de hemel zien. We communiceren met de oppervlakte en laten weten dat we gereed zijn om af te dalen.
Het duurt 1h15 voor we op 300m zijn: onderweg (op 50m) neemt Tico de tijd bij een wrakje. Hij zet zijn lampen aan en er openbaart zich een rijkdom aan kleuren én leven. Sponzen, hydroidpoliepen, mosdiertjes, koralen… Jammer dat we niet dichterbij kunnen – er zit gegarandeerd meer. We stomen door. Vanaf 80m zijn de koralen verdwenen en blijft een relatief kale bergrug over. De lampen laat Tico uit: ‘voor de dieptebeleving’. Maar af en toe vraag ik of hij ze aan wil zetten – ik ben benieuwd naar grappig plankton. Ik kijk omhoog en omlaag voor Finding Nemo-achtige hengelvissen – wie weet een walvisachtige, maar het blijft relatief ‘normaal’. Er zwemt een barracuda onder ons door en een black jack voor ons uit. Op 130m domineren glassponzen op de rotswand, er krioelt een murene tussendoor. Ik zie her en der kleine visjes wegschieten en het formaat van de brokkelsterren vertelt me dat we er enkele meters boven hangen. Dan doemt op 270m diepte zandbodem op (Pfoe! Dat voelt ‘veilig’!), met zee-egels.
— Sjemig, dat is echt wel heel diep. Een zeeschildpad zou hier net de bodem kunnen aantikken. —
Ik zie een bierfles en dan begint de sub te piepen. De dieptemeter slaat rood uit: DEPTH=301,2m! Sjemig, dat is echt wel heel diep. Een zeeschildpad zou hier net de bodem kunnen aantikken. Wij mensen zouden er 12 baantjes ons adem voor in moeten kunnen houden – en terug. Het is zo diep als drie keer de Utrechtse Dom hoog. Dieper gaan we niet, omdat de veiligheidsvoorzieningen ons dan niet levend aan de oppervlakte zouden kunnen krijgen. Ik hoor lucht de sub ingeblazen worden en we gaan weer richting de zon. Naar de bewoonde wereld. Helaas. Maar… als bioloog en soortenfreak ben ik ongegeneerd blij als ik vanaf 80m de rotswand weer tot leven zie komen.
Wat een bijzonder spectaculaire ervaring! De koffiebeker met vakantietekening was er een geworden voor espresso. Inderdaad: een gedenkwaardig souvenir!
Duik: 14 april 2023.
