Christmas Island -De migratie van de rode krabben
De migratie van de rode krabben op Christmas Island is elk jaar weer een ongelooflijk en haast surrealistisch natuurfenomeen. Wat gebeurt er?
Surrealistisch? Een film waarin de aliens de aarde overnemen? Nee! Het is de realiteit op Chrismas Island. De jaarlijkse trek van de rode krabben naar de oceaan om te paren. Vanuit alle hoeken van het eiland wandelen ze op hun dooie akkertje naar de oceaan. Wegen worden afgesloten en er zijn zelfs bruggen gebouwd om de dieren veilig te laten oversteken.
De migratie start wanneer de eerste regen van het seizoen valt, meestal in oktober of november, maar het blijft de natuur en kan net zo goed pas in december of januari gebeuren. Op een en hetzelfde moment laten de krabben huis en haard op het eiland achter en beginnen ze aan hun mars naar de oceaan. De mannetje voorop, de vrouwtjes sluiten zich bij hen aan.
De timing en de snelheid van de trek wordt bepaald door de stand van de maan. Rode krabben schieten altijd kuit net voor zonsopkomst in het laatste kwartier van de maan als het water zich terugtrekt. Het is ongelooflijk, maar hun biologische klok loopt stipt op tijd! Ze weten exact wanneer ze op pad moeten gaan om op tijd te zijn voor dit ritueel. Als de regen laat is, moeten ze zich haasten, maar soms hebben ze alle tijd en stoppen ze onderweg voor een ‘hapje en een drankje’. Het kan ook zijn dat het zo laat gaat regenen dat ze nooit op tijd bij de oceaan kunnen zijn – dan blijven ze waar ze zijn.
Paaien
De grotere mannetjes komen vaak als eerste aan bij de zee, maar het duurt niet lang tot ze in aantal worden overtroffen door de vrouwtjes. Na de inspannende reis nemen ze eerst een duik in zee. Daarna komen ze terug aan land en gaan de mannen aan het werk om tunnels te graven. Dat gaat niet zonder slag of stoot want er zijn zoveel krabben dat de ruimte beperkt is. De vrouwtjes voegen zich bij de mannetjes in en rond de tunnels om te paren. Na de ‘daad’ nemen de mannetjes nog een duik in zee en aanvaarden ze de terugreis.
Eitjes
De vrouwtjes blijven achter in de tunnels. Binnen drie dagen na het paren zijn er de eitjes. Twee weken lang blijven deze in de broedzak van de vrouwtjes in de tunnel en ontwikkelen ze zich. Overigens zijn het heel wat eitjes, want elk vrouwtje kan er tot wel 100.000 produceren.
Wanneer het laatste kwartier van de maan aanbreekt, verlaten de vrouwtjeskrabben hun tunnels en begeven ze zich richting het water. Ze zoeken een plekje in de schaduw boven de waterlijn uit. Denk niet dat ze daar alle ruimte hebben – soms zitten er wel 100 krabben op een vierkante meter rots of strand.
Zodra het water zich vlak voor zonsopkomst terugtrekt, lopen de krabben naar zee om de eitjes te laten gaan. Dan is het ook voor hen tijd om terug naar huis te gaan.
— Elk vrouwtje kan tot wel 100.000 eitjes produceren. —
De eitjes worden naar de zee gebracht en losgelaten.
Krabbetjes
Zodra de eitjes het water raken, komen ze uit. Grote wolken met larven vullen het water bij de kustlijn voordat het prille leven verder de zee in drijft met het terugtrekkende water. In de maand die volgt, gaan ze door verschillende larvenstadia heen tot ze zich hebben ontwikkeld tot megalopae, kreeftachtige diertjes. Een tot twee dagen houden ze zich vervolgens op in ondiep water bij de kust tot ze echte babykrabben zijn en niet groter dan 5 mm het water verlaten.
Overigens, de kans dat ze het redden, is niet heel groot. Ze zijn erg geliefd bij vissen, manta’s en zelfs walvissen, die ook weten dat er in deze tijd van het jaar een feestmaal voor ze klaarstaat bij Christmas Island. Maar zo een of twee keer in de 10 jaar weet een groot aantal aan land te komen en dat is genoeg om deze speciale populatie in stand te houden.
Bron: Parks Australia
