Inloggen

Wachtwoord vergeten?

Reizen / Reportagewedstrijd

Lord of the Blue rings

John van Lent was samen met buddy Toon in Lembeh Strait. Hun ontmoeting met een blauwgeringde octopus leverde dit verhaal op dat John inzond voor de Reportagewedstrijd 2008 die DuikeninBeeld.tv samen met Bonaire Toeristen Bureau en Bonaire Fun Travel organiseert.

‘Is goed jonge….’ klinkt het gedempt en bijna onverstaanbaar achter me. Achterom kijkend zie ik dat deze verwrongen klanken zich een weg banen langs de restanten van een gekookt ei. Laatste hap van een snel ontbijt.

‘Is goed jonge….’ Het meest gebruikte zinnetje van mijn buddy Toon. Onbewust waarschijnlijk. Deze keer antwoord gevend op mijn vraag of we vanmiddag ook nog samen zullen gaan duiken.
We lopen behoedzaam als twee afgekeurde balletdansers over het warme vulkanische strand van noordoost Sulawesi. Blootvoets. Het zwarte zand, als door de duivel zelf aangestoken, brandend onder onze voeten. Nog een paar meter en het eerste water kruipt blussend onder mijn voetzool door. Dit is Lembeh Straat, een hemelse plek voor duikers. Onder water dan wel.

RTEmagicC_320_lent2.jpgNa een kwartiertje varen kleden we ons snel om. Vinnen, duikmes, loodgordel, stabjack, fles, ademautomaat, snorkel en masker vinden zich een weg naar hun vertrouwde plaats. Onder dat alles draag ik ook nog ter bescherming een 2 mm fullbody wetsuit. Dát hoefde voor Toon echter niet:  ‘Allemaal extra gewicht dat je mee moet sjouwen’ en ‘ik heb van mezelf al een ingebouwd neopreen pak’ is zijn steevaste redenatie. Althans…… tot en met vandaag.

‘Zullen we dan maar’ vraag ik zijn richting op kijkend.
‘Is goed jonge…’ is het verrassende antwoord.

Na de buddycheck laten we ons met een achterwaartse koprol in het Indonesische water afzakken. Langzaam voel ik het verfrissende water via de nek mijn pak binnenstromen waar het geleidelijk de temperatuur van mijn lichaam aanneemt. Alsof je onder een koude douche langzaam de warme kraan opendraait.

Stukje bij beetje komt de bodem op ons af, een uitgestrekte glooiende zwarte zandplaat lijkend op een nog te belijnen asfaltweg. Maar schijn bedriegt! En dat wisten we. Goed kijken is het motto. Alles wat maar enigszins opvalt op deze autoloze snelweg heeft gegarandeerd wat interessants te bieden. Daar staat de Straat van Lembeh nu eenmaal bekend om.

Toon zwemt voorop, ik volg, rustig om ons heen kijkend als twee ervaren schatzoekers speurend naar hun welverdiende pensioen. Recht voor ons doemt uit de afgekoelde lava een driehoekige vorm op. Geel/bruin met zwart/witte plekken. Het verroert zich niet. Op anderhalve meter afstand zie ik ook dat er nog een paar ogen in de bewegingloze vorm zitten. Nog een stukje dichterbij. Naast de ogen zit een mond die de op een wigwam lijkende kop in tweeën lijkt te splitsen. Een slangenaal! Alleen de kop steekt recht uit het zand omhoog, de rest van het lange langwerpige lichaam zit verscholen onder het zwarte gruis.

RTEmagicC_320_lent3.jpgDe rechterhand van Toon beweegt langzaam richting snake-eel om te zien of er wat leven in het beest te bespeuren is. Steeds dichterbij tot op een tiental centimeters wappert hij steeds heftiger voor de neus van de aal, alsof het een koninginnedag-vlaggenwapperwedstrijd betreft. Nog steeds geen beweging. Toon kijkt me vanachter z’n duikbril met een paar grote vragende ogen aan. Ik schud snel mijn hoofd heen en weer, een geluidsloze ‘nee.. niet doen!’ overseinend. Mijn boodschap wordt begrepen. We zwemmen vredig verder, de aal in alle rust maar een verhoogde hartslag achterlatend.

In de verte doemt er een rotsblok op ter grootte van een stoeptegel. Vlakbij zie ik dat er twee paarsgerande naaktslakken op rondschuifelen. In slow motion krioelen ze om elkaar heen elkaar teder aftastend alsof het hun eerste ontmoeting is. Hun meeslepend slijmspoor doet echter anders vermoeden.

Ik kijk naar mijn buddy en probeer te ontdekken waar hij mee bezig is een paar meter verder. Rustig zwem ik naar hem toe. Toon is duidelijk geamuseerd bezig. Sloom maakt hij kronkelende bewegingen met zijn rechterarm. Het stokje en het dweilorkest ontbreken echter.

Het lijkt wel of er wat over zijn arm heen kruipt, al kan ik niet zien wat het precies is. Stukje dichterbij. Plots slaat de schrik me om het hart. Shit Toon!! Dit is een blauwgeringde octopus!! Een van de giftigste dieren ter wereld! En Toon is ermee aan het spelen alsof het een gratis knuffel van de Albert Heijn is. Het slechts 10 centimeter lange beestje ziet er met zijn geel gekleurde lichaam waarop de fel blauwe ringen zich duidelijk aftekenen betoverend uit. Het kronkelt zich om Toon z’n blote armen omhoog richting schouders en nek.

RTEmagicC_320_lent5.jpg   RTEmagicC_320_lent6.jpg

Moet nu ingrijpen! Wel rustig blijven! Het blauwgeringde gevaar mag zeker niet schrikken, niet van mij en niet van Toon. Toon aanraken om zijn aandacht te trekken is geen optie, elke door hem gegenereerde beweging kan verkeerd geïnterpreteerd worden door onze geringde vriend en dan zit ik straks met een lijk in plaats van een buddy. Snel trek ik mijn snorkel onder mijn maskerband vandaan. Met het ene uiteinde van de snorkel in mijn hand steek ik de holle pijp langzaam richting Toons bovenarm, waar de mini-inktvis onderzoekend rondkruipt. Toon ziet me nu. Gelukkig maakt hij geen octopus-onvriendelijke bewegingen. Hij zal wel denken dat ook ik met zijn nieuwe aanwinst wil spelen. Goed zo. Behoedzaam als een openhartchirurg met z’n eerste levende patiënt manoeuvreer ik de plastic pijp onder de tentakels van de achtarmige bandiet die langzaam van wit naar donkerbruin verkleurt om vervolgens in geel te veranderen. Zijn blauwe ringen de ene seconde onzichtbaar en de volgende alsof ze licht uitstralen. Een schouwspel waar je uren naar kan kijken, alleen nu even niet. Toon, de inktvisvanger van Hamelen, kijkt toe hoe het 10 centimeter grote monster z’n tentakels om mijn snorkelpijp heen laat vloeien.

Beheerst til ik hem op, de pijp van mijn buddy afwendend richting bodem. Met een ferme polsbeweging breng ik het weekdier in onbalans en dwarrelt hij neer naast een paar brokken koraal. Als een bliksemflits schiet het gifwonder ertussen.

RTEmagicC_320_lent4_01.jpgWe kijken elkaar aan, een frons duidelijk zichtbaar van achter z’n masker, schouderophalend. Verbazing. Over mijn actie uiteraard. Een uurtje later zal zijn verbazing alleen nog maar toenemen als we weer terug zijn op het resort.
Op de balie in de duikshop ligt te midden van een stapel onderwaterlectuur het boek wat ik een dag eerder al had doorgebladerd: “gevaarlijke zeedieren”. Speurend langs de ezelsoren op de verweerde pagina’s vind ik wat ik zoek. De foto lijkt sprekend op het orakel dat ik van mijn snorkel had afgeschud. ‘Lees dit maar eens even Toon’, zeg ik, hem het opengeslagen boek aanreikend. Toon begint te lezen, sommige passages hardop: ‘Deze ringen worden fel blauw als het dier verstoord of kwaad wordt……’, ‘het vergif is 270 keer krachtiger als dat van de meest giftigste landslang……’, ‘jonge blauwgeringde octopussen van 25 gram hebben voldoende vergif om 750 kilogram konijn te verlammen, overeenkomend met tien volwassenen van 75 kilogram…..’. Stilte.

‘Kom, we gaan even wat drinken’ hoor ik mezelf zeggen. We verlaten de duikshop en lopen naar het schaduwrijke met wuivende palmen omsingelde restaurant. Ik ga zitten en schuif de stoel aan tegen het overhangend witte plastic tafelkleed wat zojuist met een iets te vochtig doekje is afgenomen. Toon gaat tegenover me zitten en legt het nog opengeslagen boek op de vale plakkerige ondergrond. Z’n ogen verraden dat hij nog leest. Zijn gezicht lijkt nu meer op het tafellaken dan op een zon en zee aanbiddende vakantieganger. ‘Hij lijkt wel een ander mens geworden’, schiet het door mijn hoofd….. toch maar even checken……

‘Biertje?’ vraag ik spontaan. ‘Is goed jonge….’ antwoordt Toon.
Die dag is er niet meer gedoken.

De Reportagewedstrijd 2008 wordt gesponsord door:

RTEmagicC_duikeninbeeld_25.jpg  RTEmagicC_17bonaire_fun_travel_25.jpg  RTEmagicC_7bonaire_25.jpg

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Velden met * zijn verplicht *

Nieuwsbrief