Leendert Smit – Bordspel
«Ik zie nu pas hoe mooi deze stek eigenlijk is. Rijk begroeid met vooral sponzen en anemonen. Overal krioelt het van het leven.» Duikreporter Leendert Smit gaat duiken op de Vuilnisbelt.
Datum 12 september 2015
Locatie Zeeland – Tholen – Vuilnisbelt
Weer terug van een welverdiende vakantie wordt het weer tijd voor een duikje. Ik was in Ierland geweest dus qua weer was ik wel wat gewend maar deze zaterdag ziet er redelijk uit. Pas later in de middag zou het weer gaan regenen. Het tij is gunstig voor de brug, maar helaas…. Dan maar de vuilnisbelt. De laatste keer was het zicht heel slecht maar je moet soms een beetje volhouden om een nieuwe stek te gaan waarderen. Als ik aan kom rijden staan al 2 duikers op de dijk in volledige uitrusting. Die zijn er vroeg bij want de kentering is pas over 1 1/2 uur of zo. Verder is er niemand. Het is heerlijk stil! Als ik even later bij de trap verschijn komen zij er net uit. Oei, dat is vast een aanwijzing dat het niks is. De wind staat ook nog eens recht op de kant dus het ziet er echt modderig uit. Maar nee, ze hebben alleen een aantal bordjes neergelegd, of ik die wel wil laten liggen, en het zicht is onder de 3 meter prima.
Ze hebben helemaal gelijk. Ik zie nu pas hoe mooi deze stek eigenlijk is. Rijk begroeid met vooral sponzen en anemonen. Overal krioelt het van het leven. Ik vergeet bijna foto’s te maken. Het stroomt echter nog wel behoorlijk en dat lijkt gedurende de duik alleen maar erger te worden terwijl ik tegen de eb stroom naar het Oosten zwem. Ik zal me toch niet in het tijdstip van de kentering hebben vergist? Dat valt onderwater natuurlijk niet te achterhalen (en achteraf bleek het allemaal keurig te kloppen) dus verder worstelen dan maar.
Een mooi blauwtipje op een zeecypres is niet te fotograferen, zo wappert het struikje in de stroming. Jammer want voor deze slakjes was ik gekomen. Gelukkig zie ik wel een paar bruine plooislakken die op een massieve steen zitten dus die bewegen tenminste niet. Langzaam laat ik me nu met de stroom, die eindelijk wat minder begint te worden, terugdrijven en plotseling ben ik omringd door duikers die duidelijk naar iets op zoek zijn. Oh ja die bordjes!
Als ik boven kom na zo’n 80 minuten wordt ik door een 40-50 tal mensen aangestaard. Wat een drukte ineens! Mijn auto is bijna ingebouwd door collega duikers die, hoe ze het doen weet ik niet, na mij zijn aangekomen, zich hebben omgekleed, een duik hebben gemaakt, en het water al weer uit zijn voordat ik er uit ben.
