Jeroen Thoolen – Kleine oogjes kijken het leven tegemoet!

De twijfel slaat toe wanneer Duikreporter Jeroen Thoolen ziet dat er sneeuw wordt verwacht. Moet dit duikje echt gemaakt worden? Dat het verkeer niet zijn enige zorg zal zijn, kan hij op dat moment nog niet bevroeden.

Datum: 16-01-2021
Duiklocatie: Dreischor Frans Kokrif

Buddy Jurjen maakt zijn eerste duik na lange tijd. Gezondheidsproblemen hielden hem een poosje aan de kant. Nu deze zijn opgelost wachten we niet tot de temperaturen zijn gestegen. De nieuwe generatie zeedonderpadjes zijn dan zeker uitgevlogen. Er worden meldingen gedaan van zeedonderpadnesten op verschillende plaatsen in het Grevelingenmeer. Meest concreet lijkt Dreischor te zijn. Ook buddy Peter sluit aan om weer wat nieuwe instellingen in zijn nieuwe camera te kunnen checken.

Op de parkeerplaats begroeten we dames Sandra en Mieke. Behalve het gebruikelijke enthousiasme, is er extra enthousiasme vanwege het zicht: ‘…wél zeven, acht meter!’. We krijgen nog wat gerichte aanwijzingen om op zoek te gaan naar de zeedonderpadmannetjes en zodra we alledrie zijn opgetuigd en het duikplan is besproken begeven we ons opgetogen richting de steiger.
We begeven ons via een sprong vanaf de steiger het water in en nadat de ok-tekens zijn uitgewisseld werp ik een eerste blik naar beneden. Het is niet zo diep hier dus het komt vaker voor dat ik de bodem kan zien. Maar vandaag overzie ik een groot deel van de reefballs. Wauw!

De zoektocht naar de zeedonderpadnesten kan beginnen. De aanwijzingen waren duidelijk genoeg; Jurjen heeft de eerste gevonden. Op zijn gemak maakt hij zijn beelden en Peter en ik wachten geduldig op onze beurt. Zodra Jurjen klaar is maakt hij plaats en neem ik een vergelijkbare positie in.

De kleine oogjes kijken het leven nieuwsgierig tegemoet!

Papa zeedonderpad neemt een afwachtende houding aan. Je ziet hem denken; ‘even volhouden, ze zijn zo weer weg’. Het is lastig om met een macrolens, ingezoomd met deze watertemperaturen, een steady houding aan te nemen, maar als ik goed kijk zie ik in het eikapsel de kleine oogjes nieuwsgierig het nieuwe leven tegemoet kijken. Genieten dit!

Peter wacht geduldig op zijn beurt en na een paar minuten maak ik ruimte. Op een afstandje blijf ik hangen en speel wat met mijn camera-instellingen en zet mijn videolamp uit. Jurjen en Peter heb ik schuin onder mij in mijn vizier en des te opmerkelijker is dan ook de stofwolk die opeens opdoemt! Waar het zicht richting het noorden eindeloos leek, hangt nu een wolk alsof er een onderzeeër op hoge snelheid voorbij gekomen is. Wtf.

Nog voor ik de wolk helemaal heb gescand hang ik oog-in-oog met een speelse zeehond. Hij of zij lijkt niet agressief, maar ik herinner me Happie nog bij de Bergse Diepsluis enkele jaren geleden. Ook een niet-agressieve, maar wel speelse zeehond, heb ik liever niet aan mijn droogpak! Het beestje lijkt blij te zijn met mijn komst, maar over of dat wederzijds is heb ik nog geen mening. Tegen mijn zin in onderbreek ik Peter bij zijn werk en geef een snokje aan zijn vin. Maar uiteraard: de vogel is dan alweer gevlogen. Bij gebrek aan een mij bekend handsignaal voor zeehond maak ik hapbewegingen met mijn handen. Peter lijkt wel te begrijpen wat ik bedoel en zoekt ijverig mee. We hoeven niet lang te wachten want daar is onze nieuwe buddy weer!

Wat vinden we van deze situatie? Ik vind het spannend, maar van mij hoeven we de duik niet af te breken. Vanwege de geringe diepte waarop we ons bevinden besluit ik even op te stijgen voor overleg met Peter. Peter denkt er net zo over en onze kersverse vriend ook: want die is meegekomen naar de oppervlakte en kijkt ons op een paar meter afstand met zijn trouwe hondenogen aan.

Vooruit dan maar, nog een paar plaatjes en dan weer op zoek naar de papa’s zeedonderpad. We gaan ieder ons eigen weg: onze Seabert gaat zijn eigen weg en Peter en ik voegen ons weer bij Jurjen, die al op zoek is naar het volgende nestje.

Gevonden!

Heel natuurlijk verdelen we ons zoekgebied. En na enige tijd vind ik het tweede nestje. Papa zeedonderpad heeft zich verstopt en doet alsof hij een oester is. Maar zijn roze/rode eitjes verraden dat hij zich in de buurt moet begeven en inderdaad; op een voor (video)beelden wat onhandige positie ligt vader. Vader krijg ik daardoor niet lekker op beeld, maar zijn nageslacht des te beter. Wat een geluk.

Na een klein uur vinden mijn vingers het welletjes en begeven we ons richting steiger. Eenmaal boven is het flink gaan sneeuwen. Tijd voor warme chocolademelk en stroopwafels.

Wat een duik!