Ken jij de zeekat?

Ken jij de zeekat? Of ken je hem bij zijn andere naam – de sepia? Evelien Salzmann van Stichting ANEMOON stelt hem kort aan je voor.

Foto: Erik de Boer

De zeekat, ook vaak ‘sepia’ genoemd, is een grote inktvis met tien armen. Het lijf kan veertig centimeter lang worden en is breed en afgeplat, met rondom een franje-achtige vin. Aan de kop zitten de armen en tussen de armen zit een snavelachtige bek. Twee van de armen zijn langer dan de overige armen. Dit zijn de vangarmen die gebruikt worden bij de jacht op kreeftachtigen en vissen.

Sepia’s kunnen kleuren hebben van bijna wit tot donkerbruin. Ze zijn in staat om razendsnel van kleur te veranderen. Deze verandering van kleur wordt niet alleen gebruikt als camouflage, maar ook om de gemoedstoestand weer te geven, bijvoorbeeld tijdens het paaien. Dit veranderen van kleur levert soms een ware ‘lichtshow’ op met een bijna hypnotiserend effect op de toeschouwer. Behalve van kleur kan het dier ook van structuur veranderen. Het ene moment kan de huid glad zijn en het volgende moment kan de huid een bobbelige, bijna stekelachtige structuur hebben.

Foto: Erik de Boer

Evenals bij andere weekdieren, is er bij inktvissen geen inwendig skelet aanwezig. Maar zeekatten hebben wel een inwendige schelp. Deze schelpen (rugschilden) spoelen regelmatig aan op het strand en worden veel gebruikt om in vogelkooitjes te hangen als speeltje vanwege de kalk.

Als het water twaalf graden Celsius is trekken de zeekatten de Oosterschelde binnen om te paaien. Om de dieren te helpen bij het afzetten van de eitjes worden er ieder jaar -op diverse plaatsen in de Oosterschelde- ‘tentjes’ van takken in het water gezet. De eitjes zijn urnvormig en in principe transparant, maar tijdens het afzetten ervan wordt er een beetje inkt in gedaan, waardoor ze zwart worden. Na het paaien trekken de dieren weer weg uit de Oosterschelde waarna de vrouwtjes sterven.

De uit zacht kalk bestaande rugschilden blijven drijven en spoelen vaak langs de kust aan.

Heb je onder water een sepia gezien, laat je waarneming niet verloren gaan. Doe een melding op het MOO-portaal!

Tekst: Evelien Salzmann
Foto’s: Erik de Boer