Johan de With – Wereldrecordduik mixed team deep dive
Een wereldrecord poging voor de diepste duik. Hoe gaat dat in zijn werk?
Nieuwe duikreporter Johan de With, wereldrecordhouder diep duiken in zoet water, vertelt zijn verhaal!
Op 24 september was ons vertrek naar Zwitserland voor een wereldrecord poging diep duiken in zoet water. Dit nadat onze poging in juni mislukt was nadat het gewicht van de shotline was losgeraakt (dit is de lijn waarlangs ik afdaal en opstijg en veel flessen hangen met deco mengsels voor de opstijging).
Door deze ervaring van de vorige poging wisten we wat we moesten veranderen en wat goed was en kon er niks meer in de weg staan in de poging het record te verbreken. Dachten WE!!!!.
Het begon al op de heenreis dat we ineens in Frankrijk reden. Erg druk onderweg en veel werk aan de weg. Na een rit van
12 uur waren we dan toch op de bestemming, op camping Lazy Rancho in Unterseen, 5min van de duikstek af. Lekker uit eten geweest met het team en vroeg naar bed om de volgende dag “DE duik” te gaan voorbereiden. Na een goed ontbijt en een
lange briefing zijn we naar de duikstek gegaan, de Beatenbucht in de Thunersee.
Hier als eerste iedereen de praktische zaken gedaan, zoals sets opbouwen en alles checken op de juiste werking hiervan. Tijdens zo een duik, duikt iedereen solo namelijk. Dit om drukte te voorkomen langs de shotline. Na deze check en opbouw door iedereen, hebben we de nieuwe shotline uitgelopen met een landmeter wiel op 165 meter en 10 meter extra voor de lussen die in deze lijn gelegd moesten worden voor de deco stage’s. 1 op 100mtr diepte, 1 op 60mtr diepte, 1 op 21mtr diepte en de laatste op 6mtr diepte.
Deze lussen worden pas geknoopt als de lijn op diepte ligt en dan begin je op 6mtr met knopen. Dit om te voorkomen dat als je op
100 begint, deze knop op 95mtr ligt als je de laatste lus knoopt op 6 meter. So far so good.
Toen het water in met Ab om deze shotline op diepte te brengen doormiddel van een boei en een katrol. Na ver uitzwemmen , ongeveer 50 mtr de shotline met het gewicht middels de katrol laten zakken. Na 130mtr lag deze op de bodem!!!!!!! Nee he. Uiteindelijk na 3 uur, veel gebek en geen goed gevoel, diepte bereikt.
Maar deze diepte was volgens de markering maar 167 mtr, dus heel krap en zeker 75/100 mtr uit de wal.
Dit is zwemmend met mijn uitrusting al een opgave, op diepte zeker niet verstandig!!! Mijn humeur was op dat moment dieper als 167 mtr gedaald in ieder geval.
Terug naar de wal gezwommen en de lijn hier aan een stalen pijp verankerd. Zo nu eerst ff een bakkie en iedereen verteld dat mijn gevoel niet lekker was voor de 165mtr duik ivm de te zwemmen afstand. Wel zou ik deze dag nog een duik naar 100mtr maken om
de lussen in de shotline te plaatsen, en de gehele lijn te controleren. Nadat ik mijzelf had aangekleed en opgetuigd, samen met Ab naar 60 meter gegaan en op 6 en 21mtr een lus geknoopt in de shotline. Dit ook op 60 meter gedaan en Ab heeft hier toen de stage
voor de volgende dag weggehangen terwijl ik afzakte naar 100mtr. Hierbij als test nog even gekeken hoe snel ik kon afdalen. Dit was 23mtr per min, toch niet slecht voor een lijn die zover uit de kant lag.
Op 100mtr aangekomen een lus geknoopt en een stage voor de volgende dag achtergelaten en begonnen aan de opstijging.
De shotline lag goed, de afstand (hellingshoek) van de lijn was niet merkbaar voor mij, ik kon mijn snelheid halen, Alleen lag hij niet erg veel dieper als ik de 165mtr wilde gaan halen. Dit gaf veel vragen en twijfel bij mij. Lag hij nog wel op diepte? Werd hij door het gewicht van 8 stages niet omgetrokken naar ondieper water etc etc.
Dus ik ging naar boven met een gemixt gevoel. Na 90 min aangekomen aan het oppervlakte de duik besproken met het gehele team. Incl de marge diep heel klein was, met het evt risico van verschuiven naar minder diepte en zelfs naar een evt te ondiepe plek!!!! Verder was het team voor mij zeer ondersteunend hierin en gaven veel positieve hoop!!! Maar ja dat gevoel he!!!. Nu gauw terug naar de camping en eten en slapen, het was al 20:00 uur. En de afspraak voor de volgende dag was 10u op de duikstek.
Deze nacht was toch niet zo rustig als gehoopt, veel nagedacht over duikplanning, hier ook nog mee bezig geweest, en tja die lijn he! Grrr.
5u In de morgen het gevoel toch van me af weten te schudden, en begonnen met de dagelijkse rituelen. Douchen, ontspannen, plannen.
Deze planning opschrijven voor het team op een grote plaat trespa, en voor de oppervlakte coördinator in de dive register. Briefing voor mijzelf op papier zetten voor het hele team. Zo het is 8:00u nu eerst een stevig ontbijt en zorgen dat ik veel, heel veel vocht
binnen krijg.
Om 9:20 naar de duiklocatie en hier was mijn diepemede duiker en vriend Markku Diedrich al aanwezig. Deze zou als hij zich goed voelde meegaan met mij tijdens de gehele duik, anders zou ik alleen verder gaan. Hier zijn we toen iedereen aangekomen was eerst begonnen met het opbouwen van alle duiksets, klaarmaken van alle stages, en deze werden door Kok, de support duiker die op 21mtr en 6mtr lag, alvast weggebracht.
Bij terugkomst van Kok een bakkie drinken en de briefing. De pers was ook al gearriveerd, maar hebben mij alleen gelukgewenst, en de rest met de oppervlakte coördinator besproken. Toen ik het water inging lagen alle support duikers ook al klaar in het water te wachten. Nadat ik samen met Markku nog een laatste check had gedaan, zijn we vertrokken naar 165mtr.
Op 4 mtr kon ik terug de slang van mijn droogpak was losgeschoten. Dit was door de support duikers weer snel verholpen. De hele weg naar beneden heb ik aan de lijn gelegen en Markku rechts van mij. Onderweg hebben we alle flessen al klaar zien hangen voor de deco stops onderweg naar boven.
Dit was een geruststellend gevoel, maar ja dit waren ook wel weer veel kilo’s die de lijn naar een ondiepere plek konden trekken. Hierom had ik besloten om een spoel mee te nemen en als de shotline niet diep genoeg meer lag deze hieraan vast te knopen en
naar de diepte toe te zwemmen. We zijn redelijk constant met een snelheid van 18mtr per min afgedaald.
Op 140 mtr gaf Markku aan last te hebben van HPNS (vertaald: Hoge druk op het zenuwstelsel) en helium shocks, het gevoel is te vergelijken met het rillen van de kou. Verder waren er geen grote problemen, en voelde hij en ik zich goed, en zijn we doorgegaan
naar 165 mtr. Hiervoor wordt niet gestopt en overlegd maar dit gebeurt onderweg naar beneden.
Ja 150mtr, nu moet ik toch wel heeeeel hard gaan afremmen anders lig ik niet stil en schiet ik evt voorbij de shotline met het risico deze te verliezen, want ja lag die wel zo diep? Op de meest conservatieve computer lag ik stil op 166,4mtr, de minst op 169mtr, alles checken, Markku nog steeds oke?
Gauw een boks met elkaar gemaakt, en nu naar boven, het lastigste. Met ongeveer 18mtr per minuut naar 100mtr diep toe, gasswitch en stages pakken, en door naar 60 mtr. Rond 80mtr snelheid omlaag naar 9mtr per minuut en de eerste stop op 73mtr. Nu wordt de opstijging heel anders . Stappen van 3mtr opstijgen en korte stopjes, die steeds langer worden naarmate we minder diep komen. Op 60 mtr aangekomen, gasswitsch, stage’s pakken van de shotline, en door.
Op 30 mtr aangekomen beginnen de serieus langere stops. Hier heb ik 3 stages aan Ab gegeven, ook omdat ik merkte dat ik heel positief werd en omhoog getrokken werd. (stage’s zijn van aluminium, en worden positief onder de 100 bar, en gaan dus drijven)
Ab heeft deze doorgegeven aan de volgende supportduiker, waarop hij zijn deco heeft afgerond.
De volgende support duiker heeft de stages naar het oppervlakte gebracht, en de oppervlakte coördinator ingelicht, dat ik/wij helder en oke waren, en het doel behaald. Euforie ten top daar!!! Al zou mijn duik nog 170min duren.
Op 6mtr aangekomen, alles afgegeven en had ik alleen nog mijn dubbelset, en 2 stage’s pure zuurstof hangen voor de deco van ruim 100min. Af en toe een support duiker om te kijken of alles goed ging, snoepjes brengen, een breaker drinken, verder kom ik in een soort modus te zitten waar voor mij het besef van tijd verdwijnt, en vindt ik het wel lekker daar, ik vermaak me wel. Na ruim 3u mijn hoofd boven water en dan gejoel, geschreeuw, applaus, hele dankbare ouders, super gelukkig team. O ik vergat die fles champagne die rond gespoten werd. Erg moe maar zo blij. Iedereen veilig boven, Markku helemaal top.
Het was geslaagd denken we. Nog even een paar uurtjes rustig aandoen en dan weten we het zeker.
Op de kant aangekomen het team bedankt en elkaar gefeliciteerd. Ik eerst nog even aan de 02 en mijn vrouw gebeld. Na een uur heb ik de pers te woord gestaan, maar deze was grotendeels al door het team ingelicht over hoe en wat. Zo omkleden naar de camping en feestje/bbq voor het team.
Missie geslaagd: Wij hebben een wereldrecord mixed team op naam!!
1 reactie
Nick Janssen
Gaaf verhaal om te lezen zeg. Echt ver van mijn bed dat diepe duiken, maar mooi om de ervaring zo te lezen.
Gefeliciteerd met je record!!!!