Dirk van den Bergh – Ik geef het niet op!

Je hebt van die mensen die tijdens hun eerste duiklessen een walvishaai, dolfijnen en een manta zien. Je hebt ook mensen, zoals duikreporter Dirk van den Bergh, die heel veel duiken maken op zoek naar iets bijzonders, dat hen steeds ontglipt. Dirk ging opnieuw op zoek naar: sepia’s!

Datum: 10-05-2017
Duiklocatie: Bergse Diepsluis

Eigenlijk wou ik deze week niet gaan duiken vermits ik vrijdag op controle moet bij de cardioloog, maar ik kon niet aan de verleiding weerstaan toen Pierre Spirlet weer een verzoekje lanceerde op Face Book …

Op naar de Bergse diepsluis in de hoop nu eindelijk eens de nieuwe lichting sepia’s tegen te komen!

Ik maak kennis met een nieuwe duikvriend: Ed Hoefnagel, lid van de DivingLunatics. We zijn met drie. Geen probleem, het zicht blijkt goed en we gaan niet diep.

Eens in het water hangt er een mist … duizenden kwallen, alle soorten en héél grote oorkwallen.

Ik mag de duik leiden omdat ik ongeveer weet waar de stokken zijn. Pierre en Ed volgen achter me. Wanneer we bij de eerste stokken komen ga ik even aan de oppervlakte zien of we goed zitten … ja hoor! Maar sepia’s? Noppes. Door het zoeken naar de sepia’s zien we natuurlijk voor de rest niet zo veel, maar Pierre ontdekt wel twee grote vlokslakken. Hij blijft ze fotograferen, we zijn hem even kwijt, maar vermits we al een klein beetje op mekaar ingespeeld zijn, geen paniek. Even later daagt hij weer op. Ik heb ondertussen een mooi heremietkreeftje in beeld.

Terug richting trap. Sorry Ed, het was je eerste Bergse Diepsluis duik en je hebt écht niet veel gezien … Na 47 minuten komen we terug boven. We zijn max. 7,2 meter diep geweest.

Het is prachtig weer en ik stel voor om nog een tweede duikje te maken. Oeps, daar had Pierre niet op gerekend: hij heeft maar één fles bij. Ed gaat zowieso terug naar huis want hij wil ’s avonds nog een duikje maken.

Pierre heeft nog 120 bar in zijn fles. “Ja, dat is nog voldoende voor een duikje” zegt hij. OK dan. Na een oppervlakte interval van 2 uren liggen we er terug in.

We gaan eerst even naar het platform en dan naar rechts. Bert Peeters heeft daar bij oude stokken deze morgen een sepia gezien … Weer noppes, maar we zien wel een grappig krabje: begroeid met een anemoon!

En dan het moment dat heel de dag goed maakte: ik zwem recht op een prachtige zeedahlia!

Zo stilletjes aan begint Pierre zijn lucht op te geraken en ik ga niet vertellen hoeveel hij nog overhad wanneer we terug aan de trap zijn … We doken 50 minuten en gingen max 12 meter diep. Nog wat nagenieten in het zonnetje en nu maar hopen dat mijn cardioloog vrijdag zijn fiat geeft om aan de volgende reeks van 120 te beginnen!