Hogesnelheidstrein van Maratua
Hans van Rijn zeilde met zijn vrienden naar Maratua om daar te gaan duiken. Hoe het hen verging, lees je in zijn inzending voor de Reportagewedstrijd 2011.
Maratua is een atol in het zuidelijke deel van de Celebes Zee en sinds een
aantal jaren een bijzondere duikbestemming in Indonesisch Borneo. Met mijn zeilboot de ‘ALK’ zeil ik al een paar jaar in de wateren rond Borneo. Met André
, een Nederlandse duiker die zichzelf een sabbatical heeft gegund en Eric, mijn duikvriend uit Kota Kinabalu, hebben we besloten om in Maratua te gaan duiken. Tawau is het startpunt van onze reis die, zoals meestal in deze contreien, begint met rustig weer maar de weergoden hebben ‘special treatment’ voor ons in petto….
’s Middags steekt er een lekker windje op maar voor we de zeilen hijsen, leggen we ALK in de buurt van een baken in Indonesische wateren stil om de schroef en het OW schip, die na twee weken voor anker liggen in Tawau alweer flink zijn aangegroeid, schoon te steken. Gevolg is dat Eric en ik op alle onbedekte delen van ons lijf gestoken worden door ‘iets’ in het aangroeisel. Azijn is voor steken/beten onderwater echter een goede remedie en na een ‘douche’ met een halve fles azijn is de ergste jeuk over.
Zeiljachten zijn een zeldzame verschijning in deze zeeën en tegen de tijd dat Eric en ik uit het water komen, zijn we omringd door een paar lokale vissers die zeer
nieuwsgierig zijn naar wat wij aan het doen zijn. Eric maakt een praatje in Bahasa Indonesia en ze willen graag een kijkje aan boord nemen. Zo maken we kennis met onze ‘Indonesische piraten’, een visser en zijn zoontje van 12. Als hun nieuwsgierigheid is bevredigd, ruilen we twee mooie trevallies voor een pakje hamburgers waar zij weer heel blij mee zijn.
Na dit intermezzo kunnen we voor het eerst in lange tijd alle zeilen hijsen. Het mooie zeilwindje houdt echter niet lang stand. In de loop van de avond en nacht worden we overvallen door zware onweersbuien en in de vroege morgen scheuren we, met alleen het grootzeil op, met 9 knopen door een woeste zee. We naderen Maratua veel sneller dan gedacht en ik moet gaan nadenken welke kant van Maratua we in deze storm het best kunnen aanlopen.
De zeekaart van N.Borneo met onze route (vage oranje stippellijn).
Van Tawau naar Maratua is 130Km en met een gemiddelde snelheid
van 5 knopen doen we daar 26 uur over.
Maratua in detail met de eilanden in de omgeving. Het
toegangskanaal van Maratua aan de NO kant staat niet op de
zeekaart aangegeven.
Maratua is een hoefvormig eiland met een grote lagune waarvan de opening aan de oostkant ligt, compleet open voor onze stormachtige wind. Daarbij is het springtij en dan staat daar een zeer sterke stroming. De westkust biedt betere beschutting en heeft ergens een lagune in het rif, maar waar en of die diep genoeg is voor een zeiljacht weten we niet…Wat is wijsheid?
Komt tijd komt raad en als we twee uur later echt moeten kiezen is de wind wat afgenomen en besluit ik om het toegangskanaal aan de oostkust aan te lopen omdat we dan in ieder geval in de lagune een goed beschutte ankerplaats kunnen vinden.
Tegen de tijd dat we bij de ingang aankomen is de wind verder afgenomen maar de zee is nog lang niet gekalmeerd en we rollen nog steeds flink. Met Eric op de boeg, André aan het roer en ik in de mast kunnen we aan de kleur van het water goed zien hoe de ingang eruit ziet en waar de zandplaten er omheen liggen. Een spannende aanloop maar uiteindelijk varen we veilig naar binnen en ineens liggen we in vlak water! Alleen…. met de motor langzaam vooruit varen we nog met 8 knopen naar binnen. Ik schat de inkomende stroom op 4/5 knopen en overal om ons heen zien we draaikolken.
Voor anker liggend in de lagune met uitgaand tij (links).
Sterke stroming en draaikolken overal om ons heen op weg naar de lagune van Maratua (boven).
De attractie van Maratua is om een drift dive te maken in het toegangskanaal als voedselrijk zeewater de lagune instroomt. In de monding kun je dan grote scholen jagende vis verwachten en na dat spektakel laat je je door de stroming de lagune in sleuren. Een heel speciale ervaring zoals ik vandaag zal ervaren!
Na het ontbijt laden we drie flessen, lood, vinnen en twee camera’s in en gaan met zijn drieën in de volbeladen bijboot op weg naar de passage. We zijn te vroeg want de stroming staat nog naar buiten. Als we bijna bij de uitgang zijn gaat Eric met een snorkeltje overboord om te zien wat er te beleven valt met uitgaand tij. André en ik blijven in de dinghy maar wel midden in een klein gebied met zeer turbulent water waar twee stromingen op elkaar botsen. Eric snorkelt daar middenin en heeft er weinig last van want hij zit meer onder- dan bovenwater maar ik moet behoedzaam manoeuvreren met de vol beladen bijboot om geen brekers aan boord te krijgen. Die blijken uiteindelijk toch sneller te zijn dan ik kan sturen en er rolt een flinke golf schuimend water de bijboot in. André gaat meteen aan de slag met de hoosfles maar met zoveel water in het bootje liggen we dieper en al snel slaat er nog een golf naar binnen! Terwijl André zo snel mogelijk aan het hozen is, probeer ik de brekers te ontwijken, ondertussen in de gaten houdend waar Eric uithangt in de kolkende zee. Eén keer kunnen we elkaar toezwaaien zodat hij weet dat we hem hebben gezien. Gelukkig komen we niet lang daarna in iets minder onstuimig water terecht en kunnen om het gebiedje met brekers heen varen om Eric weer binnenboord te hijsen. Onderwater blijkt hij weinig te hebben gezien want het zicht was slecht. Dat weten we dan weer!Aan de buitenkant van
het rif staat bijna geen stroming en ik ga als eerste te water met de camera. Het zicht is hier een stuk beter. De wand is begroeid met prachtige waaierkoralen en sponzen met de gebruikelijke rifbewoners. Een mooie eerste kennismaking, maar de drift dive is waar we voor zijn gekomen. Rustig varen we terug naar ALK in de lagune om het moment af te wachten dat de stroom omkeert.
Later op de dag gaan we voor de tweede keer op weg naar de passage. Voor een drift dive moet je aan de open zeekant beginnen als de stroom al naar binnen loopt. Opzij van de ingang ga je dan het water in en daal je snel af naar 25m. Op die diepte stap je in de “sneltrein” die je meeneemt naar de ingang. Op de hoek haak je je zelf vast in de rotsbodem. Ben je te laat dan schiet je de ingang voorbij of word je mee naar binnen gesleurd. Maar doe je het goed, dan hang je daar aan je haak in de gierende stroming op de eerste rang van het “vistheater”.Op aanwijzing van 
Eric vaart André de bijboot precies op de goede plaats en dan plonzen wij allebei het diepe in. Geen lucht in onze vesten zodat we zo snel mogelijk op 25m zijn en precies op tijd stappen we in de “sneltrein”. Voor het eindstation stappen we uit, onszelf steeds vasthakend, om stukje voor stukje de laatste meters naar onze eerste rang plaatsen af te leggen. Geen duik voor beginners! In het vistheater zien we optredens van een napoleonvis die, ondanks stroming die onze brillen bijna van het gezicht rukt, rustig scharrelt langs de wand, barracuda’s die in mid-water in de stroming hangen, bigeye trevallies die bezig lijken te zijn met een les formatie zwemmen, queenfish, tonijnen en
gestreepte makrelen die omzichtig op zoek zijn naar een lekker hapje en dan heel veel kleine vissen die zich tegoed doen aan het voedsel dat van zee de lagune binnen stroomt. Een prachtig spektakel!
We kunnen er geen genoeg van krijgen maar na een minuut of 20 geeft de duikcomputer aan dat het tijd wordt hogere sferen op te zoeken en het einde van de luchtvoorraad begint ook in zicht te komen. Als we ons los haken worden we de lagune in gezogen en al snel blijkt dat we nu in de hogesnelheidstrein zijn ingestapt! Vanuit onze coupé zien we een kleurrijk en gevarieerd visleven en mooie koralen aan ons voorbij trekken.
Foto rechts: In de hogesnelheidstrein.
Langzaam stijgen we verder op, maar pas als de luchtvoorraad helemaal op is, steken we onze hoofden, als een stel schildpadden, bovenwater. Verderop in de lagune zien we ALK voor anker liggen. André is aan boord en na een paar minuten heeft hij ons gespot en zien we hem in de bijboot stappen om ons op te vissen. Onderwater zien we de bodem nog in sneltreinvaart onder ons door schieten, terwijl Eric en ik gewoon rustig naast elkaar in het rimpelloze water de lagune in drijven. Een bedrieglijke ervaring en je zou je ogen bijna niet geloven. We worden er een beetje ‘dizzy’ van! Of is het de opwinding na onze duizelingwekkende drift dive?
Tekst en foto’s: Hans van Rijn
De Reportagewedstrijd 2011 is een initiatief van DuikeninBeeld.tv samen met het Bonaire Toeristenbureau, Bonaire Fun Travel en La Pura Vista. Met je inzending maak je kans op een reis voor twee personen naar Bonaire, waar je een reportage over het eiland gaat maken. Meedoen? Klik hier voor alle informatie.
