Het rijk der zeeleeuwen

Dennis Vandermeersch ging duiken in Baja California. Hij maakte daarvan een reportage voor de Reportagewedstrijd 2008 die DuikeninBeeld.tv samen met Bonaire Toeristen Bureau en Bonaire Fun Travel organiseert.

La Paz ligt aan de westelijke zijde van Mexico op het schiereiland Baja California. Baja California is 1200 Km lang en ziet eruit als een stuk woestijn met cactussen en brush. Aan de westkust ligt de Stille Oceaan en aan de oostkust de Golf van California, beter gekend als de Zee van Cortez.
In La Paz is het een klein luchthaventje. Eén bagageband waarop een snuffelhond loopt en een wachtruimte. Dat is de aankomsthal. Ik word er gevraagd wat er in mijn koffers zit en moet er op een knop drukken. Is het lampje groen, dan loop je door. Is het rood, dan doe je alles open. Buiten zoek ik tussen de taxichauffeurs de persoon die op me wacht. Ik duw mijn bagage in het autootje en in een rotvaart rijden we naar het hotel Club Cantamar. In de kamer zitten minstens 100 muggen.
Ik ga me ‘s ochtends in de receptie aanmelden. De receptioniste zegt me dat ik vandaag duik op El Bajo en dat ik morgen een rustdagje neem…Pardon? Ik ben hier om te duiken en bepaal zelf wel wanneer, dank u…

We duiken dus op El Bajo. Ik zie onder water heel veel middelgrote murenen die met 4-5 samen in grotjes en spleten schuilen. Verder nog wat kleine roggen. Na 30 minuten doet de gids me teken dat ie naar boven gaat met één van de duikers. Vanaf dan duik ik solo voor de rest van de reis. De tweede duik is op de terugweg, waar men mij mobula-rays belooft. We zien niets.

’s Avonds vraag ik aan de receptie naar het shuttlebusje richting stad. Er stond immers op de website dat er elke avond een gratis vervoer voorzien was. Op de boulevard bestel ik eten en krijg meteen een stenen soepkom voorgeschoteld met nacho’s. In de kom zit een heerlijk pikant goedje dat ik met de nacho’s opschep en opsmikkel. Al snel is mijn maaltijd daar. Spicy, mmmmm.

We duiken de volgende dag op Los Islotes. Langs de boot komt een potvis goeiemorgen zeggen terwijl we naar het noordelijke punt van Isla Spiritu Sanctu varen. In de verte zie ik een langgerekte rotsformatie vol zeeleeuwen, pelikanen en meeuwen. Wat een zicht, wat een sensatie. Honderden zijn het er. En als we dichter varen komen enkelen al langs de boot zwemmen. De zeeleeuwen zijn echt onbeschrijfelijk. Puppies zijn het die met je komen spelen, in je handen, hoofd en vinnen bijten, steentjes op je laten vallen, over je heen springen en bellen in je gezicht komen niezen.

Daarna volgt een wrakduikje op de C59, een oud Amerikaans oorlogsschip dat werd doorverkocht aan de Mexicanen voor de visserij. Het wrak is aan de buitenkant weinig interessant omdat het zicht maar een paar meter ver reikt. Binnenin is het volledig toegankelijk gemaakt en kan je door de ruimen en motorkamers het wrak verkennen.

’s Avonds wil ik naar de stad om te eten. Ik mag met de grote baas meerijden en krijg net een uur tijd om te eten. Ik keer terug naar het hotel en praat wat met de baas over het grote wild dat net in die andere seizoenen te zien is (in tegenstelling tot wat hun website zegt). Manta’s? Die hebben we sinds 2002 niet meer gezien…In de receptie hangt zelfs een poster ‘missing since 2002”. Toch beweren de gidsen me elke dag dat er manta’s zijn.

De volgende duikdag breekt aan. Ik bestel in het restaurant als ontbijt 2 eitjes en een fruitsapje en krijg 2 rauwe eieren in een glas fruitsap!
Het duiken die dag is goed. Salvatierra wreck, een passagiersschip dat op Swannee reef voer. Het wrak is compleet in de vernieling geslagen. Je kan er niet binnen of onder en het is redelijk goed begroeid met gorgoontjes. Er zit veel vis op maar wederom is het zicht niet zo best. In de namiddag duiken we op Swannee reef. Zowat de enigste plaats die kan doorgaan voor koraalrif in deze streek. Voor de duik zie ik wat zeeleeuwen op de noordzijde, dus trek ik onderwater ook in die richting. Uit het niets schiet er zich plots een grijs gezicht voor mijn masker. Na enige interactie vervolg ik mijn weg langs het koraalblokje terug naar de boot.
Na de nodige taco’s gaan we duiken bij San Rafaelito, een kleine zeeleeuwenkolonie. En dan begint weer het spel van verstoppertje en tikkertje.

Ik rij ‘s middags met een Amerikaanse familie mee naar Balandra-beach om er over de bergen heen de mooiste strandjes van de streek te ontdekken. Ik zie wat reigers, meeuwen en pelikanen. De pelikanen zie ik jagen in het water. Als een speer duiken ze naar beneden om met een redelijke plons het water in te boren. De hitte is enorm hier op de berg maar het uitzicht is onbeschrijfelijk. Voor ons ligt een maagdelijk strand met ruwe rotsen en wit zand.

’s Avonds eet ik op Pinchilingue beach met mijn laatste pesos een heerlijke schotel. Dat moest wel daar gebeuren want er was geen shuttle bus naar de stad (voor 1 persoon houden ze hun belofte niet). Het voorgerechtje is weer zo’n koud, pikant dipsausje en ditmaal is de halve nacho al weggebrand eer het mijn mond in vuur en vlam zet.
Ik geniet van de zonsondergang.

De volgende dag : Los Islotes, Coralito en C59. Coralito kan ik redelijk kort over zijn : zand, zeesterren en zandalen. Niks bijzonder. Maar de zeeleeuwen van ’s morgens hebben toch al een serieuze hap uit mijn memorycard genomen, dus dat is toch al goed.

Ik wil na het duiken naar de stad om geld en om te eten. Maar in de receptie weigeren ze me een shuttle bus transfer te geven. In het hotel-restaurant krijg ik de mededeling dat ik niks op de kamer kan laten aanrekenen. Als enig oplossing moet ik een blanco visacheque tekenen(!). Maar ook dit neemt 20 minuten in beslag.

Om jullie de ellende te besparen, ga ik over naar de volgende dagen: Los islotes, El Candelero (net als Coralito een zandbakje), Swannee en San Rafaelito. Ettelijke pogingen om op Fang Meng te mogen duiken worden met diverse excuses afgeslagen. Het wrak ligt maar 5 minuten van C59, maar ja. Blijkbaar weerhoudt er hen iets.

Ik huurde uiteindelijk zelf een wagen om toch in de stad te geraken om te eten. Voor informatie moest ik ook naar de stad, want het aangeboden internet in het hotel werkte ook niet meer nadat ze gemerkt hadden dat ik een klacht had gestuurd naar mijn reisbureau. Gelukkig kon het vriendelijke, eigenwijze reisbureau (die natuurlijk weinig kan doen aan die Mexicaanse onwil) mij voor de wagen een vergoeding geven.

Het duiken met zeeleeuwen mag dan wel de moeite zijn. Het waardeloze hotel en de omliggende problemen doen mij concluderen dat ik niet terugkeer naar La Paz. Als je dus wil gaan, kies dan zeker een ander hotel.

Tekst en foto`s: Dennis Vandermeersch

De Reportagewedstrijd 2008 wordt gesponsord door: