Roland Hendriks – Oei, oei… de bloei

Een paar dagen Zeeland! Duikreporter Roland duikt met zijn camera onder in de Oosterschelde en de Grevelingen. Hij heeft wel een paar wensen…

Een paar dagen Zeeland stonden al een tijd in de agenda. Het aftellen was begonnen en mijn duikhart klopte sneller bij elk nieuw bericht dat online verscheen: naaktslakjes, jonge snotolven, sepia’s… Zou ik eindelijk weer een paar nieuwe soorten kunnen afvinken op mijn ‘bingo-kaart’? Het was in elk geval hét moment om met mijn macrolens te oefenen op het kleine spul.

Maar er kwamen ook minder leuke berichten binnen: “De bloei zit erin” oftewel, algenbloei. Vorig jaar maakte ik dat voor het eerst mee bij de Zeelandbrug, tijdens het Hemelvaartweekend. Ik dacht toen nog: ach, dat valt vast mee. Tot ik het water in ging en in een ware ‘sneeuwstorm’ van algen terechtkwam. Dat weekend ben ik uiteindelijk uitgeweken naar de Grevelingen.

Toch liet ik me daar deze keer niet door tegenhouden. En zoals gewoonlijk startte ik mijn Zeelandtrip bij de Bergse Diepsluis, met een middag- en nachtduik. De eerste duik  met de groothoeklens was bedoeld om weer even te oriënteren: kijken waar de sepiatentjes staan en weer wennen aan het zoute water. Ondanks de vele duiken die ik al gemaakt heb, vind ik het altijd prettig om rustig op te starten.

Tijdens de nachtduik was het zicht redelijk. Ik bezocht veel tentjes en spotte zelfs een koppeltje sepia’s. Een geslaagde duik!

De tweede dag ging ik op pad naar Anna Jacobapolder en Sint-Annaland, op zoek naar de jonge snotolfjes. Gewapend met mijn macrolens ging ik bij de eerste stek te water. Al snel zocht ik tussen het wakame-wier, en bij de derde wierpartij was het raak: twee feloranje snotolfjes, verscholen in de gekrulde stelen. Ze hadden duidelijk geen zin om tevoorschijn te komen. Even verderop vond ik er nog een, mooi op een blad. Door mijn onwennigheid met de macrolens duurde het even voor ik hem scherp in beeld kreeg, tot hij spontaan richting mijn lampje zwom.

Bij Sint-Annaland had ik meer geluk. Daar lukte het me een snotolfje prachtig vast te leggen, liggend op een blad wakame. Wéér een topdag!

Dag drie stond in het teken van de Zeelandbrug. De kenteringstijden waren gunstig: twee keer laagwater, één keer hoog. Het was vroeg en het water lag er kalm bij. Maar ja… de bloei.
Bij het onderduiken merkte ik het direct: de bloei zat er stevig in. Toch was het water verrassend helder. Zelfs met al die algen kon ik de bodem op zo’n twee meter afstand nog goed zien. Ik vond verschillende soorten slakjes: harlekijntjes, veel ruwe wratslakjes, groene wierslakken en een blauwtipje. Helaas geen soorten die nog op mijn wensenlijstje stonden.
Maar bij de trap wachtte een verrassing: een jong snotolfmannetje! Wat een prachtig beestje. Tijdens de tweede duik zag ik hem opnieuw, al was het zicht toen een stuk minder. Toch genoot ik volop van het onderwaterleven.

Op dag vier besloot ik het rustig aan te doen: wat scharrelen en oefenen met macro in het ondiepe bij het gemaal. Daarna zakte ik weer af naar Anna Jacobapolder en sloot de dag af met een nachtduik bij de Bergse Diepsluis.

Dit keer had ik een duidelijke missie: sepiola’s filmen.
Deze kleine dwerginktvissen zijn zó mooi en schattig. Ik had ze al eerder gefilmd, maar dit keer wilde ik ze vastleggen met mijn macrolens. Dat ze wispelturig zijn, wist ik al. Maar met een 90mm-lens, in combinatie met algenbloei én allerlei ander leven dat op je lampen afkomt, is het echt een uitdaging. Gelukkig had ik twee sepiola’s die rustig voor mijn lens bleven zweven, een adembenemend gezicht.

Op een gegeven moment werd het druk rond mijn lampen: aasgarnaaltjes, kwalletjes, van alles. Dus zette ik mijn lampen even uit en zwom iets verder. Uit mijn ooghoek zag ik iets zweven… Ik richtte mijn lamp erop: een zeepaardje! Dit had ik niet verwacht. Het mannetje zwom nieuwsgierig met me mee en deed zich tegoe aan het feestmaal wat rond mijn lampen zwom.