Help Jeanine de diepte in!

Foto: Daan Verhoeven

Je kent haar vast! Jeanine Grasmeijer – ze is regerend wereldkampioene Free Immersion en wil graag nog veel meer bereiken. Maar dat gaat niet vanzelf. Help haar de diepte in!

Freediven is een sport waarbij de geest het lichaam moet overheersen. Stel je voor: je duikt in de zee naar 30 meter diepte met niets dan de lucht in je longen. Je hebt 10 verdiepingen aan water boven je en het duurt minstens 30 seconden voordat je weer boven bent om adem te halen. Kun je tegen die gedachte zonder angst te voelen of in paniek te raken? Als je dat kan zit je goed, want paniek verbruikt zuurstof als niets anders. Freediving is voor 20% een fysieke aangelegenheid en voor 80% mentaal. Persoonlijk heb ik nog nooit ergens zoveel rust gevonden, zowel diep als onder de oppervlakte. Het dwingt me om alle bijgedachten te laten gaan en te focussen op het nu. Een voorrecht om zo nu en dan te kunnen doen in deze drukke wereld.

Ik begon met freediven op mijn 18e, als een zwemliefhebber en iemand die de wereld onder het wateroppervlak waardeerde. Op reis na mijn VWO deed ik in Thailand eerst een normale duikcursus en vervolgens, niet tevreden met alle zware duikapparatuur, zocht ik een freediveschool op. Dat was het begin van een avontuur.

90 meter diep
Anderhalf jaar later, op mijn 20e, zette ik namelijk als jongste vrouwelijke freediver in de geschiedenis een wereldrecord: 90 meter diep op één ademteug, in de discipline Free Immersion. Hierbij maakt de freediver gebruik van de duiklijn om zich naar beneden en weer omhoog te trekken. De duik duurde 4 minuten en 19 seconden. Kort daarna plaatste ik mezelf 2e op het AIDA Individual Depth World Championships ’13 in de discipline No Fins, waarbij de freediver schoolslag zwemmend naar beneden en naar boven gaat. Ik dook naar 60 meter, een nieuw Nederlands record en vooralsnog de 4e beste prestatie ter wereld bij de dames.

Weer twee jaar later in september 2015 werd ik wereldkampioene Free Immersion tijdens de AIDA Individual Depth World Championships ’15 met een duik naar 82 meter. Een droom die uitkwam, zeker na het hebben (maar ook weer verliezen) van mijn wereldrecord. Momenteel mag ik mezelf de op één na beste vrouwelijke freediver ter wereld noemen op de dieptedisciplines. Een positie waar ik als 18-jarige backpacker niet eens van had kunnen dromen.

Hard werken
Maar niet alles zit mee. Trainen in Nederland is geen makkie, want het water is hier koud en de diepte… laten we het daar maar niet over hebben. Veel mogelijk in het zwembad, maar zwembadwater is schaars in Maastricht, waar ik studeer, en bovendien worden dingen bemoeilijkt doordat freediven nog steeds een ‘gevaarlijk’ imago heeft en ik niet overal welkom ben. Sponsoring is lastig, omdat het een te kleine, onbekende sport is in Nederland. Mijn universiteit kan mijn om bureaucratische redenen geen topsportstatus geven, wat mij anders gratis toegang had gegeven tot sportfaciliteiten. Ondertussen studeer ik wel Geneeskunde en moet ik het geld voor mijn wedstrijden en training zelf verdienen door middel van bijbaantjes. Het is hard werk.

Desondanks heb ik het afgelopen jaar mijn bachelor gehaald en op wat lager pitje kunnen freediven. Maar in 2015-2016 heb ik, voor ik aan mijn co-schappen begin, een tussenjaar genomen. Het winnen van de wereldtitel was één van mijn doelen dit jaar, maar ik ben nog niet klaar. Op 22 April is op Long Island, Bahamas, de Vertical Blue, één van de meest prestigieuze wedstrijden in de freedivewereld. 40 van de 42 deelnemers behoren tot de absolute top van de wereld, waaronder ik.

Trainen voor een nieuw wereldrecord
Maar Long Island is duur. En om in de buurt van de medailles te komen heb ik een minimale trainingsperiode nodig van ca 6 weken. Dieptetraining is een langzaam proces, je traint door elke dag een paar meters dieper te gaan en je zelfvertrouwen op te bouwen. Dieptetraining in Nederland is lastig, daarom bereid ik me deels voor in de Bahamas, deels in het (goedkopere) Egypte. De afgelopen maanden ben ik er in geslaagd om genoeg geld bij elkaar te krijgen voor de wedstrijd, maar niet voor de training. Ik heb nog een gat van 2000 euro in mijn budget voor de vluchten naar en het verblijf in Egypte en Long Island, en het gebruik maken van trainingsfaciliteiten daar.

Freediving is een recordsport. Winnen is mooi, maar wat iedere freediver echt wil, is zijn grenzen verleggen. Om dieper te gaan dan hij of zijn ooit eerder is geweest. Met voldoende training zal ik in staat zijn om mijn grenzen te herdefiniëren. En vast te leggen op een diepte waar nog geen vrouw ooit is geweest. Elke dag die ik meer kan trainen is een stap dichterbij een nieuw record!

Steunen en workshops
Help jij om dit mogelijk te maken? Via Wij zijn sport is een crowdfunding-actie gestart om de laatste financiën rond te krijgen. En voor niets gaat de zon op – ik zet er een prestatie tegenover in de vorm van workshops en trainingen.

Help mij om mij voor te bereiden op dit belangrijke evenement en nieuwe diepten te bereiken!