René Weterings – Heerlijk herfstzonnetje
Af en toe moet je een goede kans grijpen, vindt Duikreporter René Weterings. In zijn geval betekent dat met zijn fotocamera en fisheyelens het water in als de zon schijnt.
Datum: 4-11-2018
Duiklocatie: Gemaal van Dreischor
Het lukte deze week weer niet om met duikmaat Goof op pad te gaan. Het is zulk prachtig weer dat ik toch echt even een duik wil maken en lekker wat kan prullen met de fotocamera en de fisheyelens. Het zicht schijnt goed te zijn, dus daar wil ik graag gebruik van maken.
Vroeg op pad wil ik niet, eerst maar eens een beetje uitslapen en op het gemakje mijn spullen pakken. Het zonnetje moet ook wat hoger staan, zodat ik die in de foto’s kan betrekken. Rond 13.00u rijd ik op mijn gemak naar Zeeland, even heerlijk alleen op pad is ook wel eens lekker. Ik heb nog niet besloten waar ik ga duiken, maar het wordt in ieder geval ergens in het Grevelingenmeer. Eigenlijk wil ik weer eens bij de wrakjes van de Zeehond en Rat gaan kijken, maar ik krijg via Facebook door dat ik dat beter niet kan doen vanwege het wat mindere zicht. Nieuwe Kerkweg dan misschien? Dat is ook lang geleden. Onderweg blijf ik nog even besluiteloos en geniet ik van het zonnetje en de vele roofvogels langs de kant van de weg, het zijn er vandaag opvallend veel. Mooi hoor!
Als ik Zeeland binnen rijd, besluit ik om eerst maar langs Dreischor te rijden. Eens kijken of het druk is, want in drukte heb ik geen zin. Vanuit de verte lijkt het al rustig, als ik dichterbij kom zie ik slechts enkele auto’s bij de eerste duikstek. Maar stiekem heb ik wel zin om het gemaal te gaan bekijken, dus ik rijd door. Op de onverharde parkeerplaats bij het gemaal staan ook maar enkele auto’s en alle duikers zijn net uit het water gekomen. Kijk, dat was dus een goede keuze!
Ik werp even een korte blik over de dijk en zie het Grevelingenmeer er prachtig bij liggen in het herfstzonnetje. Heerlijk sfeertje, ik krijg steeds meer zin en trek snel mijn spullen aan. Boven op de trap struikel ik nog bijna, ik kan mezelf gelukkig nog net opvangen met mijn linkerhand. Oef, dat scheelde weinig. Eenmaal in het frisse water voel ik langzaam wat water in mijn linker droogpakhandschoen lopen…shit, die heb ik blijkbaar lek geprikt. Nou ja, het moet maar en ik zie wel hoe lang ik het ga uithouden. Het water ziet er te goed uit om de duik af te breken om een beetje water in mijn handschoen.
Onder water is het sfeertje net zo herfstachtig als bovenwater. Het zicht is erg goed, maar het altijd aanwezige stof in het water zorgt nu wel voor mooie zonnestralen. Ik weet nu al dat dit mooie plaatjes gaat opleveren, top! In het ondiepe deel staat een mooi begroeide paal, dus ik maak mijn eerste foto’s met het zonnetje achter de paal. Ondertussen voel ik het water langs mijn pink naar binnenkomen, ik probeer het maar een beetje te negeren en duik over de oude zeedijk de diepte in. Het zicht is zo goed, dat ik even wat dieper wil gaan om mezelf daar meer in te trainen. Ik doe dat veel te weinig vind ik en ben daarom niet altijd even comfortabel op diepte, zeker niet als het ook nog eens donker is en slecht zicht. Op een diepte van bijna zestien meter vind ik het best en voel me helemaal comfortabel, dat is fijn, nu dat gevoel zien vasthouden voor volgende duiken. Er is overigens niets te zien behalve zand, dus ik ga weer ondieper en zie al snel dat ik al onder het gemaal ben uitgekomen.
Op een diepte van twaalf meter vind ik een stuk oud visgerei wat mooi begroeid is. Ik besluit hier wat eerste foto’s te maken en gebruik daarbij eens de snoot op de flitser om het visgerei plaatselijk te belichten. Op de achtergrond wil ik het gemaal en het zonnetje terugzien. Dat lukt na wat testfoto’s, het is fijn om weer eens met groothoek bezig te zijn in Nederland. Dat had ik sinds de wedstrijddagen voor het ONK in mei en juni maar één keer meer gedaan. Ik doe dat echt veel te weinig, dus ik herhaal een paar keer het foefje wat ik net heb uitgehaald. Wat geeft dat toch een bevredigend gevoel als de foto’s willen lukken.
Na drie kwartier ben ik bij het gemaal zelf en fotografeer van alles en probeer ook wat dingen uit zonder flitslicht. Niet echt een succes vind ik, maar het geeft je weer een idee van wat wel en niet werkt. Ondertussen hoop ik nog op een ontmoeting met een zeepaddenstoel, maar ik ben bang dat dat mij helaas niet gegund is dit jaar. Ik heb daarvoor in oktober te weinig gedoken en het wordt langzamerhand te laat in het seizoen gok ik.
Het gemaal wordt prachtig belicht door de herfstzon, ik wil die zon graag in mijn foto’s terugzien. Dat moét gewoon, nu heb ik de kans! Ik geniet van de duik en heb niet door dat mijn linkerhand inmiddels volledig is volgelopen, omdat ik geen polsseals gebruik loopt het door naar mijn mouw. Ach, met tien graden Celsius is dit nog prima te doen. Ik negeer het gewoon en maak nog wat foto’s van dichtbij, want het gemaal is zo mooi begroeid! Mijn lucht raakt op, ik moet helaas weer terug naar de kant. Na dik zeventig minuten kom ik weer boven. Wat een heerlijke duik was dat zeg, nu even nagenieten in de zon met een bakkie koffie en dan weer met gierende banden terug naar mijn vrouw en de kids!
Max. diepte 15,5 m, temp. 10 gr.C., zicht ca. 5-7m, duiktijd 70min.
Duik 862 (Gemaal van Dreischor, zondag 4-11-2018, 13.45u)
