Going wild
Op safari! Ja! De Beekse Bergen in het groot of toch anders?
Zeven uur ’s ochtends. De zon is nog niet eens op in de Buffelsdrift Game Lodge. Het is koud en we krijgen niet voor niets dekens als we op de Landrover stappen voor onze game drive. Twee uur lang rijden we door een schitterend bushlandschap. Natuurlijk, garantie dat we iets zien hebben we niet. Des te leuker is het dat we meteen aan het begin al springbokken, buffels en een neushoorn tegenkomen, en nog haast op aanraakafstand ook.
De weg slingert zich naar boven. Het zandpad is behoorlijk bumpy. Boven op de berg hebben we een geweldig uitzicht. Boven de kruinen van de bomen zien we in de verte witte koppen – giraffes. Ik heb dit altijd al fascinerende dieren gevonden en voel me net Dikkertje Dap. Kunnen we niet dichterbij? De ranger betwijfelt het, giraffes zijn nogal schuw. Toch waagt hij een poging en neemt hij het steile pad omlaag. Vooral naar boven kijken. Ineens zien we weer een kop. Het dier staat in vol ornaat een twintigtal meters van ons vandaan.
Een stukje verderop zien we heel veel witte koppen. Met de Landrover dichterbij komen is er niet bij, maar we mogen er even uit en sluipen door de bush naar de giraffes. Er is een kleintje bij…ik smelt. Echt dichtbij laten ze ons niet komen…galopperend gaan ze ervandoor. Ik ook overigens als de ranger vertelt dat we moeten oppassen voor slangen – die worden rond 8 uur actief. Brrrrrrr…. da’s echt niets voor mij.
Aan het eind van het rondje bush komen we weer bij het stuwmeer met de hippo’s. De nijlpaarden zitten onder water. Om de zes minuten komt er even een koppie boven voor een hap lucht. Ongelooflijk dat deze logge dieren met hun enorme laag vet zonder lood onder komen.
Ze zitten te ver voor een goede foto. Ondanks de strenge regels mogen we de Landrover weer uit en lopen we richting water over het territorium van de dieren – in de wetenschap dat het geen lieverdjes zijn en ze ook nog eens sneller zijn dan ik. Zodra ze als waarschuwing beginnen te ‘brullen’, nemen wij het hazenpad. Als we een kwartier later aan het ontbijt zitten, zien we het ene na het andere logge lichaam de kant op sjokken. Prachtig.
Foto’s: Karin Brussaard
