Gery Beeckmans – Toen sprak mijn vadergevoel
Derde duikdag alweer, vandaag naar de zeehondenkolonie, hoopte ik…. helaas de wind beslist anders.
| Datum | 17 september 2012 |
| Locatie | Eyemouth, Schotland |
Dan maar naar St Abbs “the Cathedral”, bij de lezers van duiken vorig jaar een van de covers van het magazine. Een klassieker hier in de streek. Prachtige doorgang, heel veel dodemansduim, vorig jaar een paar lipvissen, kelp alles wat je in Schotland mag verwachten.
De Schotten en Engelsen zijn terug aan het werk, de boot kleurt Belgisch, een duo heren en een jonge dame vullen ons aan. De heren beiden in bezit van een dubbel 12 vormen een duik duo zodat ik de hoede krijg over de jongedame. Mijn heldin, Inge, duikt nat ….. toch in barre omstandigheden en vooral water van 12°C. Mijn vaderhart spreekt en natuurlijk zal ik mijn best doen om voor haar een paar leuke duiken te verzorgen. Voor mij een aanpassing, ik duik niet zo vaak met een buddy en dan zeker geen waar ik ook oog voor moet /wil hebben. De gebruikelijke buddycheck, procedure overlopen van kou, en vooral hoe we gaan terugkeren op welk tijdstip.
De duik verloopt voorspoedig, we genieten al snel van het landschap en de vele lipvissen. Inge duikt rustig door en houdt het vlot 45 min vol. Vol bewondering hou ik haar een beetje in het oog, en wanneer het teken volgt van kou 1, besluit ik om de duik met een veiligheidsstop te beëindigen. Bij deze duik blijven de ontmoetingen met de lipvissen centraal staan. Nieuwsgierig en steeds aanwezig zijn deze fotogenieke vissen een welkome ontmoeting voor op de foto.
De tweede duik van de dag doen we bij “Black Carr” een zeer rustige plaats volledig in de luwte. Inge is dank zij de goede zorgen van mijn vrouwtje en Iain terug een beetje opgewarmd en kan er weer tegenaan. Deze keer een macro lens en dus op zoek naar klein spul, en…… fotogenieke lipvissen komen het tafereel alweer verstoren, dan maar van dichtbij snoeten trekken. Op de muren van dodemansduim kunnen we toch enkele slakjes ontdekken, veel kleurige garnaaltjes en diverse formaten van donderpadjes, de ene al kleurrijker dan de andere.
De afspraak was, bij snelle koude , breng ik Inge terug naar de boot en duik daarna nog wel ff solo. Een slechte gewoonte als fotograaf. Echter de opwinding en de vele ontdekkingen tegen de muur doen Inge haar hartje sneller slaan en opnieuw lukt het haar om 45 min relatief aangenaam door te brengen. Langzaam stijgen we naar de oppervlakte waar we perfect worden opgepikt door de boot.
Het andere tech-buddy paar, koos voor een stromingsduik en pikken we enkele minuten later wat verder op. Ook zij zijn onder de indruk van de prachtige omgeving en boeken meteen de duiken voSchotlandor morgen….. SEALS PLEASE ….bij de gratie van god zal ik maar zeggen. Wordt vervolgd.
