Ester van den Doel – Klein, kleiner, kleinst

Een prachtige nazomeravond. Duikreporter Ester en buddy Jan duiken onder bij de Zeelandbrug op zoek naar klein, kleiner, kleinst.

Datum: 26 september 2016
Duiklocatie: Zeelandbrug

September staat in het teken van mooi weer en daar moeten we nog even volop van genieten voor we straks weer lange avonden hebben. We besluiten dan ook om op deze mooie, rustige septembermaandag nog een duik te gaan maken bij de Zeelandbrug. Ik heb er wel oren naar en heb er zin in om weer eens een keer op zoek te gaan naar slakjes en ander klein spul na alle berichten die ik voorbij heb zien komen en ik kies dan ook voor de 60mm lens om lekker te kunnen prutsen en proberen. We laden snel onze spullen in de auto en rijden naar de Zeelandbrug; als we daar aankomen blijken we de hele parkeerplaats voor onszelf te hebben! Heerlijk, geen fileduiken zoals het er hier meestal in het weekend aan toe gaat. Later komt er nog wel 1 duiker maar met zijn drieën denk ik wel dat we niet heel veel last hebben van elkaar. Het is vlak water en weinig stroming dus we gaan snel onze spullen klaarmaken en omkleden.

We besluiten bij de trap onder de brug er in te gaan en laten ons onder water zakken om op zoek te gaan naar slakjes; ik heb mijn wensenlijstje wel klaar; harlekijnslakjes, gestippeld mosdierslakje, wrattig tipje, kom maar op! Zodra we onder gaan, schiet een jonge sepia snel weg. We zoeken op het gemak en laten ons licht over de rotsblokken glijden; Jan is een paar meter bij me vandaan als ik mijn eerste kleine onderwerp van vandaag in het vizier krijg; weliswaar geen slakje maar een schattig klein sepiaatje, niet groter dan het bovenste kootje van mijn duim. Ik ben eigenlijk wel verbaasd dat er nu nog zulke kleintjes te vinden zijn. Hij of zij blijft rustig op zijn stukje steen liggen en voorzichtig kom ik wat dichterbij om te proberen een foto te maken. Gelukkig blijft hij liggen en schiet hij er niet van door zodat ik op mijn gemak wat dingen uit kan proberen en de kleine in zijn geheel op de foto probeer te krijgen. Jan komt ondertussen naar me toe, gebarend dat hij een slakje gevonden heeft en ik wijs hem op het sepiaatje. We kijken nog even en gaan dan terug naar het slakje, een harlekijnslakje. Ik wacht tot hij in een wat betere positie zit en niet meer met zijn kop tussen de plantjes en ga dan foto’s maken.Dat is het voordeel van slakjes, ze komen vanzelf in een betere (en soms in een nog slechtere) positie te zitten.

Uiteindelijk heb ik een plaatje wat naar mijn zin is en we zakken iets verder af op zoek naar het gestippelde mosdierslakje maar dat valt nog niet mee of het is al bedtijd voor deze soort. Hoe goed we ook zoeken, we kunnen niets vinden. Ondertussen hou ik ook mijn ogen open op zoek naar wrattig tipjes maar daar moet je oog echt op vallen want die zijn redelijk goed gecamoufleerd tussen de plantjes. Terwijl ik zo aan het zoeken ben, valt ineens mijn oog op een klein vlekje met gekleurde stipjes…. Ja! Ik heb er 1 gevonden maar hij is wel minuscuul! Ik gebaar snel naar Jan en hij komt ook even kijken voor ik me er mee bezig ga houden om het ienieminie slakje op de foto te krijgen. Naderhand vertelt hij dat hij zich afvroeg hoe ik die in vredesnaam gevonden had. Kwestie van geluk in dit geval. Ik begin maar op goed geluk foto’s te maken want het is met het blote oog niet te zien of ik de voor- of de achterkant van het beestje te pakken heb en hij beweegt ook niet veel zodat dat ook geen hulp biedt. Als ik inzoom na het maken van een foto, zie ik dat ik de voorkant aan het fotograferen ben, gelukkig! Ook die missie is geslaagd! Hoe klein ook.

Als laatste gaan we op zoek naar een wrattig tipje. Ik begin het ondertussen ook wel wat frisser te krijgen in mijn natpak dus de gedachten aan een droogpak komen in me op voor de volgende keer. Jan gebaart ook al dat hij het wat frisser krijgt en dat we maar iets naar boven moeten gaan om de duik af te ronden want we zitten ondertussen al ruim een uur onder water. Net op dat moment zie ik een verzameling sprietjes bewegen; ja! Hebbes, een wrattig tipje… en dan zie ik ineens overal op dat rotsblokje wrattige tipjes zitten, wel 7 slakjes zoeken een hapje te eten of zijn op weg naar een vergadering van wrattige tipjes. Ondanks dat het niet het meest fotogenieke slakje is, zit ook hier de uitdaging in het vinden van de voor- en de achterkant. De looprichting maakt het wat makkelijker te bepalen maar als ze stil zitten wordt het moeilijk. Gelukkig loopt er 1 op het zand en zit hij ook nog op een stukje waar ik er met mijn camera redelijk goed bij kan.

Na 80 minuten wordt het toch echt tijd om het water uit te gaan en als we weer in de buurt van de trap boven komen, worden we getrakteerd op een prachtige rode zonsondergang! Wat een mooi cadeautje om deze leuke duik af te sluiten zo! Dit vraagt om een foto maar dat lukt me niet met de macro lens dus ik wil snel het water uit om dit nog even met mijn telefoon vast te leggen. Ik ren bijna de dijk over naar de auto en doe daar snel mijn set af en duik de auto in op zoek naar mijn telefoon waarna ik weer de dijk op loop om de fraaie lucht vast te leggen. Samen genieten we van het schouwspel en het uitzicht over de Oosterschelde en Noord-Beveland; wat wonen we toch in een mooie provincie!