Ester van den Doel – 1…..2…..3…..veel!

Ook op vakantie moeten ze op tijd zijn dus zetten ze de wekker om er zeker van te zijn dat ze niet te laat zijn… Duikreporter Ester van den Doel gaat duiken op de “wilde” kant van Bonaire.

Datum: 19 april 2016
Duiklocatie: Bonaire oostkust

We maken 2 duiken op de ruigere oostkust van Bonaire. Hier wordt niet echt veel gedoken want de constante wind beukt op de kust en maakt de rotskust er niet veiliger op om het water in te gaan. Geen strandjes om het water in te lopen, tenminste niet op de stukken die wij gezien hebben.

We moeten om kwart voor 8 net even voorbij Sorobon zijn waar de boot van East Coast Diving ligt. Ondanks een ezel die op zijn gemak midden op de weg staat, komen we keurig op tijd aan waar we kennis maken met onze mededuikers en onze gidsen voor vandaag, Fred en Andy.
De reden dat we er ook vroeg moeten zijn heeft te maken met de aanwezigheid van het leven zo vroeg nog in de buurt van de baai, die ze gebruiken om te slapen en te eten horen we later.
Helaas is het geen mooie zonnige dag en gaat de zon schuil achter dikke wolken, dat is wat jammer wat het zicht onder water betreft. Daarnaast is het zicht momenteel wat minder door heel veel zweefvuil en mogelijk voedsel wat in het water zweeft. We hebben aan de westkust ook al gezien dat het zicht minder is dan normaal. Zou dit met de komende volle maan te maken hebben? Het is helaas niet anders en ik ben benieuwd of ik een paar foto’s kan maken die er mee door kunnen.
We bouwen onze sets op waarna deze aan boord gezet worden en we allemaal een plekje op de boot toegewezen krijgen. Er kunnen maximaal 10 duikers op de boot en 2 gidsen; vandaag hebben we het gemakkelijk, we zijn met zijn zessen. Na een briefing in de baai gaan we onze spullen verder aantrekken want als we buiten de baai komen, komen we in een stevige golfslag terecht die op de natuurlijke barrière van de baai stuit. Nadat iedereen klaar is gaan we naar buiten waar het er inderdaad een stuk ruiger aan toe gaat dan in de baai.

Als de schipper het teken geeft, laten we ons een voor een overboord vallen, op weg naar onze eerste duik op Funchi Reef. Ik ben de laatste in volgorde en dat komt goed uit in verband met het aangeven van mijn camera. We verzamelen aan de voorkant van de boot en na een ‘ok’ van iedereen gaan we onder. We voelen dat we de stroming een beetje tegen hebben en dat betekent dat alle leven wat we hopen te zien ons tegemoet gaat komen als het goed is. Ook de golfslag heeft in het begin nog een effect op ons maar hoe dieper we zakken hoe minder de golfslag wordt. De gids bepaalt het tempo om zo de kans te hebben ons te wijzen op roggen, schildpadden en ander leven. Al snel gebaart hij dat er een schildpad is; ik moet even zoeken in het wat ‘mistige’ water maar dan zie ik haar. Ze zwemt rustig boven ons richting de oppervlakte om adem te gaan halen. Te ver weg voor een foto en al helemaal met een groothoeklens.
Daarna volgt al snel het gebaar voor een adelaarsrog. Deze schuwe rog is zo gracieus in zijn bewegingen; ik geniet van het moment want te diep… Zo sierlijk als de gevederde soortgenoot zich in de lucht voortbeweegt op de thermiek in de luchtlagen, zo sierlijk doet de adelaarsrog dat in de thermiek van de waterstromingen. We zwemmen weer rustig verder als een pijlstaartrog onder ons schiet, op zoek naar voedselgronden. Terwijl ik weer op kijk, zie ik een schildpad aan komen zwemmen en deze ligt echt op ramkoers met gids Fred en met mij aangezien ik pal achter Fred zwem; als ik een foto kan maken dan moet dit ‘m worden! Snel focus ik en druk af. Een tweede foto lukt ook nog voor de schildpad op een halve meter afstand langs me heen zwemt en me aan lijkt te kijken. Ik blijf ze leuk vinden, zo log op de vaste grond maar zo beweeglijk in het water. Ze gaan echter niet aan de kant voor je, nog geen centimeter! Koers is koers en daar wordt niet van af geweken.
Opnieuw zie ik mijn buddy gebaren, weer een adelaarsrog zwemt voorbij in de diepte, terwijl ik naar beneden kijk zie ik 2 enorme Spaanse kreeften lopen.
Wauw! Wat een duik is dit nu al en we zijn nog maar op de helft!
We zien diverse schildpadden voorbij zwemmen (ik raak de tel een beetje kwijt), 4 adelaarsroggen en 2 pijlstaartroggen schrijven we bij op het lijstje als we na ruim een uur weer boven komen. Gelukkig is het aan boord komen redelijk makkelijk; deze rib heeft een deel van de band wat er uitgehaald kan worden zodat er een trapje in gehangen kan worden en het makkelijk uit het water komen is. Ik had al rekening gehouden met als een soort gestrande zeehond op de band hangen om mezelf over de rand te laten vallen maar dat valt gelukkig mee. We varen terug naar de steiger waar we de flessen wisselen, even wat eten en een pitsstop kunnen houden.

Dan is het tijd voor de tweede duik; die staat gepland op de White Hole en dan door naar Turtle City; de naam alleen belooft al wat! De routine is hetzelfde; overboord laten vallen, camera aanpakken en dan naar beneden om uit de golfslag te komen. We volgen dit maal gids Andy naar de White Hole waar overdag veel tarpon zitten die deze plek gebruiken om de dag door te brengen; er zit een groep van ongeveer 20 vissen. Ze zijn behoorlijk uit de kluiten gewassen, sommige zijn van kop tot staart minstens zo groot als ik zelf ben. Ook een paar conch schelpen komen we tegen; ik probeer hier een foto van te maken voor de bewoner van de schelp besluit dat hij daar geen zin in heeft, gelukkig tref ik een exemplaar dat ergens naar op weg is en zich vastbesloten over de zeebodem beweegt, zijn huis met zich meeslepend. Uiteindelijk laten we de White Hole achter ons en moeten we het rif over om bij Turtle City te komen. De golfslag is duidelijk voel- en zichtbaar door de wuivende gorgonen. We bewegen mee op het ritme van de golfslag, vinnend als we de stroom mee hebben, wachtend als de golf terug komt. Desondanks hebben we wel de stroming tegen ons dus het is behoorlijk werken om vooruit te komen maar wat is het uiteindelijk de moeite waard! Andy gebaart meteen al dat hij een schildpad ziet, niet 1, niet 2, niet 3 maar 4 in een oogopslag! We zwemmen langzaam verder en zien overal schildpadden liggen te slapen in kuilen in het rif. Als je dichterbij komt en ze je niet zien zitten besluiten ze er vandoor te gaan. Het stof in het water maakt het moeilijk om goede foto’s te maken maar ik blijf het proberen voor de schildpadden er vandoor gaan. Overal zien we schildpadden, de tel ben ik na de eerste 5 minuten op deze plek al helemaal kwijt, het lijkt wel of er een zwerm vogels aan het opstijgen is, de een na de ander verlaat zijn kuil en besluit ergens anders verder te gaan slapen. Wat is dit een waanzinnige duik! We zien vooral heel veel grote exemplaren, hun schild zeker een meter in lengte en misschien nog wel groter. Na een uur zit het er weer op en moeten we het water weer verlaten. Aan de oppervlakte wacht de boot op ons en is het even het juiste moment uitkienen om de ladder vast te pakken en je vinnen uit te doen om aan boord te klimmen. Als iedereen weer zit varen we snel de baai weer in, op zoek naar rustiger water. Daar doen we onze sets af en varen we terug naar de steiger, een bijzondere duikervaring rijker! We bouwen onze sets weer af, halen onze spullen van boord en sjouwen alles weer naar onze pick up truck. We praten nog even naar met de gidsen die daarna de boot weer op de trailer laden en niets er meer aan herinnert dat we hier gedoken hebben. Duiken aan de wilde oostkust van Bonaire is een ervaring maar zeker een die de moeite waard is!