Ester van den Doel – Op verkenning in Vietnam (1)

Duikreporter Ester brengt haar vakantie door In Vietnam. Er wordt ook gedoken. Tijdens de eerste duikdag blijkt haar mes uitkomst te bieden.

Na een mooie reis 3 jaar geleden door het noordelijke deel van Vietnam en wat duiken in Nha Trang (ongeveer halverwege het land) willen we tijdens deze tweede reis voornamelijk het zuiden verkennen van het land maar ook onder water de tijd nemen om wat te zien. Tijdens onze vorige trip hebben we wel gedoken en veel gezien maar nu gaat de camera mee, net als onze eigen automatensets en duikbril. Niets zo fijn als die spullen van jezelf bij je hebben, de rest huren we wel ter plaatse. Na een paar dagen rondvaren op de Mekong Delta, een paar dagen op Phu Quoc zijn we neergestreken op de Con Dao archipel waar we ook willen duiken. Na aankomst melden we ons bij Rainbow Divers, de bekendste duikcentra van het land met jaren ervaring. We treffen een duikcentrum aan waar nog wat geklust wordt, de verf op de muren is net droog! Jaren hebben ze op Con Dao vanuit de lobby van een hotel gewerkt en nu een eigen stek die gerund wordt door een jong stel, Ryan en Ashley. Ze hebben er veel zin in en we worden van harte welkom geheten. Na kennis gemaakt te hebben en wat gepraat te hebben, vullen we het nodige papierwerk in, geven we door welke uitrusting we willen huren en onze maten en maken we afspraken voor de volgende dag om te gaan duiken. Aangezien we de enige duikers zijn mogen we de tijd bepalen. We kiezen voor een redelijk vroege start, dan blijft er nog wat van de dag over. Ik maak ’s avonds mijn camera in orde en kies voor mijn macrolens, ik kan me herinneren dat er veel macro leven in Vietnam is, niet wetende hoeveel ‘spijt’ ik hier van ga krijgen!

De volgende morgen melden we ons om half 9 waarna we richting boot gaan waar onze spullen al klaar liggen. De divemaster, een Vietnamees die ons blijkt te herkennen van onze duiken 3 jaar geleden in Nha Trang, vraagt om onze automaten en zet onder onze ogen onze sets verder in elkaar. We controleren de rest van de spullen, alles ziet er prima uit, de vinnen zijn nog nagelnieuw! De bedoeling is om de eerste duik te maken op een plek die ze een paar dagen geleden verkend hebben. Prima plan! We varen een kwartiertje met een speedboot naar de locatie en op een plek uit de wind maken we ons klaar om overboord te gaan. Als iedereen zo ver is, laten we ons in het water vallen en krijg ik mijn camera aangereikt. We gaan met zijn vieren onder en zakken naar een diepte van ongeveer 11, 12 meter. We zien mooie, ongerepte koraalblokken en een uitgestrekt koraallandschap onderwater. Jan en ik zoeken naar slakjes en ander klein spul terwijl we op ons gemak rondscharrelen. Het zicht is niet slecht, een meter of 8, 9 maar door het zweefvuil in het water geen onbeperkt zicht. Terwijl ik bezig ben om wat van mijn persoonlijke favorieten, kerstboomwormpjes, vast te leggen, komt Ryan ineens naar me toe gezwommen, maakt het gebaar voor ‘haai’ en wijst naar mijn vest. Ik begrijp hem niet helemaal, ja, dat haai-gedeelte wel maar wat heb ik nu waar hij naar wijst? Ik gebaar dat ik hem niet begrijp en hij komt naar me toe, pakt mijn mes wat aan mijn inflatorslang zit en zwemt er mee weg, me gebarend om te volgen. Een haai en mijn mes, daar wil ik meer van weten! Ik zwem achter hem aan, Jan heeft het ook gezien en volgt. We komen aan bij een oud visnet waar Ashley de situatie aan het bekijken is. Ik zie meteen een jonge haai in het net vastzitten en begrijp het nu! Daarvoor is mijn mes nodig. Ashley pakt het mes aan en probeert heel voorzichtig het net rond de kop van de haai los te snijden. Ik blijf nog even op een afstandje hangen en baal nu dat ik mijn macrolens op de camera heb zitten, dit krijg ik niet vastgelegd op deze manier.

Na een paar mazen door te hebben gesneden begint de haai zich om te keren en draait zich zo vaster in het net; niet handig… Jan hangt ook op een afstandje maar ik besluit dichter bij te komen om te zien of ik kan helpen door het net strak te houden. We zien dat het een haai is van ongeveer 80 centimeter en een tandeloze soort (familie van een verpleegsterhaai, hoewel die in deze regio niet voorkomen?). Ik hang uiteindelijk een beetje bij de staart van de haai, Ashley is bij zijn kop bezig het net voorzichtig los te maken en Ryan trekt aan het net. Opnieuw draait de haai zich verder in het net, ‘stommeling’ roep ik compleet zinloos in mijn automaat. We nemen even wat afstand om de situatie te beoordelen en bij ons alle vier bespeur ik hetzelfde gevoel; we gaan hier niet weg voor die haai los is anders is hij gegarandeerd dood. Een nieuwe poging dus; ik leg mijn camera aan de kant, (ik kan er nu toch niets mee en met de spiraalkoorden heb ik bewegingsruimte genoeg) nog steeds vastgehaakt aan mijn vest maar ik wil 2 handen vrij hebben. We beginnen opnieuw maar we komen niet verder; weer draait de haai zich vast in het net. Er zit maar een ding op…zeer tegen mijn principe in (het is wel een kwestie van leven of dood voor de haai) besluit ik de haai net voor zijn staart vast te pakken om hem zo wat kalmer te houden en te voorkomen dat hij de verkeerde kant op draait; weer een draad wordt doorgesneden. Hij spartelt zich los en snel laat ik los, ik krijg een lichte zwiep van de staart waarmee hij net mijn automaat uit mijn mond slaat. Die pak ik terug en adem rustig verder, de haai zit nog steeds klem…Ik kijk naar Ashley en gebaar dat ze misschien eerst de wat lossere draden achter de kop kan lossnijden zodat hij wat meer ruimte krijgt om weg te zwemmen als de laatste draad doorgesneden wordt terwijl Jan en Ryan het net straktrekken. Daarna pak ik toch de haai weer voor zijn staart vast en Ashley snijdt snel en met beleid verder; 1, 2 en bij de volgende draad schiet hij los en zwemt er als een razende vandoor! De vreugdekreten zijn onder water hoorbaar en de high fives maken de geslaagde missie compleet. Wat een moment was dit…een duik om in ieder geval niet snel te vergeten. Ik pak mijn camera weer op en we vervolgen onze duik.

Na ruim een uur komen we weer boven en tijdens de lunch gaat het natuurlijk over onze ‘save the shark’ missie. Een duikmes blijkt toch maar weer een vast onderdeel van je uitrusting te zijn. Meestal neem ik het niet mee op vakantie omdat het vaak niet mag als je in natuurparken duikt (zoals hier) maar nu kwam het goed uit. De gidsen hadden om die redenen ook geen mes bij zich maar besluiten het voortaan toch maar weer mee te nemen. Ryan vraagt ook meteen aan ons of we bereid zijn om te helpen dit net, wat er al jaren ligt gezien de begroeiing, de volgende dag mee op te ruimen. We kijken elkaar aan en ja, dat willen we wel. Dit spreken we op de duikschool onder het genot van een biertje wel verder af.

Af en toe maak je duiken die je bij blijven of een ‘feelgood’ gevoel geven door wat je meemaakt, dit was een duik die me zeker heel lang bij zal blijven en met een uitroepteken in mijn logboek staat. Ook al heb ik er geen foto’s van kunnen maken, het blijft een bijzondere ervaring. Duik 2 was ook een bijzondere, dat volgt later.

P.S. door de sterke wind de dag erna is onze duik om het net op te ruimen helaas niet doorgegaan maar we weten dat ze een dezer dagen het net alsnog op gaan ruimen.