Dirk Van den Bergh – Wow, wow, wow!
Er zijn van die ontmoetingen onder water waarover je maar één ding kunt zeggen: wow! Duikreporter Dirk Van den Bergh maakt het mee in de Grevelingen.
Datum: 05-10-2018
Duiklocatie: Den Osse Nieuwe Kerkweg
We hebben na onze duik bij de Zeelandbrug nog tijd om een tweede duikje te doen vóór het culinair duikweekend van start gaat. We rijden naar Den Osse Nieuwe Kerkweg. Deze keer heb ik geen buddy … Geen probleem! Hier deed ik destijds met instructeurs Ferry van Dorst en Leonieke Goutier mijn praktijkexamen self sufficient diver en moest ik solo naar 25 meter. Zo diep ga ik nu niet hoor!
Het water is heel helder en de zon staat ideaal aan de blauwe hemel om er een echt kleur- en lichtspektakel van te maken.
Ik zwem recht uit tot aan de wand. Onderweg kom ik enkel wat krabbetjes en kleine grondeltjes tegen, maar de tafereeltjes zijn wondermooi. Een zeeappel nodigt uit om hem te “plukken”. Hij is een direct familielid van de zee egel en tevens familie van de zeester (vijfledig symmetrisch kalkskelet). Vaak bedekt hij zich met schelpjes of stukjes zeewier, waarschijnlijk camouflagegedrag. Hoeft dit wel met al die stekels? Jawel, want kabeljauwen en zeehonden lusten dit appeltje wel! Zelf is hij een alleseter. Met de harde bek die aan de onderkant zit schraapt hij algen van de harde ondergrond waarop hij leeft. Deze bek wordt van oudsher “lantaarn van Aristoteles” genoemd. Verder eet hij aas, mosdiertjes, sponzen en schelpdieren.
Ik daal af en volg de wand naar links gedurende 20 minuten tussen de 5 en 7 meter. Dieper is het doods. Ook tegen de wand zie ik, buiten krabben, weinig leven. Terug ga ik op een diepte van 2 meter. Wat een kleurenpracht! Ik ga even aan de oppervlakte kijken hoe ver ik gezwommen ben … Oeps, ik moet nog een heel eind terug! Maar geen probleem: ik heb nog 133 bar in mijn tank. Ik zet er wel wat vaart achter want die 14° begint toch wat frisjes te worden in mijn enkel 7 mm natpak … Onderweg speur ik tevergeefs naar de zeedahlia die hier ergens moet zitten. Ik kom een groot veld met viltwier tegen waar het krioelt van de Groene wierslakken. Het viltwier is één van hun voornaamste voedingsbronnen. Mooi!
En dan zie ik in de verte een blauwe schim tegen het wateroppervlak. Yes! Een zeepaddenstoel! Ik vergeet de kou en blijf er wel een kwartier bijhangen om hem langs alle kanten in beeld te kunnen nemen. Het lijkt wel of ik tóch een buddy heb, want hij blijft mooi bij mij! Het is nog maar de tweede keer dat ik hem ontmoet. De vorige keer was in september 2014 met buddy Petra Zondervan. Ik schrok me toen een bult! Gelukkig had ik gelezen dat ze niet gevaarlijk zijn. Ik hoor nog altijd haar kreet toen we boven kwamen: “Wow, wow, wow!”
Na 91 minuten ben ik terug aan de steiger. De kou ben ik helemaal vergeten! Nog even iets eten bij “Even Pauze” en dan naar De Witte Boulevard, waar het culinair duikweekend van start gaat. Mijn weekend kan alvast niet meer stuk!
Onderstaande video bekijken in HD1080p voor de beste kwaliteit.
