Wouter Hoogerwerf – Drukke Dreischor-duik
De fotocursus staat nog vers in het geheugen. Duikreporter Wouter wil niets liever dan zijn nieuw opgedane kennis in de praktijk brengen.
Datum: 20-06-2020
Duiklocatie: Dreischor Frans kok rif
Het opknappen van de tuin vraagt veel tijd maar we plannen toch een zaterdagje in om onszelf te trakteren op een duikdag. Vrijdags woon ik een fotocursus van Ron Offermans bij en zo kan ik de nieuw opgedane kennis gelijk de volgende dag in de praktijk brengen.
Om 07:00 zitten we in de auto richting Zeeland. Het is lekker rustig op de baan en onderweg komen we de eerste clubleden al tegen. Wanneer we om 08:20 op de duikstek aankomen staan er nog meer clubleden van Alphense duikvereniging Atlantis. De OW klas doet vandaag hun laatste buitenwaterduiken en daarbij hebben net als ons nog een aantal funduikers aangehaakt. Er staat al een auto’tje of 15 maar tot m’n verbazing zie ik eigenlijk geen Belgische kentekens. Dit is het eerste weekend dat zij de grens weer over mogen dus ik had er eigenlijk wel meer verwacht.
Er word gezellig gekletst en bijgepraat en de openwater cursisten krijgen hun instructies. Marloes en ik besluiten stiekem naar de auto te sneaken en gauw onze sets op te bouwen zodat we als eerste van onze groep te water kunnen. Één van de instructeurs betrapt ons maar geeft ons groot gelijk. Het risico op stofwolken is bij een openwaterklas nou eenmaal wat groter.
De zon schijnt en het water is glad door de luwte van de dijk. We bespreken ons plan en gaan te water. Het zicht is heel goed en we volgen de reefballs naar rechts. Ze zijn een stuk kleurrijker dan de keer in mei dat we in zeeland waren. Op de gekreukelde metalen plaat zijn mooie druipzakpijpen te vinden en bovenop blijft een grondeltje mooi zitten voor een foto. Een kleine donderpad gebruikt een reefball als zijn woning net als meerdere kreeften. Waar de reefballs ophouden gaan we richting dieper water en we proberen “de heuvel van Dreischor” te vinden. Het zicht word rond de 10 meter steeds beperkter en de kale slibvlakte is niet erg verleidelijk dus we maken een bocht van 90 graden om weer parallel aan de dijk de terugtocht in te zetten.
We blijven wel op de vlakte en zien steeds meer leven naarmate we verder we zwemmen. Marloes seint dat ze een slakje heeft gevonden. Hé dat is leuk, een vlokslakje, die zagen we nog niet eerder. Ik klik m’n ringlamp aan en kan wat leuke plaatjes schieten. Ik vraag me alleen wat die blauwachtige balletjes op de rug zijn? Even verderop zien we nog meer vlokslakken die dat niet hebben. In m’n ooghoek verschijnt een stellage. Wat is dit nu weer? Het lijkt wel een gigantische vogelkooi ofzo. Echt mooi want het stalen frame is helemaal begroeid met zakpijpjes en bovenin hangen zelfs pijlinktviseieren. Één van m’n flitsers is leeg dus ik stoei een beetje om er een foto van de maken.
Ondertussen seint Marloes me dat ze weer een slakje gevonden heeft. Dit is weer een soort die we nog niet eerder gezien hebben maar waar ik ook de naam niet van weet. De slak zit er een beetje beroerd voor op een bewegelijk stukje wier maar ik slaag er toch in om een aardige foto te maken. Hopelijk kunnen we het beestje nu determineren. Echt een mooie vondst dit frame! Doordat ik fotografeer met de ringlamp heb ik al gauw een zwerm garnaaltjes voor m’n lens hangen. Ware “Photobombers” zijn het. De garnalen zijn ook bij een grondel niet onopgemerkt gebleven. Voor het eerst zwemt er eens een visje niet van m’n lens weg, maar komt er juist naar toe! Hij hapt vlak voor m’n camera een garnaaltje weg en nu hij zo dichtbij is ik kan een mooie beeldvullende foto maken.
Vanaf het frame zetten we koers richting de kant want de luchtvoorraad slinkt. Normaal bepaald de kou de lengte van onze duik maar dat is deze keer niet het geval. Met de watertemperatuur tussen de 18°C en 20°C duik ik heerlijk comfortabel met m’n tropenhandschoenen. We spieken even boven water waar we ons bevinden en we zijn de steiger al ruim voorbij. Over de ondiepe zandplaat zwemmen we langzaam terug. Het zicht is hier wel een meter of 7. Met het zonnetje erbij doet het tropisch aan. Ik vind nog een grondel met eitjes in een oester. We spelen even verstoppertje en ik zie dat er zelfs twee visjes in de oester zitten. Het levert nog een aardige foto op. Na 63 minuten rijkt de oppervlakte coördinator zijn hand uit om m’n camera aan te pakken. Dat is dan wel weer een voordeeltje van clubduiken.
Het is erg druk met niet duikers op de steiger en eenmaal op de dijk zien we hoe dat komt. De hele parkeerplaats staat ramvol en zelfs aan weerskanten van de weg en bij de trap staan auto’s geparkeerd. Ik had wel drukte verwacht maar dit was toch wel heel erg. Als je bij de trap beneden kwam moest je eerst onder iemands achterklep doorlopen.
De club had een simpele maar heerlijke lunch geregeld en na wat speurwerk in determinatiekaarten met andere clubleden kwamen we er achter dat het onbekende slakje wat we zagen waarschijnlijk geen brede ringspriet maar een Blauwtipje is. Vrij uniek werd gezegd omdat deze het liefst voorkomen in het stromende water van de Oosterschelde.
Kort na de lunch maakten we ons klaar voor een tweede duik op het rif van Frans Kok. Dit beloofde niet zo’n spectaculaire duik te worden. Het zicht was behoorlijk verslechterd en er kwam wat water in m’n onderwaterhuis door m’n eigen fout. Gelukkig kon ik wel door fotograferen maar afgezien van een Hollandse nieuwe in de wiek van een fuik waren de onderwerpen niet meer zo spectaculair. We bleven lekker ondiep en vermaakten ons toch nog prima.
Terug van de tweede duik was de drukte nog steeds aanwezig. Onder water hebben we hier eigenlijk niets van gemerkt want we zijn geen enkele duiker tegen gekomen. De cursisten worden gehuldigd met champagne en we praten nog wat na. Langzaamaan word de parkeerplaats weer wat leger en ook wij besluiten te gaan. Het fotograferen ging goed en het was leuk om na lange tijd de clubleden te spreken. Het weer was ook nog eens fantastisch en zo was het dus een heel geslaagde dag!
