Inloggen

Wachtwoord vergeten?

Duikreporter

Sandra Boerlage – Waar een wil is, is een weg

Na een verhuizing in zeer slecht weer en een val van de trap kijkt duikreporter Sandra Boerlage de volgende ochtend of ze toch kan gaan duiken. De duikkriebels zijn er en ze is in de Filipijnen, dus ze wil het water in!

Na regen komt zonneschijn zeggen ze altijd en zo ook hier op Magic Oceans. Bij het ontwaken zagen we al wat lichte zonnestralen door de gordijnen komen, dat scheelt: geen regen meer! Al had het weer van gisteren er wel goed ingehakt. Op het resort viel de schade gelukkig mee, maar vele huizen van het personeel waren ondergelopen door modderstromen. Ook de boten die in veiligheid waren gebracht voor het weer waren vastgelopen. Ja en nu? Het team van Magic Oceans deed dan ook zijn uiterste best om alles weer op de rit te krijgen en zorgde hierbij dat personeel dat de nacht op het resort moesten verblijven een kijk bij hun huis en inboedel konden nemen.

Bij de duikbasis zette ze alles in touw om de boten weer van de wal te krijgen voor een middag duik mocht dit niet lukken worden ze zeker morgen weer bruikbaar. Duiken was gewoon mogelijk op het huisrif met je buddy, dus dat hoefde de pret niet te drukken.

Maar na het avontuur van gisteren was het even de vraag hoe de ochtend voor ons begon.
Ik kan je vertellen: een stuk beter als dat hij eindigde. Bart had veel baat bij zijn antibiotica en oordruppels, waardoor de pijn van zijn oorontsteking bijna verdwenen was.
Voor mij was het even op de tanden bijten om de eerste stappen uit bed te nemen, mijn enkels hadden er namelijk niet heel veel zin in. Ze waren wel wat minder opgezwollen, maar er goed op staan was een grote uitdaging. Tja hoe gaan we dat nu weer oplossen? Krukken heb je hier niet zomaar voor het oprapen en dat niet alleen duikkriebels zitten in mijn bloed.
Dat werd dus even goed oefenen met lopen met de hulp van een paraplu als wandelstok. Ja, je moet toch wat. Na wat oefenen en flinke wilskracht kon ik me op 1 been voortbewegen. Niet de ideale situatie, maar waar een wil is is een weg. Strompelend liep ik naar het duikcentrum om de mogelijkheden te bespreken van een duik. Bij het duikcentrum zagen zij mijn enthousiasme voor het duiken en waren ze echt probleem oplossend. Als ik hinkend de trap af kon lopen naar het water, kon ik een duik op het huisrif proberen te maken met Lee Ann als gids. Ik mag Bart, die zelf het water niet in kon, hierbij niet uitsluiten. Dankzij zijn hulp, door mijn setje in en uit het water te dragen was het duiken voor mij mogelijk. Dit aangezien het personeel druk was met herstelwerkzaamheden na het weer van gisteren.
Mijn camera werd ook voor mij getild, zodat ik me helemaal op de klim naar beneden kon concentreren.

Eenmaal onder voelde ik me als een vis in het water en heb ik me rustig voortbewogen op het huisrif waar van alles te zien was. Het vinnen ging goed en bijna pijnloos, dus we zakten af naar een meter of 15. Lee Ann liet mij van alles zien en in de tijd dat ik een foto aan het maken was had ze al weer het volgende wat op de foto gezet kon worden. Aan het einde van de duik keken we nog even hoe de cursisten voor het padi instructeur met wat oefeningen bezig waren, om hierna weer richting de kant te gaan. Toen ik net mijn hoofd bovenwater stak wees Lee Ann mij nog op een zeehaas. Dus nog even onder om te bekijken en toen bleek het er niet 1 te zijn maar 3 op elkaar. Wow gaaf, al was het lastig om hier in de deining een goede foto van te maken. Met beiden een grijns van oor tot oor kwamen we boven, blij dat het duiken goed ging.

Bij de duikbasis hoorden we dat de boten morgen weer helemaal tot de beschikking stonden en planden we duik 2 op het huisrif voor vandaag.

Na een korte pauze en wat versnaperingen gingen we weer te water, ditmaal had ik Lee Ann mijn Olympus tg4 meegegeven. Een leuke camera die tot 15 meter onder water kan. Ik had er geen speciaal huis omheen, dus we hadden een diepte limiet van 15 meter. Voor dit rif geen probleem, genoeg te zien tussen 0-15 meter. We namen nu de rechterkant van het rif en hadden de grootste lol.
Lee Ann begon fanatiek met de camera allerlei foto’s te maken en deed haar uiterste best om een krabbetje op een veerster vast te leggen. Nadat ze hier mee klaar was deed ik hier een poging toe. Daar dacht het krabbetje duidelijk anders over. Na een poging te hebben gewaagd, sprong het krabbetje op mijn flitser en hield hierbij stevig vast met zijn schaartjes. Tja, krijg hem er dan maar eens af! We moesten hier wel wat pogingen voor wagen, waarbij ons masker volliep van het lachen.

Na een uur duiken kwamen we weer boven, waarbij het weer inmiddels een beetje was omgeslagen. De wind was aardig aan het aanzetten. Het was dan ook even de vraag of duik 3 voor vandaag verstandig was aangezien de golven ook meer op kwamen zetten.

Na een late lunch besloten we toch nog even het water in te gaan, beiden weer met camera. Lee Ann  wees mij toen op een gegeven moment wat aan waarbij ik eerst eens 3x moest kijken. Een steen? Wat is daar nou bijzonder aan? Het bleek een grote grondaal te zijn met een goede vermomming. Toen ik eenmaal dichterbij kwam waren zijn ogen goed zichtbaar. Ik heb van het aparte en naar mijn idee lelijke beest wat foto’s geschoten, om hierna weer verder te gaan op zoek naar andere dingen. Weer een heerlijke scharrel duik, met variatie aan slakjes. Bij bovenkomst waren de golven goed toegenomen en werden we zo naar de duiktrap gespoeld.

Een perfecte duikdag voor mij, met alle hulp van Bart die na de duiken klaar stond om ons te assisteren. Tijdens onze duiken had Bart, zoals hij is ook niet stil gezeten en was even op een scooter weggeweest om de omgeving te bekijken. Genoeg belevenissen voor beiden dus voorbij het diner.

14feb2018garnaaltje3sandraboerlage-2140002-64502

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Velden met * zijn verplicht *

Nieuwsbrief