Richard de Kok – Stoffig snotolfseizoen 2018

De snotolf is een wintergast in Zeeland. Ze voelen zich thuis in het koude water en bewaken hun nesten. Maar voor duikers zijn die nesten soms lastig te vinden, zeker als het zicht onder water beperkt is!

Datum: februari en maart 2018
Duiklocatie: Anna Jacobapolder en Sint Annaland

We gaan bij de steiger van AJP te water. Op het gemakkie rond de zes meter naar links. Weinig leven te bespeuren. Veelal kale oesters. Na 10 minuten ineens een rode vlek tussen de oesters. Het blijkt een hele relaxe snotolf te zijn. Het beest doet niet zoveel en ligt een metertje van zijn nest vandaan. Na paar minuten gaat hij achterste voren voor zijn nest liggen. Tijdens deze verplaatsing kan ik een foto maken. Na 25 min geef ik het op. Beetje actieve snotolf is toch handiger voor een plaatje. Het zicht is al niet best maar wordt met opkomende water nog minder. Op de terugweg nog wat zeesterren op de foto gezet en bij de steiger nog even met de wakame gespeeld. Momenteel is er niet zo leven te bespeuren.

Vandaag heerlijk duikweer. Na een paar weken snotterig te zijn geweest, kunnen we eindelijk weer het water in om op zoek te gaan naar meneer snotolf.De snotolf bij Annajacobapolder is verdwenen omdat er een fuik op het nest is gegooid. Erg jammer, dus nu op zoek naar een nieuwe.
Volgens de verkregen info zit er een aan de linkerzijde op acht meter bij Sint Annaland. Altijd lastig of dit dan zal gaan lukken.
Als we het water in gaan is een aannemer bezig met het ophogen van het strand. Het zicht is hier dan ook heel slecht, maar een paar meter verder klaart het al op. Apart is ook dat het lijkt alsof er al sprake is van een soort algenbloei. Op het oppervlak ligt het bekende schuim van afstervende algen. Onder water liggen overal kluiten met gras. Erg rommelig! In de wierzone zien we heel veel half afgestorven wier.
Het landschap ziet er dor en saai uit. Wel zijn de dieseltreinenwormen met hun eierbolletjes weer van de partij. De koude week heeft duidelijk zijn sporen achtergelaten. Dode krabben, grondels, wormen en zelfs een dode paling. We volgen al weer een 20 minuten de acht meter lijn. De sponzen lijken hier niet te lijden onder de kou. Het wordt iets stoffiger en we zien een duiker met Go Pro liggen. Een stukje verder een flink nest met snotolf. Mooi, gelukkig denk ik. Zonder de duiker waren we er vermoedelijk langs gezwommen. De snotolf is mooi rood van kleur. Na een paar minuten geeft de duiker aan dat wij kunnen kijken en foto’s maken. Mariëlle maakt de plaatjes en ik probeer me de oriënteren op de omgeving in de hoop dat ik hem later weer terug kan vinden.

Na een tijdje komt de duiker terug en laten we hem weer bij de snotolf. Niet veel later komen er nog twee duikers en wordt het wat druk. We besluiten maar terug te gaan. Binnen een paar minuten zitten we weer bij de zandhelling en vanaf 2,5 meter maken we onze opstijging, omdat we dat hadden afgesproken met de aannemer. Hij vertelde dat hij tot maximaal anderhalve meter het water in rijdt. Ik besluit direct nog een tweede duikje te maken en te checken of ik de snotolf weer terug kan vinden. Ik zwem naar de overgang en ga op zoek. Na 12 minuten herken ik een knik in het zand en een mooi rond veenblok. Ik moet een paar meter van de snotolf vandaan zitten. Na 2 minuten zie ik het grote nest en zie ik de snotolf liggen. Yes, weer gelukt, ik probeer wat mooie plaatjes te schieten in een stoffige omgeving. Behoorlijk lastig en de foto’s worden ook niet helemaal wat ik er van had verwacht. Binnenkort met laag water een keer terug. Hopelijk vinden we hem dan weer.

Vandaag weer terug om met laagwater de snotolf te bezoeken en betere foto’s te maken dan vorige week. Het landschap ziet er dor en saai uit. De dieseltreinenwormen met hun eierbolletjes zijn wederom van de partij. Helaas is het zicht erg matig en rond één meter. Erg jammer! We volgen de 5 meterlijn en hopelijk kunnen we de snotolf met dit zicht terugvinden. Helaas kunnen we de plek niet terugvinden. Na 40 minuten bij 2 graden houd Marielle het voor gezien. Ik besluit nog even door te zoeken en plots herken ik op 4,8 meter een veenblok. Yes, nu een stukje naar rechts en dan ben ik bij het nest. Hmmm, helaas lukt het niet om de snotolf te vinden. De oesters waar het nest tegenaan zat denk ik gevonden te hebben. Ik weet het bijna zeker, maar geen eitjes en geen snotolf. Zou hij dan vertrokken zijn??? Na 10 minuten geef ik het op. Ik maak nog een tiental foto’s van wat sponzen om even te oefenen voor groothoek met slecht zicht. De motivatie is echter weg en binnen drie minuten sta ik op het strand en zie Marielle staan kijken. Nee, schud ik, balen!