Inloggen

Wachtwoord vergeten?

Duikreporter

Sandra Boerlage – Stoeien met boeien

Een decoboei schieten gaat niet altijd in één keer goed. Duikreporter Sandra Boerlage en buddy stoeien met lijnen en boeien in Indonesië.

 

Een dag met veel lol bij de 5 m stops, maar ook aan de oppervlakte. Waarom? Omdat een decoboei schieten niet altijd in 1 keer goed gaat, als je dat al jaren niet gedaan hebt. Toch maar eens gaan oefenen dan?
We besloten vandaag, nadat we onze stop hebben gemaakt, bij de eerste duik onze boei te voorschijn te halen en ook daadwerkelijk maar eens even mee te oefenen. We hadden van te voren de gidsen op de hoogte gebracht en die hadden wel zin in wat leedvermaak. Dat hun maskers niet totaal volgelopen zijn van het lachen is me nog een wonder. Bart had problemen met het afrollen van het touwtje van zijn boei en moest zijn missie uiteindelijk slagen. Wie mij kent weet dat ik een kei ben met touwen en het in de knoop raken daarvan, dus ja, ik heb ze flink kunnen laten lachen. Dit keer had ik de decoboei aan een grote bout i.p.v. mijn vingerspoel (deze heb ik helaas bij een vorige vakantie ergens achter gelaten). Meteen mistte ik mijn vingerspoel, bij het uitrollen van de boei viel de bout gelijk naar beneden en bleef gelukkig net boven het rif hangen. Met een poging touw op te trekken was mijn camera de klos en wikkelde zich in net touw. Stom, stom stom. Op mijn dooie akkertje haalde ik het uit de knoop, lucht zat en stroming was er niet. Ja en toen was het moment van volblazen, hahaha een piepklein beetje lucht zat erin. De gids kon het niet meer aanzien en trok de ballon weer naar beneden om er nog een flinke stoot lucht bij te geven. Boven water moest hij enorm lachen en ik ook : “ You have to blow the whole balloon, not just a little bit. One wave and the captain doesn’t see you. Yes, I know I have to do it again. Next dive I am going to do it again.”
Bij de duiken die volgden vandaag, was het dan ook flink oefenen met boeien schieten aan het einde van de duik. En wat begon met een mini boeitje door te weinig lucht werd na 3x oefenen toch wel een perfecte boei. Blij dat we weer even geoefend hebben, je weet namelijk nooit wanneer je hem echt nodig hebt.

Na de 3de duik zijn we even aan land gegaan om het dorpje Lilai te bezoeken. Hierbij hadden we voor de kinderen een tas vol bellenblazen, kleurpotloden en gummetjes mee. Wat waren de kinderen hier blij mee zeg! Zo verlegen als ze kunnen zijn bij het zien van ons als Europiaan, zo snel waren ze erbij toen ze zagen wat voor moois we bij ons hadden. Hierna hebben we aardig wat bellen voorbij zien vliegen van de bellenblaas. Hoe blij kun je iemand maken met zoiets simpels, hier kunnen we met zijn allen echt wel wat van leren. Blij dat we wat kinderen wat extra’s hebben kunnen geven en om ze te zien genieten. Met lachende gezichten werden we uitgezwaaid en maakten we ons al snel klaar voor onze laatste nachtduik vanaf de Maluku Explorer.
En ja volop genoten weer. Na ruim 70 min en voor Bart zelfs een lege lamp kwamen we met een big smile aan de oppervlakte.

178A72BA-DFD0-4AE3-9916-5B8FC3DD675C-76216

FA191721-84AE-46F5-AFB5-C9B988A335B9-76216

74909674-12F4-4F16-A7CF-1CB48B3C3F76-76216

82FB7581-94B7-470F-9529-B45DB360C349-76216

55B6D563-FBAC-4B21-A7B5-8190D7A6E642-76216

2 reacties

  1. Wat een leuk schrijven Sandra. Dit laat zien dat zelfs de meest ervaren duikers regelmatig de primaire maar toch ook de secondaire skills moet blijven oefenen om bij te blijven.

    Tot aan de waterkant

    Rob en Conny

    REAGEREN
  2. Dank je Rob en Conny, het is inderdaad iets wat ik in ieder geval meer ga oefenen. Oefening baart kunst heb ik nu meegemaakt. Dus ook in Nederland m’n boei mee te water. Gr.sandra

    REAGEREN

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Velden met * zijn verplicht *

Nieuwsbrief