Dirk Van den Bergh – Sterke stroming

Als je net na springtij, iets voor de kentering het water in gaat, zul je moeten werken. Duikreporter Dirk Van de Bergh ondervindt dit aan den lijve.

Datum: 19-07-2019
Duiklocatie: Burghsluis en Zeelandbrug

Het is gisteren springtij geweest en buddy Petra Smit wil bij Burghsluis gaan duiken … Dat belooft weeral! We gaan om 10.53 uur onder. De kentering is om 11.30 uur. Eigenlijk iets te vroeg dus en dat hebben we geweten! Dat kan je hier duidelijk beter niet doen … De stroming giert ons om de oren, het is bovendien heel slecht zicht en dus halen we de buddylijn boven. We kunnen niets anders doen dan heel langzaam afzakken en zien dat de stroming ons niet meeneemt. Vooruit geraken we bijna niet.

Op 6 meter diepte wijst Petra een slakje aan. Ik probeer het in beeld te nemen, maar dat is niet eenvoudig met de stroming! Mijn camera voor me houden lukt haast niet. Op het beeld meent Petra de witgezoomde knuppelslak te herkennen, maar zekerheid is er niet. Iemand die bevestiging kan geven?

We zakken verder af en Petra vindt nog een kleiner slakje … Hiervan is ze zeker dat het de gorgelpijp-knotsslak is. Ondertussen is de stroming aan het afnemen en geraken we eindelijk vooruit. Wat een pracht aan zeeanjelieren en anemonen. Dit natuurlijk dank zij de stroming die hier staat. De brokkelsterren houden daar duidelijk ook van. Wat een feest moet het zijn om hier eens met goed zicht te kunnen duiken!

Opvallend is het groot aantal fluwelen zwemkrabben dat we hier tegenkomen. Op andere stekken lijken die wel uitgestorven!

We blijven 25 minuten de dieptelijn van 10 meter volgen. Na 40 minuten is er een heel korte kentering en we beginnen langzaam te stijgen. We komen een mooie Noordzeekrab tegen. Na 58 minuten gaan we aan de oppervlakte kijken. We zitten nog maar halfweg de instap en de trap … Geen probleem: ondertussen begint het weeral sterker te stromen en we driften er ondiep naar toe. De opname van een kompaskwal mislukt, maar dan bots ik op een zeepaddenstoel! Om de kwal goed in beeld te krijgen moet ik allerlei capriolen maken en hier blijkt hoe gevaarlijk een buddylijn dan kan zijn … Ik draai om mijn as en ei zo na sleurt het touw mijn ademautomaat uit mijn mond. Uit dat ding! Thuis zie ik op de beelden dat er een visje mee in de zeepaddenstoel zwemt. Blijkt inderdaad dat sommige jonge visjes in symbiose met deze kwal leven en dan vooral de horsmakreel. Zou dit er ééntje zijn? In de video zie je het op 3.22 meezwemmen en wegkruipen in de kwal.

Wat een mooi einde van deze duik! We zijn de stroming nu toch gewoon en besluiten als tweede duik een driftduik te doen bij de Zeelandbrug van de westelijke naar de oostelijke trap. Ook hier slecht zicht en ook hier gebruiken we de buddylijn om de duik niet vroegtijdig te moeten afbreken. Het stroomt hier ook, maar lang niet zo heftig als daarstraks. Filmen is tijdens een driftduik onbegonnen werk, maar wanneer Petra een zeedonderpad opmerkt trekken we de handrem even op. We letten goed op of we geen zeepaardjes zien, want alhoewel niemand het wil bevestigen om een rush op de dieren zoals vorig jaar te vermijden, meen ik uit de tam-tam berichten toch te kunnen opmaken dat ze hier gesignaleerd zijn …

Plots strekt de buddylijn zich en word ik helemaal de andere richting uitgetroken. Hé wat is dat nu? Zitten we in een draaikolk? ik volg mijn kompas en trek Petra terug de juiste richting in. Tijd om eens te gaan kijken waar we ons bevinden! Hé, vlak bij de trap! Blijkt nu dat Petra gezien had dat we bij de pijlers waren en daardoor was ze van richting veranderd. Omdat ik terug trok dacht ze dat ik er niet naartoe wou. Toch wel hoor Petra! Ik heb nog 140 bar over (da’s dan toch één van de voordelen van een driftduik) en dus gaan we terug onder. Waar zit dat zeepaardje? We vinden er geen, maar komen wel bij stokjes met sepia-eieren. Tot tweemaal toe komt er een sepia kijken. Ik kan hem even in beeld nemen. Weer een mooie afsluiter van de duik!