Pauline de Blocq van Scheltinga – Snotolvenpretpark Tholen

Voor Pauline en Marleen staat er een dagje Zeeland op het programma. Het doel voor vandaag is de snotolf spotten, maar of dat lukt?

Datum: 27-02-2019
Duiklocatie: Tholen

Vandaag duiken Marleen en ik eindelijk weer eens samen, leuk! Amber, de hond van Marleen, is een vrolijke aanvulling op onze eerste damesduikdag van dit jaar. Wij ontmoeten elkaar bij Bergse Diepsluis om de snotolf mee te pakken. Hier zit ie namelijk, op zes meter en met dit zicht niet te missen. Marleen is de hele week bezig geweest om haar droogpak te lijmen. Ik trakteer haar op een paar chemische voetenwarmers – werelds zijn die dingen! Ze mogen alleen absoluut niet nat worden, maar dit baart ons geen zorgen. Wij duiken droog.

De camera van Marleen lijkt wel hoogzwanger met die dikke fish eye lens. De mijne ben ik, net als mijn wollen colletje, vergeten mee te nemen. Ai… Ik krijg het geheid koud met een watertemperatuur van 6 graden Celsius. Wij spreken een maximale duiktijd van 45 minuten af en blijven ondiep. Wie het koud heeft, geeft het tijdig aan.

Het zicht is goed en de zon doet een poging om door te breken. Landschapjes van oesters en wieren ontwaken uit hun winterslaap . Kreeften zitten er volop en de diversiteit aan garnalen is talrijk. Een behoorlijk grote platvis zweeft door het water, prachtig! Het kan Marleen allemaal niet bekoren; zij is gekomen voor de snotolf en daarmee basta. Na 20 minuten keren wij en heeft de duik van alles – behalve de snotolf. Bovenal is het toch is het een fijne en mooie duik.

Amber ligt in diepe slaap in de auto. Vrouwtje is weer boven water! Nou, dat is niet waar, want Marleen heeft de halve Oosterschelde in haar pak gepropt. IJskoud en kleddernat – maar met warme voeten – kleedt zij zich rillend en klappertandend zo snel mogelijk om. Ik streel mijn warme en droge neopreen droogpak liefdevol over de buik en vraag mijn duikmaatje of een tweede duik er wel in zit, zo…? Ja hoor, dat wil Marleen wel. Zij heeft twee onderpakken dus ha, wie maakt haar wat? Maar eerst flessen vullen en ons zelf tegoed doen aan een pannenkoek in Tholen.

Bij het vulstation zit een zwaan in een weiland. Het arme dier heeft een gebroken vleugel en ik bel de dierenambulance. Na een paar keer doorverbonden te zijn heb ik de juiste persoon nog niet te pakken, maar mag ik een boodschap achterlaten. ‘Komt goed’, hoor ik de Zeeuwse centralist mij verzekeren.

De volgende duik doen we bij Snotolvenpretpark Tholen. Hier zitten er drie en wij zijn van plan om ze allemaal mee te pakken. Ik vraag mij af of de stek wel klopt? Er is namelijk niemand anders… Wij hadden vanwege de parkeerdrukte verwacht een eind te moeten lopen maar kunnen om de hoek het water in stappen. Ah, daar komt nog een duikdame aan, gezellig! Zij is blij ons te zien, want nu kunnen wij haar helpen met de rugrits van haar warme neopreenpak en blijft het trilaminaat-zusje in de auto. Het heeft wel wat: drie duikdames en geen mannen. Watjes!

De eerste snotolf laat zich direct vereeuwigen door Marleen. Eigenlijk heb ik met het dier te doen. Het is knalrood en daardoor enorm opvallend. Kijkt ons recht aan en lijkt met zijn dikke lippen op te merken: ‘oh, nee hè, weer van die bubbelende wezens. Alsjeblíeft… niet mijn kleintjes, niet-mijn-kleintjes! Alsjeblieft?! Ik kan niet weg, moet mijn nest verdedigen. Geef je mij een beetje rust?’

Het zicht is erg goed. Ik doe mijn lamp uit en duik achter Marleen, zodat zij een paar foto’s kan nemen. Gelukt! Wij volgen de route naar de volgende.

Iets verderop stuit ik op een vislijn voorzien van lood en meerdere haken. Ik kan het niet aanzien en met dit zicht, het gebrek aan stof en de nog maar korte duiktijd onderneem ik een poging om dit op te ruimen. Verhalen over ‘volle bak’, waarbij kadavers van meerdere vissen aan één lijn hangen en weer worden opgegeten door aaseters die vervolgens ook aan de haak geslagen worden, schieten door mij heen. Spannend wel, want voor het eerst onderneem ik een poging om mijn duikmes te gebruiken. Waar een wil is, is een weg en ik ga niet weg voordat dit vistuig is geruimd.

Stap 1: waar zit mijn duikmes eigenlijk? Rechts, of links op mijn trimvest? Suf van mij, dat ik het niet uit mijn hoofd weet. Met mijn linker want tast ik de rechter buitenkant van mijn trimvest af.
Niets.
Nu andersom en verdraaid: daar heb ik hem te pakken. Met gemak klikt het mes los.

Stap 2: het doorsnijden van de lijn. Keer op keer slipt deze door mijn linkerhand heen en ik wil voorkomen dat ik zelf aan de haak geslagen word. Rustig blijven. Concentreren.

Stap 3: wisselen van hand en met rechts de lijn vasthouden, met links snijden. Pats, daar gaat ie! Het lood trekt direct het korte stukje lijn met de boosdoeners naar beneden, maar heb het vast en rol de boel voorzichtig op.

Stap 4: Fotomoment! Ik straal van trots, zie je? Oh nee, ik ben geen snotolf en dus geen onderdeel van de missie van vandaag.

Marleen gebaart dat zij het koud heeft en ik wil niet langer duiken met mijn mes, grijpgrage haken en lood in mijn handen. De rest van de lijn laat ik achter. Er zijn momenteel handen en ervaring tekort om dit veilig te kunnen bergen en wij gaan het risico niet lopen dat een van ons of nog erger: wij beiden erin verstrikt raken.

De duik is kort, bijzonder en memorabel vanwege de verschillende aspecten die erin zijn verweven. Marleen heeft het knetterkoud en bij het omkleden lijkt het alsof zij is gekielhaald. Maar haar voeten? Zeiknat en heerlijk warm!

Het pak belandt in de kliko en Marleen gaat niet meer duiken voordat zij een fatsoenlijk neopreen droogpak heeft aangeschaft. De andere duikster en ik hebben haar overtuigd. Toeval of niet, maar dit is mijn derde duikmaatje die in twee weken tijd kleddernat uit een trilaminaat ‘droog’pak stapt.