Leendert Smit – Dat was even schrikken
Duikreporter Leendert plant een duik- en fotodagje bij Bergse Diepsluis. De schrik slaat hem om het hart.
Datum: 7 juni 2021
Duiklocatie: Bergse Diepsluis
Eindelijk kan er weer eens een duikje gepland worden met mijn vaste duikmaatjes op een maandagochtend. Alleen Hans kan niet (hij wacht op zijn nieuwe auto..). We spreken om 08:30 af bij de Bergse diepsluis om de drukte (ja zelfs op maandag!) voor te zijn. Er staan toch al een paar auto’s en in een ervan zit Lia. Zij wacht op John (de ligfietsende duiker). Het wordt zijn eerste duik dit jaar. Ik heb hem al lang niet gezien dus het is leuk een oude duikrelatie weer eens te ontmoeten. Maar genoeg gekletst, We moeten even snel een zeepaardje, wat pijlinktvissen en Sepia’s gaan scoren. Marco, die een paar dagen geleden een pijlinktvis heeft gefilmd, weet precies waar de goede stokjes staan. Na 20 minuten vergeefs over de schimmelvlakte te hebben gedwaald bij bagger zicht raak ik Marco kwijt, Evert-Jan was direct al afgehaakt, en zwem pardoes tegen het platform. Er zwermt een grote school steenbolkjes omheen en ondanks het zicht probeer ik dit beeld vast te leggen want het is een mooi gezicht.
Ik raak echter het einddoel niet uit het oog en ga opnieuw op zoek naar de stokjes. Ik zwem gewoon een kant op en zie wel wat ik tegenkom. Het duurt niet lang voordat ik een serie tentjes ontwaar. ik zwem er omheen. Ze zijn dicht begroeid dus ze staan er al een tijdje. Geen enkel spoor van sepia of pijlinktvis activiteit. Verder dan maar weer. dan zwem ik tegen een lang hekwerk aan. wat is dit nu? ik volg het hek en jawel, pijlinktvis eieren. Ze zien er niet echt vers uit maar ik blijf toch een tijdje rondhangen tot de flesdruk aangeeft dat ik terug moet. Ik heb alleen geen idee waar ik zit. Ik begin op goed geluk naar het noorden te zwemmen en zo kom ik uiteindelijk weer bij de helling uit. Nu is de trap vinden een fluitje van een cent. Conclusie: score = 0.
Ik heb de gewoonte om, als ik terugkom, de camera even op de 2 vuilnisbakken naast de trap te leggen, dan naar mijn auto te lopen om hem zo wat makkelijker open te kunnen maken. Als ik dan heb afgetuigd haal ik de camera op. Maar we zitten met elkaar en met Lia en John te praten dus ik vergeet de hele camera tot we hebben besloten waar we de tweede duik gaan maken. Tot mijn grote schrik ligt de camera niet meer op de vuilnisbak. Van de mensen die het dichtst bij staan hoor ik dat iemand hem heeft meegenomen omdat hij dacht dat de camera vergeten was. Hij zou een bericht op sociale media posten. Tja, hij had natuurlijk ook even langs de auto’s kunnen lopen om te vragen van wie die camera was maar goed. De actie is op zich te prijzen natuurlijk. Ja, er wordt veel gal gespuwd op “de sociale media”maar het heeft ook voordelen. Binnen een uur had ik contact met de vinder. Geweldig toch?
