Ruth Teerlynck – Eerste ijsduik

Ze heeft er twintig jaar op moeten wachten, maar eindelijk… Duikreporter Ruth gaat haar eerste ijsduik maken. 

Datum: 13 februari 2021
Duiklocatie: Lac van Loppem

Na meer dan 20 jaar duiken, zou het er dan eindelijk eens van komen. Mijn allereerste ijsduik wordt een feit. Een stevige koudegolf trekt over het land en het ‘huisrif’ van de club ligt er bevroren bij. Zonnig weer, temperaturen onder het vriespunt, een mooie ijslaag. Duik 878 wordt er één om niet te vergeten!

Vol verwachting sta ik aan de waterkant. Alle voorbereidingen worden getroffen: gaten in het ijs hakken, touwen klaarmaken, materiaal optuigen,… In de briefing komen alle veiligheidsaspecten voldoende aan bod. Een goede duikplanning en het overschouwen van verschillende scenario’s is bij dit soort duiken zeker noodzakelijk. De eerste ploeg gaat te water. Zij doen het voorbereidende werk. Daarna is het onze beurt. We doen nog een grondige materiaalcheck aan de kant en gaan het water in. Mijn buddy heeft even moeite met haar vinnen, die niet goed passen. Uiteindelijk komt alles goed en kunnen we na een kleine tien minuten écht vertrekken. Het voelt vreemd om mezelf onder het ijs te murwen. We wisselen tekens uit, maar al snel voel ik dat mijn ontspanner wel heel veel lucht geeft… Het is zover, mijn eerste trap is bevroren en blijft blazen. Gelukkig hebben we dit scenario goed doorsproken. Mijn buddy draait mijn kraan dicht en ik verander rustig van ontspanner. Die werkt gelukkig perfect. We zetten onze duik verder. Mijn wing kan ik nog bedienen, maar mijn droogpak niet. Dat voelt even vreemd aan, maar eigenlijk is het niet erg, aangezien we toch vlak bij de oppervlakte duiken. Een minuutje of twee later doe ik teken dat ze mijn kraan opnieuw mag opendraaien. Hoewel ik geen squeeze heb, is het toch aangenaam om te weten dat mijn materiaal terug functioneert.

We duiken rustig verder en genieten van het zicht. De zon priemt door het ijs, wat mooie lichttaferelen oplevert. De bellen blijven onder het ijs vastzitten, als kwik op een tafel. We spelen even met de bellen. Toch blijven we niet té lang hangen want het water is niet echt warm te noemen. Hoeveel minuten we precies onder gebleven zijn, kan ik moeilijk zeggen. Aangezien we vlak onder het oppervlak duiken, registreerde mijn computer niet de volledige duik. Ik schat dat we na een kwartier bovenkomen bij het eerste gat. Mijn buddy heeft koud en ziet de terugtocht naar het eindpunt niet zitten. Ze verlaat het water. Ik blijf nog even ronddobberen om foto’s te maken, terwijl ik gezekerd ben aan de kantwacht. Het touw hou ik in de gaten; ik wil niet onder het ijs belanden en mijn weg niet meer terugvinden! Na een tijdje beginnen mijn vingers wel écht verkleumd te raken. Het is oncomfortabel en ik besluit dat het beter is om ook hier het water uit te gaan.

Ik ben blij dat ik een aantal foto’s kon nemen en dat ik eens kon proeven van het ijsduiken. Hoewel het een korte duik was, smaakt het zeker naar meer. Het was een machtige ervaring. Hopelijk moet ik niet nog eens 20 jaar wachten om terug onder het ijs te duiken!