René Weterings – Spookachtige duik

Een duik in de Oosterschelde met een spookachtig karakter, toch is het net te vroeg voor Halloween. Duikreporter dook onder bij de Bergse Diepsluis en doet zijn verhaal.

Datum: 26-10-2021
Duiklocatie: Bergse Diepsluis

Het is herfstvakantie, vandaag heb ik bijna de hele dag tijd om te duiken. Ik ga voor twee duiken, de eerste bij de Bergse Diepsluis en de tweede bij Sint Annaland. Eens kijken of de herfst nog verrassingen heeft.

Ik ben voor de wekker wakker en ga om 7.00 uur uit bed en rijd in het donker richting Zeeland, het is bijna alsof ik ga werken, maar dan een uurtje later. Het is vanwege de vakantie niet druk op de weg, ik ben snel op de parkeerplaats waar slechts vier andere auto’s aanwezig zijn. Ik raak vrij snel aan de praat met alle aanwezigen, dat is ook wel het leuke van de duikwereld. We hebben immers dezelfde hobby. Ik duik altijd alleen, maar ik moet toegeven dat een beetje aanspraak op de duikstek ook wel prettig is. Op mijn gemak klets ik dus wat en begin daarna met het klaarmaken voor de duik.

Niet veel later lig ik in het water bij de trap. Het zicht is goed te noemen, een hele opluchting. Ik heb een hekel aan slecht zicht, dus dit is een cadeautje! Ik laat mezelf met een paar vinslagen richting de schuine helling glijden en voel het frisse water tussen mijn cap sijpelen. Het water is twaalf graden Celsius, nog steeds heerlijk te doen in mijn droogpak. Het zonnetje komt niet door de dunne bewolking, dus het licht is gematigd als ik via twee sepiatentjes als een soort poort bij het platform aan kom.

Het ziet er een beetje spookachtig uit zo zonder zonlicht. Maar het platform blijft een fijne plek, een soort oase in een verder toch woestijnachtige duikplaats. Laten we eerlijk zijn, de met schimmels belegde bodem is niet de mooiste van Zeeland. Onder het platform zie ik nog een paar grote steenbolken wegschieten. Krabbetjes kruipen over de met oesters begroeide leuningen en anemoontjes staan rustig met hun tentakels wijd open te wachten op een prooi. Her en der is een plukje eitjes te zien van de bruine plooislak, maar de slakjes zelf zie ik niet. Een kreeft kruipt weg onder het platform en een dikke zeenaald met een opvallende groene kleur, ligt op de hoek te rusten.

Een leuk toertje, maar ik wil ook nog wel een poging doen om sepiola’s te spotten. Tijd om langs de zanderige helling te gaan spotten. Ik laat met daarbij eerst afzakken naar twaalf meter en geniet van het erg goede zicht hier. Ik kan de bodem erg ver overzien, ik denk wel zes meter op de beste plekken. Het zand wordt druk gebruikt door grondeltjes, kleine platvisjes, heremietkreeftjes, garnalen en soms een krabbetje. Met mijn duiklamp schijn ik over de bodem om zo meer kans te maken om een sepiola te spotten. Deze methode blijkt weer te werken, want na een tiental minuten vind ik een sepiola op het zand. Het diertje ziet er wat minder fraai uit als de sepiola’s die ik vorige week in het Grevelingenmeer spotte.

Het lijkt wel of er weinig energie in zit en het velletje lijkt soms wat los te zitten, wellicht is deze aan het einde van zijn of haar leven? Ik weet het niet, maar na een paar foto’s op het zand schiet het diertje er toch vandoor. Althans, het hupst omhoog van het zand en blijft slechts dertig centimeter weer hangen in het water. Voor mij de kans om dit gave inktvisje tegen een zwarte achtergrond te fotograferen terwijl het zwemt. Af en toe waarschuwt deze kleine dappere held mij met de tentakels open, duidelijk geïrriteerd. Het is steeds te kort om het op foto vast te leggen, eigenlijk heb ik ook niet de ideale lens meegenomen. Maar met wat kunst en vliegwerk en ervaring kom ik een heel eind om het flitslicht op de juiste plek te krijgen en wat foto’s te maken van een zwevende sepiola. Helaas is het aanwezige stof in het water niet te vermijden in de foto’s, maar goed dat is dan maar zo. Deze duik is alvast een succes! Ik laat het diertje weer met rust en zet koers terug richting de trap.

Terug in het ondiepe deel zijn het de guitige heremietkreeftjes waarmee ik mijn duik beëindig, een paar paardenanemonen laten hun blauwe stippen zien en de alikruikjes kruipen massaal over de stenen en oesters. Na een dik uur sta ik weer bij de trap en kan ik terugkijken op een leuke eerste duik van de dag!

Max. diepte 12,5 m, temp. 12 gr. C., zicht ca. 3-6 m, duiktijd 65 min
Duik 1108 (Bergse Diepsluis, dinsdag 26-10-2021, 9.00u)