René Weterings – Sereniteit in het zilte water

Een avondduik in de herhaling, dat is de gedachte van Duikreporter René Weterings na een leuke duik in het Grevelingenmeer een week eerder. 

Datum: 18-10-2021
Duiklocatie: Den Osse Nieuwe Kerkweg

De duik van vorige week was goed bevallen. Ik heb zin om mijn geluk nogmaals te beproeven en op zoek te gaan naar een sepiola bij Den Osse Nieuwe Kerkweg. Gewoon omdat het kan, meteen vanuit mijn werk!

De duik van afgelopen zaterdagmiddag bij de Bergse Diepsluis was niet veel bijzonders. Afgezien van een jonge zeedonderpad was het verder rustig en het zicht was door de duikers in de ochtend ook al niet zo best meer. Daarom besluit ik zondag mijn spullen voor te bereiden en na mijn werk op maandag een ontspannen duik te gaan maken. Het is de laatste week dat ik na het werk nog daglicht heb, want volgende week heb ik een week vrij en in het laatste weekend van oktober gaat de wintertijd weer in. Het weer werkt ook mee, dus ik moet het er even van nemen. Op de parkeerplaats staan nog best wat auto’s. Het is natuurlijk herfstvakantie en ook de Duitsers hebben vakantie.

De wind komt vanuit het zuidwesten, het water van het Grevelingenmeer ligt er bijna als een spiegel bij. Het ziet er prachtig uit als ik met mijn volle bepakking het water in stap, want dat lijkt vanaf de steiger bijna kraanwater zo helder is het. Ik trek mijn vinnen aan, zet mijn kompas op de juiste koers en laat mijzelf onderdompelen in de sereniteit van het zilte Zeeuwse water. Er schieten kleine visjes weg als ik mijn duiklamp aan zet. Een enkele oorkwal dwarrelt als een herfstblaadje in het ondiepe water. Garnaaltjes schieten onder mij weg en blonde grondels hangen rustig in de waterkolom. De zon is nog niet onder, maar door de wolken is het toch vrij donker. Over de oude zeedijk laat ik mij naar beneden glijden, eens kijken of er nog zeenaaktslakken te vinden zijn. Eitjes vind ik al snel, allemaal van de bruine plooislak. Ik vind een exemplaar wat er redelijk goed bij zit en maak wat foto’s. Opeens valt mijn oog op een heel klein, maar kleurrijk vlekje op een oester. Ik herken het meteen als een zeer jonge brede ringsprietslak, wat gaaf! Ik had eigenlijk gehoopt op de volwassen exemplaren, maar die zie ik niet. Na wat foto’s en een kort toertje langs de wand besluit ik om te draaien, ik wil op zoek gaan naar sepiola’s in het ondiepe deel.

Heel rustig ga ik weer naar boven, onderweg wordt het zicht soms wel zes meter. Een genot om zo te duiken. De prachtig begroeide oesterhelling is het huis van kreeften, Noordzeekrabben, grondeltjes en tientallen penseelkrabben (of zijn het toch blaasjeskrabben?). Een maal terug bij het ondiepe gedeelte zoek ik systematisch naar die specifieke vorm van een sepiola. Mijn aandacht wordt bruut verstoord door een stelletje hyperactieve grondels die alle kanten op schieten. Een kleine zeenaald denkt er het zijne van en schuilt onder een plukje rood wier. Even verderop is mijn aandacht weer weg van de sepiola, maar dit keer door een kleine platvis die erg ‘chill’ is. Ik kan het visje goed benaderen en maak de ene na de andere foto van het guitige visje. Met de snoot kan ik gericht flitsen, dus het worden contrastrijke foto’s.

Een aantal minuten verder ga ik verder met mijn zoektocht naar een sepiola en ik heb vrijwel meteen geluk. Ik zie een sepiola die zich half in het zand heeft gegraven, maar dan zodanig dat je zijn contouren van bovenaf goed ziet. Ik pas mijn tactiek voor het maken van foto’s met geopende oogjes weer toe en dim het licht. Het diertje blijft lang rustig, tot ik even op mijn display naar de foto’s kijk. Als ik de volgende foto wil nemen is het dier ineens verdwenen, een klein stofwolkje is alles wat er nog zichtbaar is. Maar gelukkig, een meter verderop is het prachtige kleine inktvisje weer parmantig op het zand gaan zitten en kan ik weer wat leuke plaatjes maken. Ik vermaak me best hier in het water wat inmiddels toch wat fris aan begint te voelen.

Als ik op mijn duikcomputer kijk, zie ik dat ik al dik vijfennegentig minuten onder water ben. Laat ik er maar eens uit gaan, al kan ik die zin in gedachten maar amper afmaken of ik zie ineens een veel kleinere sepiola die nog brutaler is dan de eerste. Mijn laatste lucht maak ik op in gezelschap van dit grappige kleine diertje en na een uur en drie kwartier kom ik boven water en zie ik de maan door de wolken schijnen. Wat een heerlijke manier om de eerste werkdag van de week mee te eindigen.

Max. diepte 10,0 m, temp. 13 gr. C., zicht ca. 3-6 m, duiktijd 105 min
Duik 1107 (Den Osse Nieuwe Kerkweg, maandag 18-10-2021, 18.00u)