René Weterings – Mosselen onder de zon
Langzaam aan komt Duikreporter René Weterings uit zijn winterslaap. Met een zonnetje duikt hij onder bij de mosselhangcultuur.
Datum: 7-3-2020
Duiklocatie: Bergse Diepsluis
Een compleet blauwe lucht, dat is wat ik zie als ik wakker word op deze mooie zaterdagochtend. Ik had hier niet echt op gerekend, maar dit mooie weer vraagt om te gaan duiken!
Vorige week maakte ik mijn eerste duik van 2020, ik begin langzaam uit mijn winterslaap te komen wat betreft duiken in Nederland. Vorige week had ik voor mijn macrolens gekozen, maar dat wordt vandaag toch maar de fisheyelens. Op het gemakje bouw ik mijn set om en zorg ik dat ik alles bij me heb voor een duik in Zeeland, inclusief een broodje en wat koffie. Daar ga ik straks na de duik eens lekker van genieten!
Onderweg naar Zeeland geniet ik van het prachtige zonlicht, er is boven me geen wolkje aan de lucht te bekennen. Alleen net boven de horizon is te zien dat het zo niet de hele dag zal blijven. Ik kies er voor om naar de Bergse Diepsluis te gaan en niet naar het Grevelingenmeer. Dat was eigenlijk mijn eerste plan, maar ik heb ook eigenlijk geen zin om weer bij het gemaal van Dreischor foto’s te maken en verder is de keuze in Zeeland voor supergroothoek helaas niet heel groot vind ik. Het is al meer dan vijf maanden geleden dat ik bij de Bergse Diepsluis heb gedoken. Het plan is om in ieder geval de eerste rij touwen van de mosselhangcultuur te bezoeken.
Op de parkeerplaats zijn geen andere duikers, alleen wat mensen met camera’s die foto’s maken van een schitterende auto, die iemand heeft meegebracht. Het is een supergave Porsche 911 GT2 RS, een jongensdroom van mij, wat een brute auto zeg! Maar daar kom ik niet voor, dus ik werp een blik over de dijk en zie dat het water er tamelijk rustig bij ligt en dat het zicht ook meer dan prima lijkt te zijn. Nadat ik ben omgekleed begin ik aan de wandeling naar de plaats van de hangcultuur, ik heb namelijk geen zin om veel te zwemmen vandaag. Het tij zit tussen laag en hoog in, dus het water in stappen moet even voorzichtig gebeuren. Gelukkig gaat dat hier prima en lig ik een paar minuten later in het water.
Het zicht valt me in eerste instantie toch wat tegen, maar het is toch dik drie meter in het ondiepe deel. Ik houd een diepte van zeven meter aan en zwem op kompaskoers naar de touwen. Het zicht wordt beter en ik zie de touwen opdoemen, met op de achtergrond de zon. Ook zie ik de bodem nog waar ik zelfs wat oude sepiatentjes kan herkennen. Wat is het gaaf om eens wat meer van het landschap te zien, want dat is wat ik persoonlijk vaak mis bij het duiken in Zeeland gedurende de warmere seizoenen.
De touwen zijn nog vrij kaal, her en der zijn wat plukjes met begroeiing, maar echt veel kleur zit er nog niet in. Toch blijft dit een mooie plek om langs te duiken, het is weer eens wat anders dan die eeuwige dijkhellingen met oesterbegroeiing. Bovendien duik je heerlijk los van de bodem en hoef je er alleen op te letten dat je de touwen niet raakt en in beweging brengt. Wat ben ik blij dat ik deze keuze gemaakt heb en dat ik de fisheyelens heb gemonteerd. Op mijn gemak probeer ik wat dingen uit en kom zo helemaal tot rust tijdens het fotograferen.
Wieren, zakpijpen, mosselen en allerlei ander klein leven groeit op de touwen die op en neer bewegen door de golven aan het wateroppervlak. Het is soms wat lastig om de foto’s goed te timen, maar uiteindelijk ga ik wel mee in het ritme. Ik betrap mezelf dat ik af en toe ook in het groene water kijk, stiekem hoop ik nog altijd om eens een verdwaalde zeehond tegen te komen hier, zoals zes jaar geleden, toen “Happie” de grijze zeehond zich hier liet zien. Maar voorlopig hang ik hier nog steeds moederziel alleen in het groene, zonovergoten water. Wat kan ik hier toch van genieten!
Het wordt tijd om terug te gaan, ik laat mezelf zakken en volg de bodem terug. De bodem heeft een prachtig gestreept patroon, de stille getuige van de waterbeweging na al die dagen met sterke wind. Het zicht is hier zeker vijf meter. Een paar oude sepiatentjes staan nog trots overeind, vol met mooie begroeiing bestaande uit kolonievormende zakpijpjes, Japanse zakpijpen en andere dieren die het geheel zeker de moeite waard maken om te fotograferen.
Na dik zeventig minuten sta ik weer op de kant, terug bij de auto geniet ik van het weer en het geluid van de weidevogels op de achtergrond met een broodje en een kop koffie in mijn hand.
Max. diepte 8,5 m, temp. 7 gr. C., zicht ca. 3-5 m, duiktijd 70 min Duik 947 (Bergse Diepsluis, zaterdag 7-3-2020, 12.15u)