René Weterings – Lentekriebels in zoet water

De lentekriebels zijn bij Duikreporter René aanwezig. Hij gaat op onderzoek uit want… zouden de padden er ook al last van hebben?

Datum: 15-3-2020
Duiklocatie: Nionplas

Twee weken geleden maakte ik mijn eerste duik van 2020 en was het coronavirus nog redelijk ver weg. Inmiddels wordt ook Nederland serieuzer in de aanpak en staat ons vanavond een persconferentie te wachten met zwaardere maatregelen. Reden genoeg om nog even een duikje te maken ter ontspanning.

Het begint langzaamaan lente te worden en de eerste padden- of kikkerfoto’s verschijnen al weer online. De ‘lentekriebels’ drijven mij om op zoek te gaan naar deze grappige beestjes. Van binnen zitten word ik ook niet echt vrolijk, dus ik pak mijn spullen bij elkaar en rij naar de zoetwaterplas bij mij om de hoek. Op de parkeerplaats staan nog een aantal auto’s, met duikers er naast of met duikspullen in de auto. Het is dan ook al rond het middaguur, dus ik ben eigenlijk te laat voor mijn gevoel. Evengoed heb ik er zin in. Temeer omdat ik gisteren een klein lek heb gevonden in mijn linker mouw en dat heb geplakt. Ik ben vandaag vooral benieuwd of dit het gaatje was, wat al een tijdje voor een natte arm zorgde. Al die tijd twijfelde ik vooral aan de deflator, dus over een dik uurtje weet ik het antwoord.

De instap is afgelopen week aangepakt, er is een beschoeiing geplaatst met een trap van drie treden, netjes gedaan! Mijn complimenten. Helaas zijn het grote betonblok en het suffe trapje wat er nog stond niet uit gehaald, maar misschien komt dat nog. Ik trek mijn vinnen aan en duik onder. Het zicht is hier niet best, maar er zal ongetwijfeld net iemand voor me het water uit gegaan zijn. Een stukje verder klaart het gelukkig al weer op, het zicht wordt erg goed zelfs! Mijn ogen glijden over de bodem om te kijken of ik padjes zie, maar mijn blik valt voornamelijk op de tientallen poelslakken op de groene waterplanten. Wat zijn het er veel zeg! Helaas kan ik daar met de 12-40mm PRO lens niet veel mee, ook niet op 40mm. Dus ik laat de slakjes voor wat ze zijn en laat mezelf de diepte in glijden.

Wow, wat een zicht hier op bijna dik elf meter. Ik schat het zicht hier op zeker acht meter, wel zie je duidelijk een stoflaag op een paar meter ondieper. De tapijtjes van driehoeks- of zebramosseltjes worden steeds groter in deze plas de laatste tijd. Alle takken of boomstronken zijn volledig met deze tweekleppige overgroeid. Misschien helpen zij ook wel mee aan het goede zicht? Ik maak wat foto’s van plukjes mosselen en betrap mezelf er op dat ik toch wel erg snel stof maak. De bodem is hier echt heel snel omgewoeld, dus ik moet daar beter op letten.

Verder is het hier op tien meter diepte wat saai, want vis is er niet te zien. Tijd om terug naar boven te gaan. Ik kom uit bij de omgevallen boom en prompt glijdt daar een stoere snoek langszij. De vis schat ik op zo’n zeventig centimeter lengte, een net formaat dus. Zin in poseren heeft deze mooie vis niet, hij of zij glijdt dan ook aan mijn neus voorbij en verdwijnt in de stoffige achtergrond. Ik geniet ondertussen van de mooie lichtval door de met algen versierde takken als ik mijn weg voortzet richting de rietkraag een aan de noordoostzijde van de plas.

Hier valt de bodem op, die geeft bijna licht door een soort pluizige smurrie op de bodem. Het ziet er spookachtig uit en wordt achter mij ook weer heel snel in beweging gebracht door mijn vinslagen. Bij de veenblokken maak ik nog een foto van het bordje dat Project Baseline Nionplas​ hier een aantal jaren geplaatst heeft, daar was ik overigens zelf bij. Het lijkt al weer een eeuwigheid geleden! Op de terugweg duik ik langs de tweede omgevallen boom, de takken van deze boom raken ook al volledig overgroeid met de zebramosseltjes. Ongelofelijk wat een plukken met mosselen er aan een tak kunnen groeien. Ik duik verder, want ik wil toch graag de padden spotten.

Langs de rietkraag speur ik alles af en jawel, eindelijk valt mijn oog op een redelijk actieve pad. Het diertje is niet alleen, een halve meter verder zit een tweede pad. Er is nog geen spoor van romantiek te bekennen, dus ik kan alleen maar foto’s maken van deze enkele pad. Maar toch, de eerste padjes van het jaar maken veel goed. Niet veel verder vind ik een derde exemplaar. Het blijft leuk om deze amfibieën onder water tegen te komen. Dus ik maak nog wat foto’s en zet daarna koers richting de exit. Net voor het steigertje kom ik de vierde en laatste pad van deze duik tegen. Ook deze is alleen, maar laat zich wel even goed fotograferen.

Na dik tachtig minuten stap ik voldaan het water uit en ontdek ik bij de auto dat mijn mouw inderdaad droog gebleven is! Top, het lijkt er dus op dat die lekkage is opgelost.

Mooi, laat dat duikseizoen maar komen. Helaas hebben we voor onszelf al moeten besluiten om het weekje Egypte van volgend weekend te annuleren i.v.m. het COVID-19 virus…

Max. diepte 11,5 m, temp. 8 gr. C., zicht ca. 4-8 m, duiktijd 80 min
Duik 948 (Nionplas, Raamsdonksveer, zondag 15-3-2020, 12.15u)