Inloggen

Wachtwoord vergeten?

Duikreporter

Dirk Van den Bergh – Kwallen- en algenbloei

De planning ziet er goed uit. Klaar voor de eerste gezamenlijke duik van dit seizoen. Doel is het Veerse Meer en de Zeelandbrug. Op naar Zeeland en duiken maar.

De eerste duik van het seizoen met topbuddy Pierre Spirlet. Begin december vierden wij in Dahab onze 100e duik samen. Vermits ik steeds nat duik doe ik bij koude watertemperaturen slechts één duik per keer en voor Pierre is het te ver rijden voor slechts één duikje. Maar … het wordt nu ook maar één duik …

De laagwater kentering bij de Zeelandbrug is om 12.45 uur, dus kunnen we voordien nog ergens anders een duik maken. Pierre stelt voor om op weg naar de brug een duik te doen in het Veerse Meer bij Wolphaartsdijk. Pfff … Veerse Meer … Daar hebben we vorig seizoen geen goede herinneringen aan … Ik heb daar echter nog niet met Pierre gedoken en even nakijken in mijn logboek: slechts één keer gedoken juli 2016, met mooie waarnemingen. So, let’s do it!

Pierre laat weten dat Luc Van Itterbeeck ook komt. No problem, maar hopelijk is het zicht goed, anders zijn we mekaar zo kwijt.
Om 08.00 uur zijn we alle drie ter plaatse. Het is bewolkt, 13° en er staat een frisse wind. We spreken af dat, indien we mekaar kwijt raken, we de duik verder afmaken met een max. duikduur van 50 minuten. Afzakken naar max. 10 meter en dan naar rechts tot aan de palen, ondieper terug. Om 08.40 uur liggen we er in. Op 8 meter begint er een zandvlakte en draaien we al naar rechts. Hé, hier staat zowaar stroming! Hoe kan dat nu, we duiken toch in het Veerse Meer? Door de wind kan het niet zijn, want die komt uit de andere richting. Hier niet op voorzien, trekt de stroming ons terug naar boven naar 4 meter … Terug naar beneden, anders missen we de palen! Het zicht is stoffig, max 2 meter, maar geen algenbloei. We zien veel schichtige grondels, krabben en doorschijnende zakpijpen.

Dirk-Van-den-Bergh_20190423_doorschijnende-zakpijp-80642

We zijn mekaar al een paar keer kwijt geraakt en wanneer we bij het kettingblok aankomen zijn we Luc definitief kwijt. We zijn 25 minuten onderweg en dus draaien we terug. Er zitten veel mosselen. Ze zien er smakelijk uit …

Dirk-Van-den-Bergh_20190423_mosselen-80642

Een eenzame hooiwagenkrab hangt tussen het wier, eindelijk lukt het me om een grondel te filmen vóór hij wegschiet en dan zie ik een tros bollen hangen. Ze doen me denken aan de zaadbollen van het schepje die ik eind vorig seizoen op de bodem zag liggen, maar deze hangen aan de oesters … Thuisgekomen stuur ik een foto naar Bas van der Sanden om te vragen wat het is. Hij veronderstelt in eerste instantie een kolonievormende zakpijp, maar vraagt om zeker te kunnen determineren een foto waar een uitstroomopening op te zien is en die vind ik.

Dirk-Van-den-Bergh_20190423_Geleikorstzakpijp-80642

Ik krijg bevestiging: het is de Diplosoma listerianum, de grijze korstzakpijp, ook wel geleikorstzakpijp genoemd. Kolonies groter dan vijf centimeter doorsnede laten aan de rand enigszins los van de ondergrond. Nog grotere kolonies kunnen vliezige holle bollen vormen met een grote opening. De deze dus!

Ik ben er wat te lang blijven bijhangen en nu ben ik Pierre ook kwijt … Ik ga even aan de oppervlakte kijken en zie Pierre die bijna aan de uitstap is en Luc is er al uit. Ik ga terug onder en kom terecht in een wolk oorkwallen. Het lijkt of ze op mijn videolampen afkomen. Er komen er steeds meer en meer! Zouden deze kwallen ogen hebben? Ik zoek het thuis op: neen dus, oorkwallen hebben enkel zintuigcellen die licht waarnemen en voor het evenwicht zorgen. De “oren” waarnaar de kwal genoemd is (de vier kringen in het midden) zijn helemaal geen oren, maar de geslachtsorganen.

Dirk-Van-den-Bergh_20190423_oorkwallen3-80642

Na 54 minuten ben ik terug boven. We rijden onmiddellijk door naar de Zeelandbrug. Parking: leeg. We wachten twee uren tot we een half uur voor de kentering in het water gaan. Het stroomt nog behoorlijk. We steken ons hoofd onder water en ja … de berichten over de algenbloei waren zeker niet overdreven! Ik zak tot 3,5 meter en doe dan teken dat ik terug naar boven ga: dit heeft geen zin. Zicht 20 cm. Om iets te zien moeten we zo goed als op de bodem liggen, waarbij we niet kunnen vermijden het bodemleven te raken. Pierre volgt, Luc niet: die heeft het niet begrepen, of beter gezegd, niet kunnen zien! We zijn 2 minuten onder geweest … We volgen de bellen van Luc. Hij is afgedaald tot 8 meter, maar daar was het zicht nog steeds nihil. Even later komt hij er ook uit. Wat doen we? Pierre en Luc gaan nog een spoelduikje maken in de Put van Ekeren. Daar is het zicht momenteel echter ook slecht zegt Pierre. Zij gaan er wat oefeningen doen. Ik spoel alles bij de brug en ga thuis een tweede keer genieten, maar nu met goed zicht bij een BBQ’tje!

https://www.mares.com/nl_NL/regulator-atlas-62x

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Velden met * zijn verplicht *

Nieuwsbrief