Jeroen Thoolen – In een slakkengang uit de lockdown

Hij heeft zijn kans rustig afgewacht, maar nu gaat Duikreporter Jeroen het water weer in. Een bezoek aan de zeenaaktslakken bij Dreischor met een video als toetje. 

Datum: 17-05-2020
Duiklocatie: Dreischor Frans Kokrif

Tijdens onze duikvakantie naar Bonaire, in februari, brak de coronacrisis uit in Noord-Italië. Niet lang nadat we terugkwamen uit Bonaire gingen we in Nederland zelf ook in een intelligente lock-down.

Woonachtig in Breda op tien minuten rijden van de (gesloten) grens met België, bood de intelligente lock-down ons nog behoorlijk wat vrijheden vergeleken met onze Vlaamse vrienden en vriendinnen. Sommige van mijn buddy’s hebben zelfs de gehele ons achterliggende periode doorgedoken in Zeeland.

Hoewel dit niet werd verboden, voelde ik wel aan dat een Zeelandduikje er even niet in zat. Een mix van solidariteit en in noodgevallen geen extra belasting op de Zeeuwse medische zorg willen zijn, hielp mij mijn geduld te betrachten.

Versoepelingen
Maar de door PADI en NOB naar de duiksport vertaalde versoepelingen waren natuurlijk wel welkom. Langzaam komen de duikbewegingen weer op gang. Op social media verschijnen weer onderwaterfoto’s uit de grote zoetwaterplassen die ons land telt en ook in Zeeland wordt weer mondjesmaat gedoken.

Zondag 17 mei dan ook afgesproken met buddy’s bij de Bergse Diepsluis. Bij aankomst is het stil op de parkeerplaats. Leo’s camper staat in de lengte geparkeerd, nog geen handvol auto’s staat geparkeerd. Ik mis drukte. Ik mis de geur van barbecues. Ik mis de Vlaamse vrienden. Een heel apart beeld met dit prachtige weer.

We nemen flink de tijd, we hebben elkaar al even niet gesproken en genoeg om bij te praten. Uiteindelijk ook de duikuitrusting klaargemaakt voor een duik. Een duik die zich het best laat vergelijken met erwtenbouillon. Maar het is heerlijk weer even te bubbelen.

De slakken van Frans Kok
Na een flinke nazit doorgereden naar Dreischor voor een tweede duik bij het Frans Kokrif. Zouden de brede ringsprietslakken er nog zijn? Bij het Frans Kokrif bij aankomst geen auto’s. Nul. Daar gaan we dan, verder gaan waar we half maart gebleven waren.

Ik navigeer over de reefballs en stuit vrijwel direct op een Brede ringsprietslak in het groen. Een mooie compositie, maar in mijn enthousiasme veroorzaak ik stof met mijn lamp. Die steek ik even wat dichter bij me.

Kleine vlokslak

Iets noord-oostelijker tref ik in het zand een waar slakkenwalhalla. Een kleine vlokslak komt me tegemoet. Omdat ik mijn macrolens flink op de proef wil stellen zoek ik heel voorzichtig een plekje waar mijn tray kan leunen zonder stof te maken. Zelf blijf ik iets boven het zand zweven. De camera ligt eigenlijk iets te laag, waardoor ik het zicht op de vlokslak verlies. Maar geduld is een schone zaak, de vlokslak komt vanzelf achter het heuveltje vandaan. Voorzichtig zie ik het tipje van een rinofoor over het heuveltje komen. Gevolgd door een tweede. In een slakkengangetje komt ze op me af. Alsof ze zeggen wil; fijn dat je er weer bent na ruim twee maanden. Stikstofnarcose denk ik.

Ik probeer te zoomen op het koppie, maar dat valt nog niet mee. Na een minuut of tien verlaat ik voorzichtig mijn loopgraaf en zwem verder.

Brede ringsprietslak

Even verderop spot ik een brede ringsprietslak. Met de ervaring van net zoek ik weer een plekje in het zand waarbij ik de slak mooi en face kan volgen. De slak schuift langzaam en voorzichtig door het zand en zodra ik hetzelfde voor elkaar heb gekregen zonder stof te maken, hebben we oogcontact. Een rilling van geluk gaat door ons beiden. Slakkie schudt zijn sprieten eens gezellig op. Blij me weer te zien. Hè, wéér die stikstofnarcose!

Na een klein uurtje tel ik mijn zegeningen en klauter ik voldaan de steigertrap op. Onderweg naar huis buig ik me over het dilemma: deel ik blij de beelden op de verschillende platformen, of houd ik het voor me, uit solidariteit met hen die niet op en neer naar Zeeland kunnen?

Nog vóór ik thuis ben ben ik er uit: ik deel ze, wel zo solidair!