Dirk Van den Bergh – Je vergeet de kou
De watertemperatuur daalt flink, maar er is bij de Zeelandbrug zo veel te zien dat Duikreporter Dirk Van den Bergh de kou vergeet.
Datum: 01-11-2018
Duiklocatie: Zeelandbrug
Om 05.00 uur uit bed … Afgesproken met Petra Zondervan om bij de Zeelandbrug op de HW kentering te gaan duiken en die is om 08.11 uur … Om 06.45 uur ben ik er al. Het is nog donker en ik ben helemaal alleen … Even later komt Petra aan.
Het is 10°, maar er staat een stevige bries, dus: koud! Vermits er geen andere duikers komen opdagen besluiten we dat dit het ideale moment is om nog eens naar het zeepaardje te gaan. We gaan onder om 07.50 uur. Het is ondertussen al licht geworden. Damned, ik ben mijn kompas wéér vergeten te zetten … de kant is Noord … het staat nog juist van de vorige keer. Ik krijg het al onmiddellijk koud … ach ja, mijn verwarmingsvest heb ik ook vergeten aan te zetten … Goed bezig!
Het zeepaardje vinden we niet. De harlekijnslakjes zijn er nog steeds en opvallend veel zeedonderpadden.
Bovenstaande zeedonderpad lijkt me de gewone te zijn, want ik zie geen draadjes in de mondhoeken. Toch prachtig hoe deze vis door zijn schutklaren helemaal opgaat in de omgeving! Er staan ook nog twee harlekijnslakjes op de foto.
Onderstaande zeedonderpad is duidelijk de Groene. Wat een lieverd!
We komen ondieper terug en met de golfslag is dat helemaal niet prettig. Na 50 minuten zijn we er al terug uit.
We hebben koude voeten: de watertemperatuur is gezakt naar 11°. Gelukkig kunnen we ons binnen in de cabine uit de wind wat opwarmen vóór we aan de tweede duik beginnen. Ondertussen zijn er nog een aantal buddyparen opgedaagd. Allemaal Belgen: 1 november is een vrije dag in België. De wind is nog wat aangetrokken en gedraaid, waardoor de golfslag nog hoger is.
De tweede duik doen we tussen de kenteringen in en dat hebben we geweten! Het stroomt flink. Hierdoor komen we niet zoals gepland bij de pijlers uit. We wilden op zoek gaan naar de wijde mantel achter de pijlers. We zwemmen tegen de stroom in om niet te ver af te dwalen en moeten hard werken. Deze Noordzeekrab zit lekker in de luwte.
We zien ook weer fluwelen zwemkrabben, zelfs een koppeltje. Ze zijn duidelijk terug van weggeweest!
Ik ontdek een wrattig tipje. Het wappert zo hard in de stroming dat nu helemáál niet uit te maken is wat nu de voor- of de achterkant is! (zie video)
Ondertussen heb ik helemaal geen besef meer waar we ons nu juist bevinden: ik heb Petra steeds gevolgd. Achteraf blijkt dat zij dat ook niet meer wist, maar opeens komen we bij sepiastokjes. Dat geeft wel een idee. Zijn we zoveel oostelijk tegen de stroom opgeschoven? Petra zwemt nog iets verder en … ik word verblind door het zenuwachtig seinen met haar duiklamp. Ze heeft iets bijzonders gezien, dat ken ik al. Yes!… Een zeepaardje! Meteen is de kou vergeten!
We zien dat het dier niet echt in zijn schik is en blijven er niet té lang bij hangen. Trouwens … tijd om terug te keren, want ik heb nog maar 62 bar over! Met de stroom mee is dat geen enkel probleem. Wanneer we na de veiligheidsstop even gaan kijken waar we ons bevinden blijkt hoe ver we wel oostelijk tegen de stroom in zijn gezwommen, want we zijn nog lang niet bij de trap! We laten ons aan de oppervlakte naar daar drijven: van dat gewiebel ondiep zijn we daarstraks al bijna zeeziek geworden!
Binnen omkleden, heerlijk! Spoelen, werk thuis gespaard! En … ondertussen schijnt het zonnetje en kunnen we buiten onze logboeken invullen (weliswaar met drie truien en een jas aan …). Heerlijk nagenieten en na de Snelle Jelle vorige keer, trakteert Petra nu met amandelspijs gevulde speculaas. Een caloriebom, maar dat hebben we door die stroming wel verdiend!
