Dirk Van den Bergh – Het ijzeren geraamte van Zoetersbout

Hij heeft er van gehoord, maar het nog nooit gezien. Dirk Van den Bergh gaat op zoek naar het ijzeren geraamte van Zoetersbout.

Datum: 06-10-2019
Duiklocatie: Zoetersbout

De afsluitende duik van het Biologieweekend specialisatie kwallen met Bas en Mirjam van der Sanden.

We hebben weer vroeg ontbeten en ik vertrek als eerste naar duikstek Zoetersbout. Vanuit Renesse is dat toch nog een half uurtje rijden en we willen andere duikers voor zijn. Dat is dan gelukt: ik sta helemaal alleen op de parkeerplaats!

Het regent, er is veel wind en het is slechts 8° … Brrr… We zijn met ons groepje dan ook de enige liefhebbers op dit vroege uur.
De zeepaardjesgekte kan blijkbaar niet op tegen deze weersomslag. Achteraf blijkt het de koudste 6 oktober sinds de waarnemingen te zijn en dat hebben we geweten bij het omkleden …

Bernard van Barneveld is weer mijn buddy. Ik kan hem overtuigen om niet naar het zeepaardje, maar naar het ijzeren geraamte te gaan zoeken! Ik heb het al verschillende keren vernomen dat het “ergens” moet liggen op 12 meter diepte, maar heb slechts vage coördinaten. Het is mijn 24e duik hier, dus ik weet mijn weg al wel een beetje. Bernard heeft alle vertrouwen in mij!
We spreken af dat we het zoeken opgeven wanneer iemand van ons op 100 bar zit.

Om 09.00 uur liggen we er in. Hier is het met 14° een stuk warmer dan aan de oppervlakte! De zoektocht begint.

We komen heremietkreeften, Oosterschelde kreeften, zeesterren en veel hooiwagenkrabben tegen. Deze hooiwagenkrab zit bovenop een weduwroos. Heeft ze geen last van de netelcellen op de tentakels? Of wil ze zich gaan versieren met stukjes van de anemoon? Het is bekend dat ze dit met kleine neteldieren wel eens doen en zo vijanden afschrikken met de netelcellen van hun gastheer.

Even verder zie ik een zwemkrab die naast een weduwroos kruipt en blijkbaar wél een prik krijgt.

De botervisjes zijn schuw en ik kan ze niet in beeld nemen. Anders is het met deze Grote zeenaald: die blijft mooi liggen!

Plots zie ik onder mij een schim in het water. Yes, we hebben het geraamte gevonden! Er zitten honderden golfbrekeranemonen op, die vanwege hun kleur ook wel baksteenanemonen genoemd worden. Prachtig!

Ze voelen zich hier blijkbaar goed omdat het geraamte vrij in de stroming staat, zodat er genoeg voedsel voorbijzweeft. Een groepje zeeanjelieren heeft het plaatsje ook ontdekt.

100 bar! Tijd om terug te keren! We stijgen langzaam en zien nog veel hooiwagenkrabben, paarse kokerwormen en Ruthensparr’s grondels. Na 62 minuten komen we pal aan de trap boven. Missie geslaagd!

De locatie van het geraamte ga ik niet aan de grote klok hangen. Ik heb in het verleden gezien wat er met het kastje van Dreischor gebeurde eens het bekend was: toen ik er later terugkeerde was het helemaal kaal!

De groep rijdt terug naar Renesse voor de afsluiting van het weekend, maar vermits het toch te slecht weer is om nog een tweede duik te maken, rij ik naar huis. Dat scheelt een pak kilometers en … dan kan ik meteen aan mijn video’s en verslagen beginnen!