Dirk Van den Bergh – Gevonden!

Duikreporter Dirk Van den Bergh heeft zijn zinnen gezet op het spotten van volwassen sepia’s in augustus want ze worden nog steeds gezien! En eigenlijk meer dan in het voorjaar…Gaat het hem lukken om ze te vinden? 

Datum: 29-08-2019
Duiklocatie: Bergse Diepsluis

Ik zie een bericht met prachtige foto’s verschijnen van Bas van der Sanden: hij is nog 7 actieve sepia’s tegengekomen eind augustus … Hij heeft er niet bij vermeld waar hij ze zag … Bas is mijn duikinstructeur geweest en als ik het hem zou gevraagd hebben had hij misschien wel iets los gelaten, maar ik vertik het: zelf op zoek gaan is veel leuker! Zo heeft hij me tenslotte opgeleid!

Eind april, begin mei, wanneer het water opgewarmd is tot 12° komen de sepia’s naar de Oosterschelde om te paren en eitjes af te zetten. Dé place to be is dan de Bergse Diepsluis. Dit jaar werden er echter weinig gezien. Ik had wel het geluk ze verschillende keren tegen te komen toen (zie vorige reportages). Hoe het komt dat ze nu nog actief zijn is voorlopig nog gissen. Bas heeft er wel een mooie theorie over: door de hogere temperaturen ontwikkelen de jonge sepia’s zich sneller, waardoor ze na een jaar al kunnen paren. Iemand anders stelt dat ze in het normale seizoen door de vele visfuiken geen schijn van kans meer hebben. Er worden meldingen gemaakt dat ze bij Wemeldinge, de Zeelandbrug en Halverwege gespot werden.

Ik besluit echter mijn kans te wagen bij de Bergse Diepsluis. Als ze daar niet zitten hebben we nog altijd kans om een zeepaardje tegen te komen! Afspraak om 10.00 uur met buddy Eduard Bello.

We zijn allebei ruim op tijd ter plaatse. Weinig volk en alleen maar bekenden: Joke, Anja en Frank. Zij gaan voor het zeepaardje (zonder succes). Om 10.30 uur liggen we in het water, ruim een uur na de laagwater kentering. De eerste meters is het zicht slecht, maar beneden klaart het op en hierdoor vinden we met alle gemak de sepiastokken.

Ze zijn overwoekerd met doorschijnende zakpijpen, maar als je wat meer in detail kijkt zijn die op hun beurt ook “begroeid” met andere dieren. Zo onder meer deze zakpijp. Prachtig toch!

Ook al is de bodem hier één smurrie en hebben de zwavelbacteriën de bovenhand genomen, toch zit er op elke omhoog stekend object leven. Zo ontdek ik er ook een zeenaaldje. We zwemmen van stok tot stok. Terwijl ik een detail op de stok aan het filmen ben zie ik iets bewegen in mijn rechterooghoek. Een sepia! Ik doe heftig teken met mijn lamp naar Eduard, maar die zwemt rustig verder. Dag buddy! Geen probleem dat we mekaar kwijt spelen, want we hebben samen de cursus Self Sufficient Diver gevolgd bij Ferry van Dorst en hebben ook afgesproken dat we gewoon een uur vol maken indien we mekaar kwijt zouden spelen.

Ik wil de sepia natuurlijk in beeld nemen, maar zij speelt verstoppertje: ze draait verschillende rondjes langs de stokken. Ik let hierbij niet goed op de bodem met een stofwolk tot gevolg. Plots schiet het mannetje dreigend tevoorschijn. Hij neemt het vrouwtje mee, weg van de stokken en weg van mijn stof. Nu kan ik ze goed in beeld nemen!

Flits, flits … hé daar is Eduard! Dank zij het goede zicht heeft hij mij teruggevonden. We kunnen de dieren rustig aanschouwen. Ze raken aan ons gewend. Is het die ringlamp weer? Op een bepaald moment zwemt het mannetje zelfs onder mij door! Ik kan weer een mooie detailopname van het oog maken.

Tijd om afscheid te nemen! Op de terugweg zie ik nog een piepklein zeenaaldje en er zitten veel heremietkreeften.

De weduwroos is een prachtig en fotogeniek dier!

Ondiep wordt het zicht heel slecht, zeg maar nihil. No problem: we zijn bijna aan de trap. Na 71 minuten komen we smilend boven: missie weeral gelukt! Het waren er dan wel geen 7 zoals bij Bas (toch ergens anders?), maar we hebben zeker evenveel genoten!