Carla van Westing – Fijn en niet zo fijn

Soms duurt de winter gewoon te  lang. En zijn er teveel klusjes te doen. En blijft er dus weinig tijd over om te duiken. Maar eindelijk lukt het duikreporter Carla van Westing om weer eens naar Zeeland te gaan voor een duik.

Datum: 6 maart 2018
Duiklocatie: Zeelandbrug

Ik wil het al weken, weer een keer duiken. Mijn laatste plan, 2 weken geleden, viel in het water, omdat het aanmeten van een nieuw droogpak meer tijd vergde dan ik verwachtte. Als ik eenmaal klaar ben is de kentering al lang geweest. Ik rij nog wel even heel optimistisch langs de brug, maar als ik het water bekijk zie ik een straffe wind die golven opzweept tegen het tij in. Om de pijlers trekt het behoorlijk. Ik besluit niet alleen te water te gaan met deze omstandigheden.

Maar het kriebelt steeds, ik wil gewoon weer even onder water. Vorige week was ik kneiterverkouden, dus geen optie. Afgelopen weekend, ligt er lekker ijs, kan ik nog niet klaren. Gisteren druk, maar al wel blij met het weer. Als ik vanmorgen opsta en het helemaal helder is en niet zo koud, krijg ik helemaal de kriebels.
Wel moet ik eerst de verstopping in de gootsteen oplossen van mezelf, maar gelukkig lukt dat redelijk snel en kan ik op de voorgenomen tijd vertrekken. Hoe dichter ik bij Zeeland kom wordt het, na een buitje onderweg, steeds mooier en helderder. Helemaal vrolijk rij ik op mijn gemakkie richting Zierikzee. Als ik de Philipsdam nader, en het ijs daar op het water zie, bedenk ik me dat dat op de Oosterschelde ook nog best zou kunnen zijn. Nou ja, ik zie wel.

Onderweg zie ik echt megaveel vogels, het begint echt lente te worden, wat heerlijk, ik ben er aan toe.
Bij de brug aangekomen ben ik niet verbaasd dat er maar 1 auto staat. En die is niet van een duiker. Dan maar even het water checken. Het ziet er erg groen/troebel uit, maar dat zegt gelukkig niet altijd iets. Het trekt nog om de pijlers, maar mijn planning is ook om er pas over een half uur in te gaan. Ik bouw rustig alles op en ga me langzaamaan omkleden. Ai, ik heb geen kompas bij me. Hmmm, ik ken deze stek wel erg goed. Maar ik heb ook wel veel vissersboten bezig gezien net, dus ik wil zeker niet ver achter de eerste pijler terechtkomen en boven water moeten kijken waar ik ben.
Maar, ik heb mijn camera bij me en daar zit ook een kompas op. Even proberen, en ja, die werkt prima boven water. Nu nog even kijken hoe die het onder water doet.

Eenmaal onder water check ik eerst de werking van het kompas op mijn camera. Die doet het gewoon. Maar ik ben er toch niet helemaal happy mee. Ik weet niet waarom, maar toch vertrouw ik het niet helemaal. Onterecht, maar dat verandert je gevoel niet. Het water is serieus koud, slechts 1 graad, dat voel ik echt snel aan mijn handen. Daarnaast is het zicht zóóóó ongelooflijk slecht. Er is eigenlijk geen leven te vinden. Ja, ik vind 2 zeesterren en een hooiwagenkrab, maar dat is het dan ook. Daarbij lekt mijn pak op verschillende plaatsen, dat is echt koud. Al met al reden genoeg om er al snel weer uit te gaan.

Boven water is het heerlijk, geen wind en lekker zonnetje. Ik spoel op mijn gemak mijn spullen en drink een bakkie koffie. Ik haal mijn camera uit het OW-huis en ga wat vogels fotograferen. Als ik wegrijd besluit ik om de flamingo’s even te bezoeken en nog meer vogels te zoeken. Dat lukt goed. Ik maak een aantal leuke foto’s van verschillende vogels. Allemaal in het lekkere zonnetje. Wat een prachtige dag om van de schoonheid van Zeeland te genieten.

Met duiken wacht ik nu even tot ik een pak heb dat niet lekt, nieuwe handschoenen heb en het water een paar graden warmer is. Maar heb ik spijt van mijn dagje Zeeland met duik. NEE, zeker niet! Moest even onder, is gebeurd, dus dat geeft weer even rust in het duikhoofd.