Inloggen

Wachtwoord vergeten?

Duikreporter

Frank Nouwens – Feest in de Oosterschelde

De geur van zout water, mossels en oesters maakt dat Duikreporter Frank Nouwens zich meteen thuis voelt als hij Zeeland in rijdt. Als hij dan ook nog een zeepaardje vindt in de Oosterschelde, is het feest.

Zondag ochtend.
Het is 07:00 uur als ik vanuit huis vertrek richting zeeland, het is lekker rustig op de weg en onderweg vallen er een paar regendruppels uit de lucht. Zodra ik knooppunt Middelharnis voorbij ben, gaat de knop om naar standje Zeeland. Als ik het Grevelingemeer tegemoet kom bekruipt het gevoel van rust mij. Zeeland mijn tweede thuis, wat kom ik hier graag. Raampjes open en het windje raast langs de auto, op het zelfde moment kan ik lekker de zilte lucht inademen. De geur van zout water en mossels en oesters.

Als kok is het best bijzonder om te zien waar de producten in de keuken nu werkelijk vandaan komen. Een mooie Oosterschelde kreeft, mooie oesterbedden, zeebaarzen en harder. Maar een Oosterschelde kreeft beland bij mij niet in de pan, dat vind ik toch wel erg zielig.

Ondertussen rij ik het landweggetje op richting de Zeelandbrug, 4 auto’s voor mij hadden hetzelfde idee. Ik zie al dat de parkeerplaats redelijk vol staat. Verderop staat mijn buddie rechts op de parkeerplaats en wenkt mij dat hij nog een parkeerplaats vrij heeft gehouden.

Ik stap uit en we bespreken snel onze duikplanning, aangezien het redelijk druk is. We zijn met een doel gekomen, het zeepaardje is deze week verschillende keren waargenomen. We besluiten om flink voor de kentering het water in te gaan. Kentering zou volgens de getijden tabel zou om 9:30 zijn maar uit ervaring weten we dat die wat later komt.

We gaan om 08:45 te water, er staat redelijk wat stroming. We dalen af en zakken richting de 6,5 meter opzoek naar de sepiarekken. Het rekje waar het zeepaardje de dag eerder zat verstopt vinden we, maar naar alle stokken goed afgezocht te hebben moeten we constateren dat het zeepaardje er niet zit, we kijken elkaar teleurgesteld aan en besluiten terug te zwemmen via de andere rekjes.

Toch de andere rekjes ook maar nauwkeurig afzoeken. Heel geconcentreerd blijven we zoeken, want zeg eerlijk een zeepaardje zie je niet gelijk, geen tropische kleuren maar opzoek naar iets wat lijkt op een speld in een hooiberg.
Mijn buddie had de hoop opgegeven, maar plotseling valt mijn oog op iets wat heel elegant aan een stokje vastzit. Mijn eerste gedachtte was het kan niet waar zijn, wat een geluk. Daarnaast hoopte ik dat mijn buddie mij een beetje in de gaten hield want het zicht was niet perfect, ik probeerde wat te seinen met mijn lamp, maar wilde ook niet te druk doen om stress te voorkomen bij het zeepaardje.

Gelukkig, mijn buddie had het heel snel door dat ik wat bijzonders had gevonden. Ik haalde mijn camera te voorschijn en zette mijn flitsers in de goede positie. Een paar shots proberen met en zonder diopter. Het zeepaardje is net zo eigenwijs als ikzelf, heel de tijd draaide hij weg van de camera en ontweek hij mij camera. Nu kom je er pas achter hoe lastig het is om iets te fotograferen wat continue beweegt.

Zelf liggen we pal in de stroming en we worden de hele tijd weg getrokken bij het zeepaardje. Op een gegeven moment draait het zeepaardje zich en besluit ik erom heen te zwemmen, mijn lichaam met de stroming mee, zo zit het zeepaardje ook uit de stroming en kan ik een paar foto’s maken. Voor de zekerheid maak ik ook een filmpje mochten de foto’s mislukt zijn.

Na 30 minuten besluiten we dat het genoeg is en verlaten de plek van het zeepaardje, we gaan richting de pijlers. Net nadat we vertrokken zijn komen er een stuk of 8 duiklampen op ons af, hopelijk hebben ze het zeepaardje niet weggejaagd. De rest van de duik hebben we gezocht naar slakjes en ander leuk klein spul, maar niets is zo bijzonder als het zeepaardje.
Bij de pijlers aangekomen merk je pas hoe sterk de stroming nu echt is, we driften kleine stukje en gaan schuin tegen de stroming in richting de kant. Het feest werd nog completer toen we ook nog een baby sepia tegen, het lijkt wel of deze sepia van een andere planeet komt. Ook al zon prachtig beestje wat onder water leeft.

Na 62 minuten maken we onze safety stop, zwemmen uiteindelijk terug naar de trap en verlaten het water. Ons viel op dat er al weer veel mensen uit het water waren. Hopelijk hebben zij ook zo’n mooie duik gehad als wij.

Hoezo is duiken in Nederland saai??
Oosterschelde wat ben je mooi onderwater.

FrankNouwens_09092018_zeepaardje1-70722

4 reacties

  1. Mooie plaatjes hoor!

    REAGEREN
  2. Welkom als Duikreporter, Frank! Mooie foto’s van zo’n speciale ontmoeting!

    REAGEREN
  3. Wat een mooie foto’s!

    REAGEREN

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Velden met * zijn verplicht *

Nieuwsbrief