Dirk Van den Bergh – Een stoffig einde van de duik
De Put van Ekeren blijft Duikreporter Dirk boeien! Alleen aan het einde van de duik gaat het iets minder goed, ook voor Dirks buddy.
Datum: 17-08-2021
Duiklocatie: Put van Ekeren – Domein Muisbroek
Afspraak om 18.30 uur met buddy Werner Moris. Het heeft al de hele dag geregend, maar net als we ons omkleden en optuigen houdt het even op. Tijdens de duik weer regen, maar erna niet meeer! We zijn de eersten op de parking, maar die begint al snel vol te lopen. Snel het water in!
Van ons oorspronkelijk duikplan blijft niet veel over: eerst neemt een jagende baars me helemaal mee in de andere richting, waardoor we aan de rand van de grote put zitten en daarna maken we wat rondjes door te trachten een karper in beeld te nemen. Beelden helaas niet goed genoeg. Ik ben er wel van buiten adem en vermits we toch zo goed als aan de oppervlakte zitten gaan we even naar boven, zodat ik rustig terug op adem kan komen.
Daarna zwemmen we naar de rand van de put waar ik vorige keer een schildpadje zag, maar het is niet thuis …
De begroeide takken blijven boeien!
We zien weer verschillende snoeken. Dit kleintje betrouwt het niet goed …
Hoe ouder de snoek wordt, hoe meer de strepen verdwijnen en veranderen in stippen. Een jonge snoek jaagt vooral tussen de planten en daar helpen de strepen als camouflage, ook als eigen bescherming. De ouderen gaan al in het open water jagen en daar helpen de stippen als camouflage door het licht te weerkaatsen.
Deze baars komt nieuwsgierig uit een holletje tussen de planten piepen. Hij heeft al wel een plantengrot!
Hoe meer we richting beelden gaan, hoe meer duikers we tegenkomen en hoe slechter het zicht wordt. Ik hou het hier voor bekeken en doe teken aan Werner dat we tussen de twee putten terug naar de overkant gaan. Nog meer duikers en stof! We moeten ons echt een weg banen om niet geraakt te worden door flessen of vinnen. Het is duidelijk dat het hier om duikers in opleiding gaat. Sommigen hangen zelfs rechtop met hun vinnen in het zand te trappelen … Aan de bocht ga ik iets dieper en kom zo uit het stof, maar ondertussen ben ik mijn buddy kwijt … Terug het stof in en met mijn lampen schijnen … geen buddy … Ik ben niet ver meer van de steiger en verkies om daar naartoe te zwemmen i.p.v. naar de oppervlakte te stijgen. Daar zie ik Werner op een 15 tal meter boven water hangen met zijn bril af.
Wat was er gebeurd? Werner was helemaal gedesoriënteerd geraakt in het stof en voelde zich draaiierig. Daarom was hij meteen opgestegen, maar … veel te snel …
In het naar huis rijden voelde hij zich niet goed, ook de volgende morgen niet en hij gaat naar het UZA om zich te laten onderzoeken. Er blijkt gelukkig geen sprake van decompressieziekte en ook alle andere onderzoeken zijn positief. Volgende week wordt echter verder onderzocht of er een onderliggende reden is voor de vertigo (gevoel van onstabiliteit of ijlhoofdigheid. Bij vertigo of ‘draaiduizeligheid’ hebt u het gevoel dat uw omgeving of uzelf ronddraait). In afwachting mag hij echter niet duiken …
